Ik heb een afspraak op het gemeentehuis om een nieuw paspoort aan te vragen. De oude wil ik graag terug hebben dus die wordt ongeldig gemaakt met een lawaaierig apparaat dat er drie gaten in slaat.
En nu ik er toch ben wil ik het paspoort van Jan ook ongeldig laten maken want dat moet geloof ik. Dus ik leg uit aan de baliemedewerkster dat mijn man een maand geleden overleden is en dat ik zijn paspoort ook graag wil bewaren.
Zonder enige reactie, zonder een spoor van emoties neemt ze de pas van Jan mee naar het apparaat een eindje verderop. BAM,BAM,BAM. Drie gaten slaat ze door de pas waarmee we in Engeland, Ierland, Barcelona, Wales, Denemarken, Frankrijk en Marokko waren.
En drie gaten slaat ze in mijn hart.
En weer zonder blikken of blozen, zonder enige blijk van medeleven krijg ik die pas terug. Met drie gaten.
Ik kan nog net “dankjewel” zeggen en rij huilend naar huis.
Er zijn dagen dat ik er zelf ook in geloof dat het wel goed gaat. Er zijn ook dagen dat ik wel beter weet.
Eind van de ochtend was ik bezig met roosjes voor de mensen waar ik op bezoek ging, ik moest nog een vaatwasser en een droger aanzetten, de papiercontainer van de achtertuin naar de voorkant brengen, een eitje koken omdat ik gezond moet eten, m’n tablet laden, smsjes beantwoorden, en een mailtje van Femke van AlleeWonen die ons supergoed helpt om alles met de CZ te regelen wat er maar geregeld moet worden en eten. En om half 2 moest ik op ’t gemeentehuis zijn.
En dan knal ik er keihard tegenaan: dit kan ik dus niet!!! Ik kan niet meer multi-tasken, eigenlijk moet ik heel gestructureerd al die dingen één voor één doen, liefst met een afstreeplijstje ernaast, maar dat lukt me dus niet. Ik voel de onrust en stress door mijn lichaam jagen. Allemaal simpele klusjes, maar zogauw er een beetje tijdsdruk op zit lukt het me gewoon niet.
Wat zou het tegenovergestelde zijn van multi-tasken? Singletasken?
Na mijn vorige blog ben ik begonnen in een boek van Manu Keirse over rouwen. Rouwarbeid noemt hij het, ofwel hard werken. Ik lees wat hij schrijft over hoe met verdriet om te gaan. Citaat:”Er is geen weg om de pijn heen, de enige weg naar verwerken is recht door de pijn heen te gaan”. Hij geeft ook suggesties om dat zo goed mogelijk te doen en veel daarvan blijken wij ook inderdaad zo gedaan te hebben rondom het afscheid van Jan.
Zijn wij per ongeluk goed bezig.
Lieve Wil,
BeantwoordenVerwijderenVerschrikkelijk pijnlijk is het he als mensen zomaar aan de emoties en het verdriet voorbij gaan? Het voelt als een mokerslag. Inderdaad BAMBAMBAM in dit geval. Zonder een blik of medeleven. De gewoonste zaak van de wereld? Nou, nee!!
Heel veel sterkte en ik denk aan je. Jan is om je heen, in je hart.
En ik hoop dat mensen om je heen er goed voor je zijn. Voor jullie zijn.
Liefs
S