diepvriesJan

Deze superkoude week hoefde Jan zich weer niet te vervelen, naast zijn gebruikelijke bezoekjes aan de fysiotherapie en ademhalingstherapeut mocht hij weer een hele medische molen door. We hadden vorige week met dr. de Ruijter afgesproken dat Jan dinsdag weer bij haar zou komen om te vertellen hoe het inmiddels staat met de misselijkheid en de pijn. Omdat de pijn in z'n benen als hij ligt almaar niet overgaat heeft Jan inmiddels andere morfinepleisters en pilletjes die de misselijkheid die daar het gevolg van is tegen moeten gaan.
Ik was ziek en al misselijk genoeg van mezelf, mijn maag had de hele nacht met de zwaartekracht gevochten en regelmatig verloren. Dus Jan ging alleen.
Onze huisarts is een zeer kordate vrouw, die niet met zich laat sollen, ze is nog jong, maar aarzelt absoluut niet om zelf naar het Erasmus te bellen en daar de hoogste arts van Jan, proffessor Metselaar, aan de telefoon te vragen. In hun telefonisch overleg werd besloten dat Jan in Waalwijk nog maar eens wat röntgenfoto's moest laten maken die dan vervolgens naar Rotterdam gemaild zouden worden. En meteen werd er ook een afspraak ingelast voor Jan, de volgende dag op het spreekuur van Metselaar in het Erasmus.
Omdat ik nog steeds ziek in mijn bedje lag heeft Jan z'n zus gevraagd of ze met hem mee wilde gaan, omdat hij niet mag rijden. En dat deed ze, wat superaardig is want ze zorgt sinds kort ook al heel intensief voor Jan z'n moeder nu die zo ziek is. Zuster de Kort noemen we haar nu. (zuster de Kort is een begrip in onze familie, zij is de enige wijkverpleegster die ik in levende lijve gekend heb met nog een echt uniform en orthopedische schoenen. En een donkerblauw vest. Een echte zuster dus.   Toen ik problemen had met borstvoeding geven aan mijn oudste dochter omdat die toen al heel eigenwijs was had ze geen idee wat ze kon doen, onervaren met zoiets als zij was. En toen Jan na zijn tweede blindedarmoperatie in een week met open buikwond thuis kwam heb ik haar na twee keer wondverzorging maar weggestuurd; zoveel gezucht en gesteun, dat kon ik zelf ook wel onder toeziend oog van onze twee toen nog kleine peutertjes. Maar helaas was zuster de Kort haar vest vergeten, dus de volgende dag kwam ze weer..)

Dokter Metselaar constateerde meteen wat Elly aan de balie ook gelijk zag: je vrouw is er niet bij? Hij nam uitgebreid de tijd om Jan eens flink te bekloppen en overal eens te duwen, alle organen in de buik kwamen hierbij aan de orde. De conclusie was dat er geen conclusie was, er is niks bijzonders te vinden. De milt is te groot, maar dat is al lang, geen rare knobbels of bulten op onverwachtte plaasten en op de röntgenfoto's was ook al niks bijzonders te zien geweest. Ik was er niet bij, maar ik weet precies wat Jan vervolgens zegt als hij zo'n onderzoekstafel afstapt: 'n jonge god, hé? Een getraind lichaam daar heb je heel het jaar plezier van.

Dus hebben ze samen besloten dat Jan doorgaat met die pleisters tegen de pijn en zonodig de pillen tegen misselijkheid, want ook al is er geen diagnose, de pijn is er wél. En ik snap ook nog steeds niet waarom ik Jan wél zie achteruit gaan, ook al is het langzaam. Of zijn het toch die verdomde bijwerkingen??

De spanning stijgt, de kamer staat vol boodschappen en pillendozen die morgen meemoeten. We gaan naar een huisje vlak bij zee, we hebben er veel zin in, maar weten ook uit ervaring te goed hoe het is als dingen op 't laatste moment niet doorgaan. En het feit dat ik deze week ziek was vergroot het risico dat iemand anders in het gezin ook ziek wordt. En overgeven en Jan is toch een traumatische combinatie. ( aan zee, bedenk ik er nu bij. Maar optimistisch blijven, anders valt er nooit wat leuks te beleven!)
Uiteraard gaat de rolstoel mee, maar ik vermoed dat we die weinig zullen kunnen gebruiken, als je bij deze temperaturen Jan in een rolstoel naar buiten duwt dan is hij binnen een paar minuten bevroren; een diepvriesJan.
Goh, toch eens overwegen en dan misschien ingevroren laten tot dokter Metselaar over een aantal jaren met een nieuwe slimme oplossing komt....