slapen

Het gaat gelukkig al weer wat beter met Jan, een nachtje wat beter slapen doet wonderen. Gisterenavond heeft hij een stevige pijnstiller gekregen waarvan ik de naam alweer vergeten ben. Daar sliep hij zo mee, en midden in de nacht, toen hij wakker werd, kreeg hij er weer een en daarmee sliep hij weer een hele poos verder. Dat was meteen te merken, meer praatjes, meer energie, minder depri. Dus dat is heel fijn.

Minder fijn is dat er vandaag geen scan is gemaakt. Er zijn wel een neuroloog en een maag-lever-darmarts en een heleboel meelopers aan Jan z’n bed geweest. Die vertelden dat ze serieus op zoek gingen naar de oorzaak van de pijn, maar dat er een reële kans is dat ze die niet gaan vinden. Maar ze beloofden ook dat Jan met gedegen pijnmedicatie naar huis zal gaan. En dat er een scan gemaakt wordt. Vandaag misschien al…  Dat is dus niet gelukt, maar voor maandag staat Jan nu zeker ingepland.

Dus dat betekent nog even geduld hebben. Nu het beter gaat met Jan hebben we ook wel geduld. Jan meestal wat meer dan ik.

Maar ik slaap ook beter nu, want ik hoef niet meer constant in de waakstand te staan, dus een paar nachten alleen slapen vind ik even niet zo erg.

En overdag zijn we veel samen want er zijn ruime bezoektijden. De kat baalt er nog het hardste van, zij komt aandacht te kort. Van boosheid stond ze daarstraks bovenop tafel uit mijn melkbeker te lebberen terwijl ik nog vanalles aan het opruimen was. Bleghh

Vanmorgen was Nienke weer gezellig bij haar vader, Albert is op bezoek geweest en vanmiddag is Annelijn met mij meegegaan. Ton kwam later ook nog en zij hebben met mij lekker ongezond gegeten in het ziekenhuisrestaurant. Het enige gezonde daar op de kaart is een broodje gezond en dat had ik gisteren al op. De menukaart bevat eigenlijk bijna alleen maar ongezonde dingen, heel bijzonder voor een ziekenhuisrestaurant. (hoewel, ik bedenk nu dat het eigenlijk overal zo is…) Ook de afdeling “parkeren” is weer blij met ons, vandaag twee meerdaagse kaarten aangeschaft, ping..  60 euri’s zei de kassa. Met die ruim 20 euro voor het eten is een dagje Efteling haast nog goedkoper… en leuker.

Als we door dat enorme ziekenhuis lopen komen er steeds veel herinneringen naar boven, en blogberichten; de groene stoel uit de hal waar “het laatste stukje blauwe lucht” op gebaseerd is en de parkeergarage die genoemd wordt in “dochters” over de periode na Jan z’n mislukte transplantatie. Ik blog nu al meer dan twee jaar, een groot deel daarvan is te vinden op http://www.hebjijnogietsopjelever.weblog.nl/, totdat daar de boel uit de lucht vloog. Vanaf september schrijf ik bij Blogspot, ik ben er nu zo aan gewend. Reageren is hier lastiger dan bij Weblog en aanmelden voor een email- abonnement heb ik er nooit op gekregen maar ik vind het wel best zo. De “kijkcijfers” zijn prima, en de twee belangrijkste doelen bereik ik hiermee wel: mensen informeren en ons verhaal vastleggen voor later.