zondag 29 september 2013

Overleefd


Deze blog is van een weekje geleden, ik had n.l. even geen laptop.

Overleefd, zo voelt het; ik heb het overleefd. Ik ben 56 geworden, een jaar ouder dan Jan, en ik heb het nog gevierd ook. Niet op m’n werk, dat was nog een stap te ver, maar wel hier thuis. En nu we toch  bezig waren heeft Annelijn haar verjaardag van een maandje geleden ook mee gevierd. Net als anders, bijna.

’s Morgens hebben onze meiden en ik laatste boodschappen gedaan. ’s Middag liep het huis vol en halverwege de avond was iedereen weer vertrokken. Wie de situatie niet kent zou niks gemerkt hebben, behalve dan die foto op tafel en dat ene tafeltje met foto’s en kaarsen. (en geen slingers, dat wilde ik niet)

Aan de buitenkant was ik gewoon, aan de binnenkant zat de boel op slot. Geen tijd voor emoties als je 25 man van soep en broodjes staat te voorzien. De tranen kwamen pas toen ik met onze meiden de achtergebleven zooi opruimde. En een dag later toen ik in mijn eentje de dvd van Jan z’n afscheid bekeek. Dat doe ik soms wel eens als mijn emoties vast blijven hangen. Is een goeie remedie hoor, geheid tranen.

Mijn meiden hadden een toepasselijk boek voor me gevonden: Feestdagen en rouw van A.J.van Veelen.

Nu is deze hindernis ook weer genomen, weer een stapje verder bij Jan vandaan, alle eerste verjaardagen in ons gezin hebben we weer gehad. Grote stappen en kleine stapjes, en zeer regelmatig wat stapjes achteruit. Aan de kamerdeur hingen nog steeds kaarten die we vlak voor Jan z’n overlijden kregen. Het lukte mij alsmaar niet om die er af te halen en bij de andere herinnerdingen te doen. Nu had ik een stapel vakantie-en verjaardagskaarten, dus nu moest ik al mijn moed maar eens bij elkaar rapen.

woensdag 18 september 2013

gedichtje


Gedichtje

Vandaag kreeg ik een lieve kaart met een gedichtje. Ik moest er van huilen.

Jij

De datum dat je jarig bent,    de avond van Oudjaar

dat zijn van die extra moeilijke,     en zo zijn er nog een paar.

Maar toch is dat het ergste niet;     je bereidt je erop voor.

Je wapent je, je zet je schrap     en zo kom je er wel door.

Nee, ‘t moeilijkst is als onverwacht   ’t verleden binnendringt.

Als iemand iets over je vraagt,    of muziek van toen plots klinkt.

Een geur een woord of een gebaar    waarin ik jou herken,

Laten me pijnlijk voelen    hoe kwetsbaar ik nog ben.

 

Ik ben bijna jarig en dat ga ik niet negeren. Maar ik ga ook niet ontkennen dat ik me er niet feestelijk bij voel. Ik werk op twee plekken met kinderen en ik heb mijn collega’s gevraagd of ze geen “lang zal ze leven” voor me willen zingen want ik voel me niet in de gloria.       (en dat was op zich al moeilijk)              Maar thuis ga ik het wel vieren. Met een huis vol visite, taart, soep en broodjes, net zoals anders, bíjna net zoals anders dan toch…

dinsdag 17 september 2013

timmeren


Na 5 dagen in een veel te klein ziekenboegje en 2x per dag medicijnen slikken onder dwang kunnen mijn kipjes eindelijk doen waarvoor ze hier gekomen zijn: lekker scharrelen in hun hokje en binnenkort misschien wel los in de tuin. Het nachthok is af, stiekem toch nog wat getimmerd, dus mijn hand doet nu nog wat meer pijn. Het moest gewoon af.     Intussen heel wat frustratie van me afgetimmerd.     En nieuwe erbij gekregen als het even wéér niet ging zoals ik het wilde.

Vanavond nog even uitleggen dat het de bedoeling is dat ze in het nachthok slapen, dat wordt nog wat.

Steeds vaker zit er een knoop in mijn maag, als ik almaar één ding niet kan vergeten. Zaterdag ben ik jarig, mijn eerste verjaardag zonder Jan. Mijn geheugen is niet eens een vergiet, er zit helemaal niks meer wat op een geheugen lijkt daarboven. Maar sommige dingen vergeet ik niet.

Het gat in mijn lijf doet er extra pijn van. Frustraties wegtimmeren bleek te helpen, maar ik kan toch maar moeilijk een hele kinderboerderij bij elkaar timmeren in mijn achtertuintje en met deze pols?

zondag 15 september 2013

hyper


Was ik eerst een periode heel lamlendig, nu leek ik wel hyper de afgelopen 2 weken. Dagenlang heb ik staan zagen en timmeren aan een kippenhokje. Zogauw de buitenren af was kwamen er 2 kipjes, waarvan de volgende dag er al eentje ziek bleek. Kon ik weer een heel eind rijden om die kip te ruilen. Na 2 dagen bleek de andere kip ook ziek en zat ik al bijna met een leeg kippenhok in mijn maag. Nu zijn ze aan de antibiotica van de dierenarts. De kip wordt duur betaald…

Met de restanten van het lekke dak van een vriendin, de decoupeerzaag van mijn zwager, de handigheid van mijn vader die timmerman was, en mijn leesbril omdat mijn gewone bril kapot was omdat ik er even op was gaan zitten, bouw ik nog een nachthokje.

Ik ben er lang mee bezig geweest, het werkte zeer therapeutisch. Vraag me wel af of het normaal is dat mijn stemmingen zó wisselen. Maar wat is normaal als je rouwt? Dat is voer voor mijn therapeuten, ik zag er twee deze week. Mijn psycholoog vroeg me wat er mis was met het bouwen van een kippenhok. Als ik ze weer beu raak heb ik kippensoep en brandhout, zo stelde zij. Stoppen met timmeren, zei mijn huisarts, toen ze constateerde dat ik me een beginnend carpaal tunnelsyndroom getimmerd had. Gelukkig zei ze ook dat de resultaten van mijn jaarlijkse diabetes APK allemaal prima waren.

Dat van die bril was niet zo handig. Woensdag 4 september, kinderdag dus, lag ik na het werk even op de bank. M’n bril lag naast me en toen ik ging zitten heb ik die net geraakt; krak, pootje eraf. En dat duurt minstens een week, zei de opticien, handig! Inmiddels staat hij weer op mijn neus, gelukkig, want ik werd heel moe van dat gedoe met een leesbril en maar gokken wie er in de verte loopt.

Die kipjes waren er vast niet gekomen als Jan er nog was geweest. Hij vond alles met veren en vleugels eng. Het voelde dan ook een beetje alsof ik iets stiekems deed. Vroeger, in ons vorige huis hadden we ook kippen, we hadden daar een tuin van 22 meter. En soms zette Jan zich heel dapper over zijn angst heen om het hok schoon te maken. De kippen werden dan eerst naar buiten gejaagd.      De laatste jaren heeft Jan me met zijn dapperheid wel vaker verbaasd.
Gelukkig ben ik niet meer zo hyperactief, want dat was best vermoeiend....

maandag 2 september 2013

wake me up


Wake me up when september ends…

Als dat eens zou kunnen. Woensdag 4 september is het precies 30 jaar geleden dat ik Jan heb leren kennen. 4 september was nooit een datum waar we aandacht aan besteedden. Behalve toen onze kinderen bedachten dat er naast vaderdag en moederdag vast ook een kinderdag was. Dat werd 4 september, maar toen ze groter werden verwaterde dat. En het was ook eigenlijk iedere dag kinderdag.         Wat zou ik nu graag deze dag met Jan doorbrengen. Terug naar het muurtje bij het station in Breda, en wandelen in het Mastbos, langs het laantje waar ooit ook mijn ouders wandelden toen zij verkering hadden.

September is ook de maand waarin ik jarig ben. 56 word ik, ouder dan Jan ooit geworden is dus. Ik vind dat ik het wel moet vieren, want het is een voorrecht om jarig te zijn, dat is niet iedereen gegund. Maar eigenlijk heb ik al een knoop in mijn maag als ik er aan denk dat Jan er niet bij zal zijn op 21 september.             Kan sowieso moeilijk ontspannen, merk dat ik er heel vaak krampachtig bij zit, met opgetrokken schouders. Mijn eerste verjaardag zonder Jan, ppfftt.  De gedachte dat iemand “Lang zal ze leven” voor me zingt maakt me misselijk.

En dan heeft september natuurlijk ook weer een 26ste. Dan is het al 8 maanden geleden dat Jan overleden is. 8 maanden…..     steeds verder weg.

En mijn moeder mis ik deze maand ook al 8 jaar. Dus; wake me up when september ends. Maar het schiet niet op hoor, dat snap ik ook wel, want daarna is het oktober, november, december…

Leuke dingen plannen, dat helpt nog het best. Dat hielp toen Jan er nog was en dat helpt nu ook vaak wel. Morgen een moeder/dochterdagje dus.