vrijdag 30 augustus 2013

lamlendig


Eens kijken of ik het nog kan…

De afgelopen weken hing er een soort van lamlendigheid over me heen, afgewisseld met af en toe een vlaag van heel actief bezig zijn. Maar de lamlendigheid overheerste. En na de actieve periodes leek het steeds erger. Ik besef te goed dat het niet uitmaakt hoe hard ik mijn best doe, mijn oude leven komt er niet door terug.

En dat werkt soms verlammend.       Onlangs werd mij door diverse personen gevraagd hoe het toch kwam dat ik zo open ben op mijn blog. Dat ik mijzelf en mijn gezin zo openbaar bespreek. Dat werd niet negatief bedoeld hoor, maar daar moest ik toch wel lang over nadenken en dat ontnam me ook even de zin om te bloggen.    Als ik een schrijver was dan had ik last van een writer’s block, maar dat ben ik niet. Ik ben gewoon een huis-tuin-en-keukenblogger. En ik heb last van lamlendigheid, dus.

Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik mezelf nog niet eens zo ontzettend open vind, ik schrijf echt niet alles wat in mij opkomt, daar gaat een stevige censuur doorheen. Maar tegelijkertijd geef ik natuurlijk wel een stukje van mezelf bloot. Als ik alleen maar schrijf dat ik vandaag broccoli op heb dan is dat nogal zinloos. Als ik schrijf hoe het ons vergaat zonder Jan, dan kun je je ook afvragen of dat openbaar moet, maar dan is het in ieder geval voor mijzelf van belang. Mijn blog is inmiddels voor mij een heel belangrijk bewaardocument geworden. Als het verdriet me hoog zit dan ga ik foto’s kijken, de muziek van Jan z’n afscheidsdienst draaien of mijn blog teruglezen. Of alle drie.  

Ik kan nog niet zo goed wennen aan mijn “nieuwe leven”, aan het leven zonder Jan. Ik voel mij een ander mens, maar dan een die de realiteit nog niet helemaal begrijpt. Ik kan me nog steeds verbazen over wat er de afgelopen jaren allemaal over ons heen gekomen is.

Er is veel gebeurd in de periode dat ik even niet blogde. Ik ben o.a. in mijn vakantie een midweek weggeweest, naar “aMatisse” in Helenaveen. Daar werd een midweek georganiseerd voor vrouwen die hun partner moeten missen. Met allerlei workshops, heerlijk eten en veel gezelligheid werden we daar verwend. En dat miste ik dan ook het meeste toen ik weer thuis was, dat iemand anders voor mij zorgde, leuke dingen voor me plande en aardig gezelschap zonder dat ik ergens moeite voor hoefde te doen. Wie er meer van wil weten moet maar even snuffelen op www.amatisse.nl

Er was ook nog een dochter jarig, en dat zijn dagen waar we van te voren al tegenop zien. We hadden een mooi plan gemaakt om de dag goed door te komen, museum, wandelen, lunchen enzo, en toen werd de jarige ziek. Weg dappere plannen…

Mijn vakantie is alweer voorbij, ik werk weer 3 dagen in de week. Maar dat is niet erg, dat geeft de week  een vertrouwd ritme. En dat is prettig in een periode waarin zowel terugkijken als vooruit zien pijn doet. Ik moet proberen wat meer in het nu te leven, maar dat lukt me nog niet zo goed.

zaterdag 24 augustus 2013

leeg

Het lukt mij even niet zo goed om te bloggen. Wie denkt dat dat goed nieuws is vergist zich. De leegte doet zo veel pijn.

zondag 11 augustus 2013

De zee en de dood


Gisteren heb ik twee hoge drempels genomen. Naar een crematie en naar de zee. De crematie was van Coby. Gelukkig ging er een dochter mee, blij dat ik niet alleen hoefde. De andere dochter wilde ook wel mee, maar dan moest ze een weekendje Zeeland afzeggen, en dat wilde ik niet.

De afscheidsdienst was in Driehuis, ik had er nog nooit van gehoord, een klein plaatsje in Noord Holland. In de buurt van Zandvoort en Bloemendaal. Als ik dan toch zo ver ging rijden voor Coby en Cor wilde ik meteen nog een hoge drempel nemen: de zee. Met Jan was ik vaak samen aan zee, bijna iedere vakantie en vele weekendjes, altijd genieten. In mijn leven zonder Jan was ik nog niet aan de zee geweest, zo moeilijk. Op deze dag, die toch al moeilijk zou zijn, en samen met een dochter durfde ik het wel aan. Bij de eerste aanblik van die rustgevende af en aan rollende golven liepen de tranen al over mijn wangen.

De zee! Broekspijpen omhoog, schoenen uit en de golven over mijn voeten; overweldigend geweldig! Over 100 jaar, misschien zelfs 1000 gaat die zee nog steeds zo af en aan. “Het leven gaat door” zegt de zee, en dat is ook zo. Maar ook: wat zijn wij een minuscuul onderdeeltje van het grote geheel, niet meer dan een zandkorrel of waterdruppel.

Na een mooie wandeling langs de vloedlijn reden we verder naar onze eindbestemming, het oudste crematorium van Nederland in Driehuis. Wat een mooie plek. De begraafplaats is gelegen op heuvels, de graven liggen met heel wat tussenruimte onder prachtige oude bomen. Na een korte wandeling kom je bij het allerhoogste deel en daar is het crematorium.  Die berg is haast symbolisch. We zagen er allebei toch wel tegenop, die afscheidsdienst, mijn dochter en ik. Voor haar was het de eerste na Jan, voor mij de tweede. Ik was al bij het hartverscheurend afscheid van Niene.

Er waren nogal wat momenten dat ik met dichte ogen weer in de dienst van Jan zat. Veel herkenning. Muziek van Coldplay, een gedicht dat ooit op mijn blog heeft gestaan, muziek die ik in de cd-speler in mijn auto heb zitten. Ppffftt!

Wat had ik te doen met de moeder van Coby,  haar kinderen en kleinkind, Cor en zijn kinderen. Wat een heftig moment toen zij als eerste langs die kist liepen. Cor schreef over Jan een prachtig krantenartikel dat geplaatst werd vlak na zijn dood. Ik hoop dat iemand iets dergelijks ook over zijn Coby doet.

Bij thuiskomst lag er een kaart op de mat, met een zwart randje. Weer een berichtje van de dood. De moeder van een lieve vriendin deze keer. Vanmorgen ben ik naar het rouwcentrum geweest om mijn vriendin en haar familie te condoleren en haar moeder nog even te zien. Daarna nog even op het kerkhof ernaast waar een gedenkplekje voor mijn ouders is. En tenslotte nog even langs het huis gereden waar ik geboren ben.

Zo was het wel weer genoeg voor één weekend. Ik hoop op wat betere dagen komende week.

donderdag 8 augustus 2013

Niks is zo veranderlijk als het weer.


Zegt men. Ik weet wel iets wat nog veranderlijker is: mijn emoties.  Het lijkt wel pingpong. Het ene moment geniet ik volop, ben ik trots op mezelf, op mijn dochters, blij met de lieve mensen om me heen en weet ik zeker dat Jan blij zou zijn als hij kon zien hoe we ons staande houden.

Het andere moment knallen de tranen uit mijn kop.

Ik heb vakantie. Op het moment dat half Nederland al weer terug is begint mijn vakantie en ik zag er erg tegenop. Twee lege weken, wat moet ik daar nou mee?    De eerste week is bijna om en het was een prima week. Zondag heb ik heerlijk gewandeld en gefietst met Annelijn, maandag, dinsdag en woensdag was ik op bezoek bij lieve mensen of had ik zelf bezoek over de vloer en donderdag had ik een heerlijke dag  met Nienke in Amersfoort die begon met een high tea bij Downey’s.

Met een enkel momentje van tranen tussendoor waren het verder prima dagen. Maar die tranen zijn niet te voorspellen en niet te beheersen. Op het moment dat Annelijn belde om te vertellen dat ze aangenomen is voor een nieuwe (hbo) funktie in de gehandicaptenzorg waar ze een mbo-niveau-nul-uren-invalcontract had was ik natuurlijk heel blij. Maar wat doet het pijn dit niet met Jan te kunnen delen. Hij zou zo trots zijn op zijn allerliefste jongste dochter die in plaats van thuis op de bank te wachten op een uitkering of een baan op universitair niveau oude mannen met een verstandelijke beperking is gaan verzorgen. En die daar binnen twee maanden doorstroomt naar een hogere functie.

Hij zou ook zo blij zijn geweest als hij de lieve mensen om mij heen zag die bij me op bezoek komen of waar ik naar toe kan als ik dat graag wil. En ook als hij zou kunnen zien hoe ik vandaag met Nienke een heerlijke dag had in Amersfoort, high-tea, winkelen en een rondvaart door die prachtige historische plaats. (echt een aanrader) Daar kan ik zelfs dan van genieten, van de gedachte dat Jan blij zou zijn als hij ons zo zou zien.

Maar dan komen er steeds weer momenten dat mijn emoties ineens omslaan van blij en trots naar heel verdrietig: we fietsten terug naar Nienkes flat in Utrecht en op het fietspad voor ons zagen we 2 politieauto’s een brandweerauto, wat mensen, en een ober uit het nabijgelegen restaurant die het verkeer was gaan regelen omdat de politie daar nog niet aan toe gekomen was. En terwijl we overstaken om verder te kunnen fietsen zag ik het tussen de agenten op de grond: een bloot mannen bovenlichaam met bolle harige buik. Het had niet meer op dat van Jan kunnen lijken. Er zat een vrouw naast op de grond en die was bezig met reanimeren, de buik schudde bij iedere beweging heen en weer. Het zat meteen op mijn netvlies gebrand, nu nog.

Dit was precies het schrikbeeld dat ik al jaren had: Jan die ergens in elkaar zakt, en ik moet dan bedenken of hij nog gereanimeerd moet worden of niet. Of ik moet dat zelf gaan doen. En intussen bedenken wie van mijn dochters ik het eerste moet bellen. Ik heb er heel lang nachtmerries van gehad.

We zijn maar gauw doorgefietst, gelukkig waren er al genoeg hulpverleners. Aan mij hadden ze niet veel gehad terwijl ik er vroeger altijd van overtuigd was dat ik precies zou weten wat te doen als ik bij een ongeluk ofzo uitkwam. Nu even niet.

Nadat ik nog gezellig mee gegeten had reed ik weer naar huis. De ondergaande zon was prachtig en net als op de heenweg zag ik ooievaars. Dat zijn dan weer dingen waar ik echt van kan genieten. Thuis aangekomen kwam er weer zo’n enorme emotieomslag. Coby, de vrouw van Cor, een vriend van Jan, is overleden, afgelopen maandag heeft zij haar moment gekozen om afscheid te nemen, gesloopt door die nare ziekte. En de uitnodiging voor de afscheidsdienst lag op de mat.
Met al mijn tassen en spullen nog in mijn handen heb ik die kaart gelezen. Wat een emoties. De grootste knal kwam pas toen ik de kaart bijna helemaal gelezen had. Toen pas viel mijn oog op dat ene regeltje bovenaan de kaart. Precies dezelfde songtekst van Coldplay als bij Jan op de kaart...