zaterdag 9 februari 5.30 uur.

Ik word wakker en steek m’n hand uit naar links. Niks.

Een bijna lege bedhelft met een wekker, leesbril en een tijdschrift. Jan z’n bedhelft is gedegradeerd tot een royaal nachtkastje.

Vrijdag ben ik naar mijn psycholoog geweest, stof genoeg om over te praten. Aan het eind van het gesprek zegt ze: maar je doet het goed Wil, je doet het echt goed, dat moet je van me aannemen. Ze ziet dat ik moet huilen van haar compliment en zegt: Maar je koopt er niks voor hé?  Ze heeft goed geluisterd.

Er komt bijna  dagelijks post voor Jan, de eerste twee al een week na zijn overlijden. Eentje van de CZ, dat de polis is gewijzigd in verband met ….  De andere is zo bizar dat ik er om moet glimlachen, dhr. J.C.J. van Wanrooij heeft een beker Ben&Jerry’s ijs gewonnen in de postcodeloterij…

De eerste kraai is ook al gesignaleerd, een steenhouwersbedrijf biedt haar diensten aan, heel subtiel!

Ik ben deze week niet één dag helemaal alleen geweest, mijn meiden zijn er soms en lieve mensen komen bij me op bezoek. Dat is fijn.

Ik ken diverse vrouwen die het niet zo getroffen hebben met de vaders van hun kinderen. Een ervan was hier deze week en we keken in het prachtige fotoboek dat Pim en Meryam me gaven na afloop van de afscheidsdienst van Jan. En ik vertelde over de opmerking “papa staat op de plank”. Deze superlieve moeder zei iets moois: ”Jouw kinderen hebben wel 25/ 26 jaar mooie herinneringen aan hun lieve papa!”       Jan zei zelf ook ooit zo iets toen we naar “over mijn lijk” keken en een vader met kanker zagen met zijn kleine peutertje. Jan zei: ”Ik heb in ieder geval wel 26 jaar van mijn dochters kunnen genieten”.

Ik leef een beetje van hot naar haar, doe iets, zie onderweg iets liggen, ben meteen afgeleid en ga wat anders doen. In gesprekken weet ik soms ineens niet meer waar ik was. Mijn zeefje ben ik nu ook kwijt, gelukkig ligt er altijd pen en papier binnen handbereik. Ik heb maanden geen boek gelezen, kon me niet concentreren. Nu lees ik het boek van Tim Overdiek, Tranen van liefde. Ik kreeg het van Lowie en Yvonne, het is een prachtig boek, zo anders en toch zo herkenbaar. Maar ook dan lees ik een bladzijde en zet de verwarming hoger, nog een stukje en ik steek een kaars aan. Weer een paar bladzijden en ik ga thee zetten. Zitten en rust vinden is nog geen optie.

In mijn KiKablogje schreef ik op het eind iets over een appeltje wat ik te schillen heb met de uitvaartondernemer en daar werd op gereageerd. Dus ik heb dat stukje er weer afgehaald, want het ging om KiKa en om het mooie bedrag wat door Jan binnengekomen is. Over de rest schrijf ik later nog wel eens.