restless legs syndroom

We zijn weer thuis, gisterenmiddag al, maar ik had geen puf meer om er nog een stukkie uit te persen. Op de scan die maandag gemaakt was waren geen onverwachte dingen te zien, geen uitzaaiingen tegen de rugwervels bijvoorbeeld, waar we bang voor waren.

Maandagmiddag om half 3 was de scan gemaakt, ik was er net voor Jan naar binnen ging. Ik had veel vroeger willen gaan, maar was op de bank in slaap gevallen. Om de spanning nog even lekker erin te houden kregen we de uitslag natuurlijk nog niet op maandag, er moet dan altijd nog een radioloog tijd hebben om de opnames te bestuderen.

Maar dinsdagochtend kwam een arts uitleg geven. Zijn conclusie was dat de pijn in de benen dus niet veroorzaakt wordt door een tumor of hernia ofzo. Maar dat Jan vermoedelijk last had van het “Restless legs syndroom”. Dit klinkt als iets simpels, maar toen ik het opzocht zat ik al gauw op de site van een patientenvereniging. Het is een kwaal die iemand ‘t  leven behoorlijk zwaar kan maken, doordat de grootste problemen ’s nachts zijn: pijn in de benen, brandend gevoel, niet stil kunnen liggen, steeds maar weer uit bed…

Het verklaart niet alle klachten die Jan heeft, maar de pijn in z’n rug kan komen door de slijtage in de onderrug die op de röntgenfoto zichtbaar was en de pijn in de heupen zal dan toch wel een slijmbeursontsteking zijn, zoals al eerder gedacht werd. Mensen met diabetes hebben gauw last van slijmbeursontstekingen en ook het restless legs syndroom komt vaak voor bij hen.

Jan wil ook altijd meteen alle complicaties die bestaan ook maar hebben, hij kan nooit eens iets overslaan…

Maar gelukkig is de Oxycodon een goed middel bij het restless legs syndroom, en ook voor de overige kwalen blijkt het doeltreffend.

Dus nu is Jan weer thuis, en dat zien we graag. Sowieso omdat hij vrijdag jarig is, dat hadden we echt niet in het ziekenhuis willen vieren. Vrijdag wordt Jan 55, een verjaardag met gemengde gevoelens. Maar dat was vorig jaar eigenlijk ook al en hij ís er nog wél.

Maandagavond heeft er nog wel een verpleegster geprobeerd om roet in het eten te gooien; we zaten rond Jan z’n bed toen zij (type Big Mama) binnen kwam met een spuitje heparine ofzo. Ze floepte het dopje er al af en wilde hem er al injassen, maar wij waren haar voor. Hohoho, waar is dat voor? Ja die krijgt u voortaan. Dat was niet eens het antwoord op de vraag, maargoed. Volgens deze verpleegkundige had de dokter voorgeschreven dat Jan deze spuit moest krijgen, ze liet het ook nog even in haar map zien om ons te overtuigen. Maar wij herkennen deze spuiten gelukkig en weten dat er een bloedverdunner inzit. Dergelijke spuiten krijg je als je langdurig bedlegerig bent en ze vrezen voor trombose omdat je te weinig beweegt. Maar Jan krijgt al flink wat bloedverdunners voor zijn hart én hij heeft al nauwelijks bloedplaatjes, dus zijn bloed is al superdun. Bij een gezond mens is het cijfer wat de trombocyten uitdrukt boven de 100, het moet eigenlijk minimaal boven de 65 zijn en bij Jan is het maar 17....

Dus we hebben de spuit vriendelijk doch beleefd geweigerd. De verpleegster kon ook niet overleggen met een arts op dat moment. Pas de volgende dag kon Jan het zelf aan de dokter vragen; deze spuit was dus inderdaad echt niet voor hem!

En zo is er steeds wel iets, als je niet uitkijkt in het ziekenhuis en zelf niet heel goed oplet, dan zou je er zomaar iets naars op kunnen lopen….