pijn

Na 2 nachten nauwelijks slapen en veel rondlopen om de pijn te onderdrukken hadden we het allebei wel helemaal gehad; Jan zat er helemaal doorheen. Ik moest vanmorgen werken en heb vanuit mijn werk de huisarts gebeld. Dokter Ruijter was er weer, ze is onmiddellijk in actie gekomen: eerst had ze een afspraak geregeld bij een neuroloog in het TweeStedenziekenhuis voor a.s woensdag. Maar bij nader inzien vond ze dat toch nog te lang duren. Dus is ze gaan overleggen met het palliatieve team. Dit is een team van artsen en verpleegkundigen die gespecialiseerd zijn in pijnbestrijding bij terminale patiënten uit de hele regio. Maar omdat er geen duidelijke oorzaak is kon dit team ook niet zo heel veel. Volgens dokter de Ruijter zijn er n.l. diverse soorten pijn, vanuit de zenuwen en vanuit het weefsel. Die hebben beide verschillende behandelingen nodig en voor beide bestaan verschillende groepen medicijnen.

Dus is de conclusie dat er eerst zo snel mogelijk een diagnose moet komen over de oorzaak van de pijn.

Vervolgens ging ze weer met dr. Metselaar in overleg waarop die uiteindelijk heeft gezegd dat ze in Rotterdam maar eens moesten kijken. Helemaal prima, maar als dat poliklinisch moet gebeuren dan moet je nog wel even wachten en als Jan opgenomen zou worden dan zou het wellicht sneller kunnen. Erg onlogisch, maar helaas wel waar. Bij opname zijn er vast spoedmogelijkheden voor een scan ofzo om de wachtlijst te vermijden.

Dus de Ruijter op pad naar ons om te overleggen of we dit wel wilden.

Ik zat net voor een maandelijkse onderhoudsbeurt bij de psycholoog, was al de tweede keer dit jaar, dus nog maar 3 te gaan en dan mag ik alles zelf gaan betalen. (Ik kan je verzekeren dat haar uurloon iets hoger ligt dan het mijne.)

Dus toen Jan me belde ben ik onmiddellijk naar huis gereden en we hebben de uitleg van de huisarts aangehoord. Natuurlijk vinden we het helemaal niet fijn dat Jan weer opgenomen moet worden, maar hem zo laten lijden terwijl er misschien wel een oplossing is is ook geen optie.

Dus hebben we de tassen ingepakt en zijn we richting Rotterdam gegaan. Verstand niet op nul, maar emoties wel in zo’n geval.

Daar moesten we ons melden op de EHBO, dezelfde plek waar we ruim een jaar geleden binnenkwamen in een jubelstemming omdat er weer een lever beschikbaar zou zijn.

Gelukkig ging het er vrij snel, we hebben niet meer dan anderhalf uur op de EHBO gezeten en dat hebben we ook wel eens anders meegemaakt. Nog voor we de wachtkamer uit waren was Nienke al bij ons, die was eerder van haar werk vertrokken. Nog even wat discussie met een arts gehad omdat hij vond dat het niet spoedeisend of levensbedreigend was, maar even roepen dat dokter Metselaar beloofd had dat Jan opgenomen zou worden was voldoende. Onze huisarts had ook wel drie keer tegen Jan gezegd dat hij niet mocht zeggen dat het wel meeviel en dat hij een flinke hoge score aan de pijn moest geven omdat ze hem anders weer naar huis zouden sturen. Geen goed moment om flink te zijn.

Dus nu ligt hij daar weer, moe van twee nachten nauwelijks slapen én een dag vol gesjouw. Ook daar weer wat discussie over pijnmedicatie voor vannacht, maar net aan de telefoon wist Jan te vertellen dat er een goed plan lag.

Maar het positieve is dat als Jan vannacht weer gaat stressen en er gaat daardoor iets mis met zijn hart, waar ik de afgelopen nachten steeds heel bang voor was, dan is hij daar meteen op de goede plek, zelfs zonder ambulance of zonder dat ik me er mee kan bemoeien. Always look at the bright site of life!

Oh ja, ik kan het niet laten: Er reageert hier regelmatig een voor mij onbekende die ons voorstelt dat we vooral maar moeten genieten, ook als er alleen maar ellende is en we aan huis gekluisterd zijn. Wil die mevrouw ook even vertellen hoe dat moet als je niet bij de w.c. wegkomt, superverdrietig bent en ook niet kunt slapen van de pijn? Ben ik n.l. reuze benieuwd naar.