Wiebelig

“Hoe gaat het?”  De meest gestelde vraag op dit moment. En ik weet het antwoord niet.

Verstandelijk kan ik dingen wel beredeneren, maar de rest van mij werkt daar niet aan mee.

Ik snap het gewoon niet.

Als ik foto’s kijk van 2 maanden geleden dan zit Jan naast me op de bank. En nu? Waar is hij nu dan?

Ik voel me vooral wiebelig. Onrustig en letterlijk en figuurlijk wiebelig. Met de flexibiliteit van een plank. Vanmiddag zou er iemand op bezoek komen. Toen ze meer dan een uur na de afgesproken tijd er nog niet was en eindelijk op mijn smsje reageerde bleek dat zij een andere datum in haar agenda had staan…  Ik maak alleen nog maar afspraken met de agenda in mijn hand want ik weet dat ik daar nu niet goed in ben, dus ik weet zeker dat het niet aan mij lag. Ik merk dat ik dit soort situaties nu niet goed kan hebben.

Op mijn tablet heb ik een relax-app. Die heb ik vanmiddag na lange tijd maar weer eens aangezet. Ik wordt dan 10 minuten toegesproken door een rustige stem, die zijn kalmte op mij probeert over te brengen. Binnen 3 seconden rolden de tranen over mijn wangen.

Slapen gaat soms goed en soms is het gewoon een ramp. Als ik iets te veel in de piekerstand schiet dan kan ik gerust uren wakker liggen, of ik nou wel of geen slaappil op heb.

En er zijn zo ontzettend veel stomme regeldingen waar ik helemaal geen zin in heb maar die gewoon moeten:

Belastingdienst, minimaal 6 brieven al gehad sinds 26 januari.  Pensioenfonds van Jan idem. De ziektekostenverzekering eist achterstallig geld en het kost de nodige mailtjes en hulp van AlleeWonen voor alles geregeld is. De parkeerkaartmeneer zeurt dat die kaart niet ongeldig gemaakt kan worden en dus echt terug moet. (Ik heb gezegd dat ik hem niet kan vinden, maar dat zal wel geen oplossing zijn…) GroenLinks heb ik via een automatisch formulier op hun site verzocht Jan z’n naam uit hun systeem te halen en uitgelegd waarom. Krijg ik als reactie: Wat jammer dat je je lidmaatschap opzegt, mocht je je nog bedenken….

Ik moet een afspraak maken om de as van Jan op te halen. Ik moet de bankrekening van Jan omzetten en daarvoor heb ik een afspraak bij de bank. Mijn dochters hebben mij leren internetbankieren op Jan z’n rekening, heel anders dan die van mij. De uitkering van Jan bij het UWV moet stopgezet. Ik moet een eenmalige nabestaandenuitkering aanvragen. De verzekeringen en de hypotheekbank heb ik moeten informeren. Die laatste zal nog wel e.e.a. van me nodig hebben. Ik krijg brieven van CAK, SPW, SVB en nog een paar andere afkortingen. Ik vergeet al weken mijn urenbrief voor het werk in te vullen. Ik verstuur bedankjes aan de mensen die gesproken hebben tijdens de dienst.

En, het minst belangrijk, maar je weet maar nooit: de Postcodeloterij moet op mijn naam komen. Stel dat ze een miljoen komen brengen dan wil ik toch echt wel een eigen kindertehuis kunnen beginnen ofzo.

Daar tussendoor wandel ik met lieve mensen in het bos, krijg ik bezoek, en ga ik ook zelf al op bezoek. Mezelf hier thuis opsluiten lijkt me niet zo’n goed idee. Ga ik me vast niet beter van voelen. Mijn dochters proberen in hun vrije tijd veel bij mij te zijn en gezellige dingen te doen. Triviant van me winnen bijvoorbeeld. Of lunchen na een boswandeling. Ze zijn zo lief dat ik Jan alleen nog maar meer mis.

Ik wiebel en ik vraag me af of ik me ooit nog normaal zal voelen.