vier weken

Gisteravond was het precies vier weken geleden dat Jan overleden is. Vier weken, het lijkt soms al een eeuwigheid, en soms voelt het als gisteren. Tijd genoeg om nog eens terug te kijken.

Tot mijn verbazing besef ik dat we de week ná Jan z’n overlijden veel grapjes maakten en veel gelachen hebben. Ook veel gehuild hoor. Maar nu vind ik het toch allemaal een stuk minder grappig. Het besef van nooit meer komt met hele kleine stukjes binnen. De pijn die daarmee gepaard gaat komt niet in kleine stukjes. Met het besef dat langzaam groter wordt, wordt het verdriet zeker niet kleiner.

Nooit meer een aai over zijn kriebelbaard. Onbegrijpelijk. Onvoorstelbaar. Nooit meer hand in hand.

Nog één week en we mogen Jan weer ophalen. Tenminste, wat er van over is. De markante man met humor, zoals hij in vele stukjes getypeerd werd, de medisch moeilijke maar interessante man, zoals ze hem in het Erasmus noemden, is gereduceerd tot een hoopje as.

Precies op zijn verjaardag, 2 maart, komt dat hoopje as naar huis. Nog iets voor bij op het tafeltje met foto’s, kaarsen, brilletje en telefoon. En ik wil helemaal geen hoopje as, ik wil gewoon mijn Jan!

Ik kan ook geen weg vinden tussen mijn huis en ons huis, onze meiden en mijn meiden, wij hebben of ik heb, wij gaan of ik ga. In mijn hoofd is nog niet alles op z’n plek gevallen.

We proberen toch ook weer vooruit te kijken, mijn dappere meiden en ik. We maken al wat plannetjes om leuke dingen te gaan doen, omdat we dat nodig hebben, ik in ieder geval wel, om me aan vast te houden.

Toen Jan nog bij ons was maakten we ook nog zo lang mogelijk plannen voor leuke dingen. Met een donker randje er omheen, zeiden we toen. Voor mijn gevoel zit er nu een dikke zwarte balk omheen.