Ik dacht het al, en uit onderzoek is deze week gebleken dat ik gelijk had, het was het Noro-virus. Dus toch. Alles wat we hadden kwam overeen met wat ik op internet vond over dit superbesmettelijke virus.
Onze huisarts belde gisteren met deze uitslag. Ze was donderdag geweest om te zien hoe Jan er aan toe was en ze had wat op kweek laten zetten.
Ze was zelf de week ervoor ook ziek geweest, je zou bijna denken dat we het van haar hadden, maar dat kan niet, want we zijn niet bij elkaar geweest. Toch heb ik het ook niet op het kinderdagverblijf opgedaan. Daar kom ik maar een paar uurtjes per week, en in die periode was er niemand ziek, ook niet vlak daarvoor of daarna. Dus waar heb ik dat virus opgedaan?? Het is weer gewoon pure pech, en daar zijn wij groothandelaar in.
Deze pech duurde bij mij maar ruim 2 dagen, bij de meiden wat langer, en Jan is er nog lang niet vanaf. Wel van het virus, alle symptomen zijn weg, maar niet van de aanslag die dit weer op zijn conditie betekent, een hartinfarct is er niks bij zou je haast denken.
Hij slaapt nog steeds heel erg veel en z’n eetlust wisselt, maar is niet zoals anders. Vanmiddag zijn we voor het eerst heel even buiten geweest, niet hier in de wijk met al die gladde stoepjes, maar even in het bos, frisse lucht inademen. Dat ging redelijk, maar nu ligt hij weer helemaal van de wereld op de bank te snurken.
De kat, die anders nooit bij Jan gaat zitten, alleen maar bij mij, die is er maar eens lekker bij gaan liggen, zo’n dekbedje is toch wel aantrekkelijk en de Jan eronder neemt ze op de koop toe.
We merken soms dat buitenstaanders niet alles kunnen begrijpen van de emoties waarmee wij te maken krijgen, en dat is niet erg hoor, dat is fijn voor hen, lekker onwetend zijn. Zo vroeg er afgelopen week iemand aan me of ik ondanks alles toch nog wel een beetje van het weekend had kunnen genieten.
Ik hoop enorm dat Jan de komende week weer flink opknapt van deze deuk in zijn conditie, want we hebben dit weekend weer een aantal dingen moeten afzeggen omdat hij gewoon niet de puf had om ergens mee naar toe te gaan. En daar baalt hij zelf nog het meeste van. Hoe frustrerend moet het ook zijn, alle tijd hebben om iets leuks te gaan doen en het kan niet, omdat jij wel wil, maar je lijf niet meewerkt.
nou wat een pech allemaal blijf positief in het leven wij denken aan jullie en begrijpen wat jullie meemaken. veel sterkte allemaal het leven is hard? liefs mama van 2 kids
BeantwoordenVerwijderen