Een dochter was dinsdagavond bij mij. We spraken over de mooie en lieve kaarten die ze van vriendinnen, familie en collega’s heeft gehad en dat ze die allemaal bij elkaar op een tafeltje had staan. “En de foto?” vroeg ik. “Papa staat op de plank”, zei ze. Het sneed door me heen. 25 jaar en papa is verworden tot een foto op een plank.
Ik voel mij als het beeld van Zadkine in Rotterdam; een groot gat waar mijn hart zat, de armen in wanhoop omhoog.
Ik snap het niet. We hebben zo ons best gedaan. Jan is altijd naar alle ziekenhuisafspraken gegaan, en ik met hem, en heeft alle onderzoeken ondergaan. Nare behandelingen doorstond hij zonder klagen. Spoot zichzelf 5 keer per dag, wel een miljoen keer voor mijn gevoel. Hij was altijd heel precies met zijn medicijnen. Als er een KankerKetting voor volwassenen zou bestaan….
We hebben jaren onder hoogspanning geleefd, ik heb Jan verzorgd als een Florence Nightingale, bewaakt als een pitbull. We hebben zoveel doorstaan en steeds samen weer opgekrabbeld. Ons leven stond jaren in het teken van Jan z’n ziektes. Dus ook onze vakanties, mijn werktijden, waar we heen gingen, wat we aten etc.etc. Maar waarom dan?
Maar waarom dan? Waarom “staat papa op de plank”? Waarom is Jan bij mij nog een tafeltje met foto’s, kaarsen, bloemen, z’n brilletje en z’n met plakband aan elkaar hangende telefoon?
Mijn verstand weet wel dat er geen antwoord is op deze vragen, maar mijn hart kan het niet bevatten.
Lieve Wil,
BeantwoordenVerwijderenDie waarom vraag zal er heel lang en misschien wel altijd blijven. Het is ook oneerlijk.
Sterkte in deze moeilijke tijd.
Tot snel !
Liefs Loes (van Dirk)
Helaas krijgen we niet op elke vraag een antwoord.
BeantwoordenVerwijderenGelukkig blijft Jan voor altijd in je hart en héb
je wél hele fijne jaren mét hém mogen beleven.
Die nemen ze je niet meer af!
Die pijn en dat waarom maakt dat je die wanhoop zo voelt...
BeantwoordenVerwijderenook ik zou wel eens willen weten waarom mijn kind maar 10 mocht blijven...dat enorme gat is verdomde moeilijk om uit te komen, omhoog krabbelen, en al bedoelt iedereen het goed, ik had meer fijne jaren willen hebben en in mijn hart zat hij al, ik wil hem naast me op de bank. XxX Sterkte
Heel veel sterkte , Wil! Mijn pa overleed 30 jaar geleden toen ik 16 was, maar nog altijd in mijn hart! Ik hoop voor jou dat het gevoel van "Jan is er altijd, hoe dan ook..."bij je zal blijven maar dat de pijnlijkste kantjes op den duur iets minder worden,dat kost tijd...
BeantwoordenVerwijderenLieve groet en vooral,sterkte!
Claartje
Veel sterkte voor allemaal.
BeantwoordenVerwijderenLiefs
S