tja

Geen idee wat je nou in een blog zou kunnen schrijven op de dag na het afscheid van je maatje.

Behalve dan natuurlijk dat ik iedereen die er bij was graag wil laten weten dat we dat heel erg waarderen! Zoveel mensen die ons verdriet willen delen. En ook zoveel jonge mensen en kinderen, (de jongste was 4 maanden) waarvan er een aantal ook een dierbare verloren hebben. Heel lief en heel dapper!  Jammer ook dat Jan zelf niet op de eerste rij mocht zitten om alles mee te beleven. Hij had genoten.

Bij het binnenkomen van de aula werd FLY gedraaid, uit de film Intouchables, de laatste film die Jan en ik samen zagen zonder dat we de bioscoop uitmoesten omdat Jan misselijk werd. Ik koos dit nummer op ’t laatste moment vanwege de toepasselijke titel en vanwege de prachtige pianomuziek. De muziek stond helaas een beetje zacht, maar als je het nog eens beluistert (YouTube) kun je heel goed horen dat op ’t eind de muziek verandert, die wordt bizar en chaotisch. Symbolischer voor Jan z’n einde had ik me toen nog niet kunnen voorstellen.

Aan het eind van de dienst heb ik zelf iets gezegd, de tekst heb ik hieronder geplaatst.

Gelukkig hebben mijn dochters al bewezen dat Jan z’n humor ook echt in hen voortleeft: “Nou mam, morgen komt de pedicure, dinsdag de huisarts en woensdag de man die de watermeter komt vervangen, dus voorlopig heb je iedere dag nog wel even aanspraak.”

------------------- 

Hier staan we dan, dit is het moment waar we zolang tegenop zagen, en ons verdriet is te groot voor woorden. Alles wat hier vandaag gezegd kan worden is eigenlijk te weinig, ons verdriet is niet met woorden te omschrijven.

Vaak hadden we het samen al over deze dag, al toen je nog op de wachtlijst stond omdat we nog op een levertransplantatie hoopten. Het boekje dat we hiervoor invulden dateert uit oktober 2010  We kozen samen de muziek en ik vertelde je toen al dat mijn verdriet te groot zou zijn voor woorden. Ook de foto van jouw kaart hebben we al heel lang, hij is gemaakt toen we in de herfstvakantie van 2011 op de Veluwe waren. We hadden het erover samen, maar we hadden geen idee waar we het over hadden, we konden er ons geen voorstelling van maken. En we wilden het ook niet.

Wat waren we bang, boos en verdrietig toen we hoorden dat er voor jou geen kans meer was, dat we niet samen oud zouden worden. Wat een schril contrast met het geluk wat we voelden toen we elkaar leerden kennen, bijna 30 jaar geleden,

En wat een enorm contrast met het geluk dat we kenden toen we onze meiden kregen. Toen jij vader was geworden heb je de hele terugweg in de auto vanaf het ziekenhuis zitten zingen van geluk. En toen je wéér vader werd brak je de lamellen van het raam van de verloskamer af van de zenuwen.

Ze lijken op jou Jan, ze zullen me altijd aan jou herinneren, met hun onhandigheid, hun bruine ogen, het getraind lichaam waar je “hilt jaar plezier van het” en dyslexie, maar ook met hun humor en maatschappelijk betrokkenheid, organisatietalent, behulpzaamheid en hun grote hart. [Wat hebben zij mij er doorheen gesleept de afgelopen periode]

Je was een super-betrokken vader, je was een van de eerste mannen in Kaatsheuvel die achter de kinderwagen wandelde. Je had al een papadag vóór iemand dat begrip kende.

Twee dingen springen eruit als ik me afvraag waar ik in eerste instantie op viel: jouw lieve bruine ogen én natuurlijk jouw humor. Diezelfde humor was af en toe voor mij ook tenenkrommend. Dan flapte je er weer eens iets uit en dan hoopte ik maar dat degene waar je mee sprak begreep dat het een grapje van je was, want eigenlijk kon het echt niet wat je soms zei. Maar toch zal het diezelfde humor zijn die iedereen die jouw gekend heeft zal herkennen.

Dan vertelde je dat je een heel goed nieuw dieet had, het ananas dieet. Dat liet je even bezinken en dan voegde je er aan toe: Dan mag je alles eten, behalve ananas.

En als er veel kinderen op een verjaardagsfeestje bij ons waren vertelde je ze dat ze maar gauw naar de Maas moesten gaan bij ons in de wijk, want daar kwamen Bassie en Adriaan optreden.

En als je eens te laat op je werk kwam zei je: Ja, ik ben te laat, maar ik zal het wel compenseren hoor. Ik ga ook weer te vroeg weg.    En je kwam er nog mee weg ook, het werd gewoon van je geaccepteerd.

Het was niet altijd makkelijk om met jou samen te zijn Jan. Een mens wil nou eenmaal wel eens ruzie kunnen maken met degene die het dichtste bij is. Met jou kon dat niet, je raakte er van in paniek en zei precies wat je niet wilde zeggen en deed precies wat je beter niet kon doen.

Maar tegelijkertijd waren we samen een goed team, we regelden samen de leukste kinderfeestjes, een gezellige familiedag, we trokken samen ten strijde tegen de middelbare school die totaal geen begrip had voor de zwakke kanten van een dochter, en we hielpen onze dochters als ze wéér eens van kamer gingen wisselen..

Je regelde ook overal mannetjes voor, schilders, iemand voor de verwarming, mannetjes voor de tuin, en als er weer eens een dochter verhuisd moest worden, altijd kreeg jij het voor elkaar dat mensen ons te hulp schoten.

Ook toen je zelf niet veel meer kon.

We hebben geprobeerd om met de foto’s die hier getoond worden een beeld te geven van jouw leven. De meeste foto’s zijn in chronologische volgorde en dat geeft een vreemd beeld, op de ene foto lig je in het ziekenhuis en op de volgende stap je weer vrolijk rond. Toch was dát de werkelijkheid, na iedere tegenslag probeerde je met ons samen er weer bovenop te komen en weer vooruit te kijken, maar niet te ver…..

Ook toen de ziekenhuisopnames kort op elkaar volgden en ook als vakanties of weekendjes uitgesteld, afgezegd of onderbroken moesten worden vanwege jouw slechte gezondheid. We probeerde steeds weer opnieuw leuke dingen te plannen ook al kwam de lat iedere keer lager te liggen.

Het was extra zwaar voor je dat in die periode jouw moeder ziek werd en uiteindelijk in augustus overleden is, je probeerde er met jouw beperkte energie nog wel te zijn voor haar. En eigenlijk was je ook blij dat zij eerst ging, omdat je haar het verdriet van het verliezen van haar zoon wilde besparen.

De laatste maanden werden steeds moeilijker, je lag meer en meer in bed en ging alsmaar sneller achteruit.

Maar je wilde nog zo graag. Met de dingen die je altijd voor onze dochters regelde bleef je je tot het laatste toe bemoeien. Dan zat er een dochter huilend op je bed en dan vroeg jij of ze die brief van de CZ nou al gehad had. Je wilde nog zo graag hun papa zijn en mijn maatje.

Vanaf vandaag leef jij verder in mijn hart, en kijk jij mee door mijn ogen. Vanaf vandaag zal ik voor twéé mensen van onze kinderen houden, ik zal een moeder én een vader voor ze zijn en later een oma én een opa. Juist nu je er niet meer bent zul je altijd om mij heen zijn, dichterbij dan ooit.

Niet alle muziek van vandaag is door jou gekozen Jan, het nummer van Coldplay komt van mij. Daar staat één regel van op jouw rouwkaart; vrij vertaald: Niemand zei dat het makkelijk was, maar niemand heeft ooit gezegd dat het zó moeilijk zou zijn.