goed?

Vandaag mocht ik weer eens naar de psycholoog. Uurtje kletsen waarbij in je hersens toch stiekem dingen op een rijtje gezet worden. Voor mijn gevoel zat ik er de helft van de tijd te huilen. Toch is haar conclusie dat ik het goed doe. Ik zet de goeie stappen om de buitenwereld weer toe te laten. Ik laat geen drempels groeien door dingen te vermijden. En ik sluit mijn emoties niet op, de tranen mogen er aan alle kanten uit. Ik weet wat pijn doet, foto’s kijken, muziek van de crematie draaien, alleen naar een verjaardag gaan, en toch doe ik het. Als ik het n.l. niet doe en hier in een hoekje van de kamer blijf zitten doet het nog veel meer pijn.

Voor mijn gevoel is er dus geen sprake van  “het goed doen”. Ik laat de dingen op mij af komen en vlucht nergens voor weg. Niet omdat dat zo goed is, maar gewoon omdat ik me daar het beste bij voel.

Als ik nu terug kijk zie ik wel dat er keuzes zijn geweest die we gemaakt hebben, en dat dat de goede keuzes waren. Jan is tot op de dag van de uitvaart bij ons thuis gebleven en dat was heel goed. We hebben zelf gesproken tijdens zijn afscheiddienst en dat voelde ook heel goed. We hebben bezoektijden ingesteld en daarnaast nog wat losse afspraken gemaakt met mensen om het bezoek wat te doseren en ook dat pakte achteraf gezien prima uit.

Eigenlijk doen we gewoon wat we altijd al gedaan hebben, ons best.

Mijn emoties variëren nog steeds per dag, per uur, per minuut. Iemand die mij via mail ofzo vraagt hoe het gaat krijgt geen antwoord. Dat kan ik niet in een mailtje samenvatten, ik kan het zo al zo moeilijk verwoorden. In ieder geval wiebel ik nog stevig. Mijn hersens zijn druk bezig zich weer op andere dingen te focussen, maar dat valt nog niet mee, na ruim 3 jaar voornamelijk in de zorgen-om-en-voor-Jan-stand.

Vandaag had ik bezoek van iemand van mijn school. Het was een prettig gesprek en ze bracht leuke dingen mee. De kinderen van de school hadden tekeningen gemaakt en versjes. Er zaten schattige stukjes bij, ook van kindjes die net het schrijven onder de knie hebben: “niethiumaarlagen” schreef er een in z’n beste aanelkaarletters. Goeie tip!

Vandaag heb ik ook pasfoto’s laten maken want ik moet maar eens eindelijk mijn verlopen paspoort gaan verlengen. (Het was al in 2011 verlopen, maar we konden toch niet naar het buitenland, dus dat maakte niet uit.) Ze vielen nog best mee, ik had kennelijk een goed moment op de dag gekozen, want als ik in de spiegel kijk zie ik toch vaak een andere Wil dan op die foto’s. Je wordt namelijk niet jonger of knapper van al dat huilen…

Al het regelwerk begint een beetje op gang te komen. De brieven vallen nu niet meer in stapeltjes tegelijk op de mat, gelukkig. Ik ben nog niet aan het werk, vul mijn dagen met zo goed mogelijk slapen en verder op mijn gemak wat aanrommelen. Iedere dag is er wel wat aanloop of ik ga zelf ergens heen, ik zit niet de hele dag alleen thuis dus, maar vlucht ook niet voor de stilte. Net als ik denk: wat moet ik nou eigenlijk morgen of overmorgen gaan doen gaat er iedere keer nog wel een telefoontje van iemand die op bezoek wil komen; goed getimed. En zo laat ik het leven van dit moment maar over me heen komen. Of ik dat goed doe maakt me niet zoveel uit, het gaat toch zoals het gaat.