vervolg

Gisteravond was ik te moe om mijn verhaal af te maken, dus hier het vervolg. Het was een van de extreemste nachten in onze serie rampnachten, en we zijn wel wat gewend. In zo’n situatie kost het mij totaal geen moeite om alle eigen belang en wensen totaal uit te stellen, het kon me helemaal niks schelen dat ik degene was die de hele nacht moest dweilen en poetsen, terwijl iedereen in bed lag.

Intussen had ik genoeg tijd om na te denken maar ik kwam toch niet tot een oplossing voor de spagaat waar ik nu weer in zat. We waren daar met vier personen en twee auto’s. En ik was de enige die in staat was om te rijden, hoe gingen we dat nou weer oplossen? Iemand bellen om te komen vond ik echt geen optie, die persoon zou gegarandeerd ook ziek worden, dus dat werd het zeker niet. Mijn broer belde zelf ’s morgens om 8 uur al, die had mijn FaceBookquiz gelezen, hij vond het geen probleem om ziek worden te riskeren, maar het probleem van de tweede auto kreeg ik met hem ook niet opgelost. De enige mogelijkheid was om nog een nacht langer daar te blijven als we niet konden reizen, maar dat was wel het laatste wat we wilden. ‘s morgens was de migraine van Annelijn nog niet over en ze hield nog steeds niks binnen, dus toen ben ik maar naar ’n apotheek gereden om te kijken of zij iets hadden om haar op de been te krijgen.

Nienke heeft eind van de ochtend een beschuitje op en toen dat erin bleef heeft ze zichzelf flink opgepept om naar huis (=Utrecht) te kunnen rijden en dat is gelukt. (hoewel ik het eigenlijk helemaal geen prettig idee vond haar alleen te laten gaan)

Daarna heb ik de rest van het huis opgeruimd en ingepakt en Jan en Annelijn (met emmer op schoot) erin gezet. We wilden allemaal zo graag naar huis. Bij de balie van het park heb ik nog wel gemeld dat we de emmer meenamen en dat huisje 18 maar even extra goed schoongemaakt moest worden, desnoods advies vragen bij de GGD, want alles wijst toch wel op het norovirus en daar kun je niet zomaar een volgend gezelschap inzetten. Overigens alle lof voor dit park: Vluchtenburg aan Zee, we mochten er vrijdag al om 12.00 uur in ipv 15. 00 uur en maandag zijn we tot ongeveer half 3 gebleven ipv s’morgens om 10. 00 uur de sleutel in te leveren. En ze waren heel meelevend.

Op de terugweg sliepen de twee zieken en ik toen we er bijna waren ook. Daarom heb ik Jan toen toch maar even wakker geschud, na zo’n nacht waren mijn rijkunsten toch wat minder.

Bij thuiskomst, eerst over Den Bosch voor Annelijn, heb ik de auto uitgeladen en de was boos aan de achterkant er weer uitgegooid. Achteraf vond ik dat extra handig, want die virussen overleven van deze temperaturen vast niet. Vandaag heb ik de was eerst moeten ontdooien voor het in ’t wasmachine kon.

Vanmorgen was een van de hoogst zeldzame momenten dat ik een paar uur alleen weg was, niet voor m’n werk ofzo. Ik moest naar een crematie, de vader van een vriendin. Zij is de enige buiten mijn familie, die zowel bij de crematie van mijn vader, 31 jaar geleden, als die van mijn moeder, 6 jaar geleden was, dus ik moest er gewoon heen….

Omdat ik helemaal achterin zat viel aan mij de twijfelachtige eer om als eerste langs de kist te lopen. Dat krijg je er nou van als je van te voren hoopt dat die rij daar naar toe maar niet al te lang duurt…

Mijn dochters liggen ieder in hun eigen huis in hun eigen bed, Jan ligt boven, de buikgriep is ver weg, maar hij is zó moe. En zo verdrietig. Wat hadden we dit weer graag anders gezien!

Deze ezel heeft zich al twee keer aan dezelfde steen gestoten, maar we hebben allang tegen elkaar gezegd dat we het nog een keer opnieuw proberen, want we willen absoluut niet dat dit ons laatste weekendje weg was.

Ik heb gisterenavond Jochem Meijer gezien, helaas een stukje maar. Wat hij zei over de onvoorstelbare kracht die mensen in zich hebben, het is zo waar!