dragen

Meteen na het opstaan heb ik mijn tekst voor zaterdag weer geoefend. Hardop in de stille donker kamer, terwijl ik de hand van Jan vasthoud. Dat laatste zal helaas zaterdag niet kunnen.

Ik heb besloten dwars door het verdriet heen te gaan, ik ga niks uit de weg, kijk nu al foto’s, zet soms een stukje muziek aan. Op mijn telefoon heb ik een heel klein filmpje waarop Jan heerlijk zit te lachen. Op dat moment kietelde ik hem onder zijn voeten, maar dat zie je niet. Toen ik gisteravond als laatste hier beneden zat heb ik er naar gekeken. Prachtig.

We zijn vanaf Jan z’n overlijden aan een stuk door in de regelstand. We hebben veel tijd en energie besteed aan alles rondom de crematie, want we willen heel graag dat het een Jan-waardig afscheid wordt.

Maar wat worden we gedragen de afgelopen dagen. We krijgen zoveel lieve kaarten, smsjes, bloemen, en bezoek. En een prachtig stuk in het plaatselijke krantje. Heel mooi om te zien. Geheel in stijl van Jan zeggen we dan uiteindelijk:  Maar ge het er niks aan. Of:  Ge koopt er niks vor.  Waarmee we bedoelen dat Jan er niet door terugkomt.  En dat is natuurlijk zo, Jan komt niet terug, maar afgezien daarvan hebben we er zeker wel iets aan, we voelen ons gedragen. Mensen dragen een heel klein stukje verdriet voor ons mee.

2 mensen zijn ons in het bijzonder tot steun nu; Pim, die alle foto’s en muziek heeft gecombineerd en nu uitprobeert, en nog eens test en nog eens. Zelfs tot in het crematorium. Dat hadden we zelf in deze dagen nooit zo voor elkaar gekregen. En Willemien.    Willemien gaat de afscheidsdienst begeleiden. Ze heeft daar al met Jan en mij samen over gesproken en nu is ze daar al de hele week mee bezig. En ze doet dat met zoveel hartelijkheid, zoveel ervaring en vooral zoveel rust dat wij er alle vertrouwen in hebben dat zij er ons zaterdag helemaal doorheen gaat loodsen.

Natuurlijk trad de wet van Murphy ook onmiddellijk weer in werking, zo gaat dat bij ons.

Het toetsenbord van de computer stopte er mee en ik kon 2 dagen alleen met de muis en het schermtoetsenbord typen. Dan valt er weinig te bloggen, terwijl er wel heel veel te vertellen is. En daarna stopte de vaatwasser ook maar. Ik heb meteen de telefoon gepakt en een nieuwe besteld. (ik heb wel even de situatie uitgelegd; dat als die monteur vanmiddag komt en hij zegt: dag meneer van Wanrooij , hij maar niet moet verwachten dat die iets terug gaat zeggen.) Ik gok nu op de wasmachine of de tv.

Er zit deze week wel een rem op mijn tranen merk ik, ze komen wel, maar de sluizen gaan zelden vol open. Er is geen tijd en ruimte voor. Ondanks alle plannen die al lang in de kast lagen voor zaterdag moeten we toch nog veel bedenken en beslissen. En we krijgen veel bezoek. Gisteren ging om 9.00 uur de deur voor het eerst open en na het laatste bezoek van 21.30 uur weer dicht. We zijn erg blij dat we vandaag een redelijk rustige dag hebben, dat we daar afgelopen zondag in onze planning al rekening mee gehouden hebben. Eigenlijk was er afgezien van het kapotte toetsenbord toch al geen tijd om te bloggen dus, en mijn concentratie is onder het nulpunt gezakt. Maar in de komende periode zullen er vast steeds weer flarden naar boven komen, en wie weet schrijf ik ze nog op.

Terwijl alle drukte samen met alle emoties over ons heel rollen staat Jan hier in de kamer. Hij straalt rust uit, iets te veel naar mijn zin. Ik heb al zo vaak gezegd dat hij er maar eens vanaf moet komen omdat het nu wel lang genoeg geduurd heeft. Maar ja, eigenwijs hé.