dinsdag 12 februari 2013

geheugen

Mijn geheugen is met Jan mee gegaan.  Als ik je vergeet te bedanken voor jouw mooie kaart, je lieve gedicht, de reactie op mijn blog, voor je mooie bloemen etc.  weet dan dat het aan het gat in mijn geheugen ligt. Maar dat ik wel alles gezien en gehoord heb en alles als een cadeautje ervaren heb.

Dinsdag 12 -02
Het lijkt wel alsof er af en toe een mistvlaag optrekt en dan is er een heel klein stukje besef van nooit meer… en dat voelt niet als een verbetering.
Soms gaat het even goed, als ik druk bezig ben bijvoorbeeld. En soms is het helemaal niks. Maar ik wil niet de hele dag alleen maar druk bezig zijn, en sowieso ben ik dan steeds net een kip zonder kop. Ik spreek mezelf toe dat het beter wordt, nou nog gaan geloven…
(Tim Overdiek schreef het vóór in het boek dat ik kreeg: “Het wordt straks weer beter, echt waar”. Zou hij het wél geloven?)
En ik spreek een dochter toe: “Je mag komen zo vaak je maar wilt, maar het moet niet. Ik moet er aan wennen alleen te zijn en jij moet er aan wennen iets leuks met anderen te gaan doen terwijl ik misschien wel alleen ben”.
Dat is de harde waarheid waar we nu in zitten. Ik wil ook niet alleen maar weg zijn, op pad, op zoek naar… Ik wil graag de rust in mijn eigen huis en vooral in mezelf terugvinden. Bovendien is mijn energielevel zó laag. De eerste week na Jan z’n dood ging in een roes. De tweede week kwam de vermoeidheid pas tevoorschijn. Vermoeidheid van jaren onder hoogspanning, alleen maar zorgen om en zorgen voor. Nu, in de derde week, komen er allerlei regeldingen op mij af, ik schrijf alles 3 keer op om niks verkeerd te doen. Maar meteen komt dan ook de onnozelheid van veel instanties om de hoek: een brief van de Thebe bijvoorbeeld; het geleende bed moet terug voor begin mei. Het bed IS al lang opgehaald!
Gelukkig komt mijn broer morgen, dan gaan we samen de opgestapelde post van 3 weken wegwerken, formulieren invullen, instanties benaderen. Allemaal dingen waar ik niet op zit te wachten, maar die wel moeten.

Als ik teruglees vind ik het een blogstukje van niks! Past dus uitstekend bij de situatie waar ik nu in zit.

5 opmerkingen:

  1. En als je denkt dat je alle papieren en regelingen hebt afgewerkt komt er toch nog iets met de post dat je vergeten was. En de belastingaangifte voor 1 april...ook zoiets. Of een bedrijf dat fijntjes laat weten dat u ook volgend jaar weer van hun (medische) voorzieningen gebruik kunt maken. Misschien is het wel goed als die papieren romslomp niet meteen stopt, Wil. Zo'n rotkwarweitje tussendoor kan misschien toch wel nuttig zijn. Elk nadeel heb zijn voordeel. Ook hier. Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Tja, het is een stukje van niks zeg je, maar.......je hoeft ook helemaal niets !!!! Je hebt voor nu....genoeg gedaan. Dus laat maar waaien die gedachten, gevoelens, wat dan ook. Laat maar gewoon even gaan. De instanties kunnen wel even wachten ....zeker als deze instanties zelf fouten maken. En als het dan bij zo'n instantie een keer fout gaat door jou, dan zeg je gewoon ....sorry hoor, maar.......dat doen zij zelf namelijk ook. Het gaat nu om jou....alleen om jou. Heel veel sterkte en een klein beetje power, maar dan alleen voor jou, Ha van mij. Hartelijke groeten, Sonja

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik denk dat je niet beseft hoeveel mensen kracht vinden in jouw blogs, herkenning of wat dan ook. Dus ik zou het geen 'blog van niks' noemen! Plus het afschrijven van je emoties kan je ook enorm helpen in het verwerken van dit alles.
    Het is niet meer dan logisch dat je als een 'kip zonder kop' rondrent met een geheugen van lik-m'n-vestje: je hebt jarenlang, zoals je zelf al zegt onder hoogspanning geleefd. Dat, met het grote verlies van jouw Jan, is (even) teveel nu en dus logisch dat je lichaam en geest hierop reageren door vermoeidheid en verwarring. Beter wordt het niet, zou ik zeggen, maar uiteindelijk krijgt het allemaal weer een plekje in je leven en zul je stapje voor stapje wennen aan deze ongewilde nieuwe situatie. En tot die tijd luister goed naar je lichaam en geest. Lukt iets niet vandaag? Jammer, morgen weer een dag.
    Sterkte, Wil!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. O o wat herkenbaar toch......bij mij 8 jaar geleden een plotseling afscheid van mijn allerbeste maatje en ik herken het feilloos! Sterkte er gaat nog heel wat op je afkomen maar......je bent sterk en samen met e dochters gaat het je lukken!

    Liefs een trouwe blogleester......

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik volg nog maar kort je blog maar bewonder je humor die je ondanks je verdriet hebt behouden. Graag blijf ik je volgen...(als dat mag?) Heel veel sterkte in deze warrige en drukke dagen. Ik vond het blog helemaal geen blog van niks.....Ik ken je wel niet maar ik stuur je toch een virtuele knuffel.

    Liefs Alie

    BeantwoordenVerwijderen