Eigenlijk geloof ik niet dat ik mijn boosheid en verdriet in een blog uitgelegd krijg, het past gewoon niet in woorden, maar ik doe een poging:

In mijn laatste stukje schreef ik dat ik eigenlijk niet hardop durfde zeggen dat we een weekendje weg gingen…

Afgelopen vrijdag waren we om 12.00 uur in een bungalowpark in Hoek van Holland, in de duinen. Na een heerlijke lunch zijn we naar het strand geweest, dat was vlakbij. Het was ijskoud, maar prachtig zonnig, dus lekker veel kleren aan en wandelen maar. Het ging prima met Jan, we hebben wel een uurtje gelopen. Kan me de tijd niet herinneren dat dat lukte.

’s Avonds hebben we heerlijk met z’n allen gegeten, spelletjes gedaan, t.v gekeken etc. Ook de volgende ochtend ging alles nog goed en we besloten naar Delft te gaan. Daar maakte Jan een mooie schuiver over een glad stoepje en hij viel op zijn heup. De schade viel mee en Jan stapte toen toch maar in de rolstoel die van mij per se mee moest. Ton en Jeroen duwden zich een ongeluk door het besneeuwde centrum van Delft. We zijn in die kerk geweest waar iedereen van het koningshuis begraven ligt en waar alle Koninklijke huwelijken voltrokken worden.

Gelukkig was er ook een w.c. want Jan werd niet lekker. We zijn nog even naar een restaurantje geweest om op te warmen, maar daar besloten we om toch maar terug naar het huisje te gaan want Jan deed niks anders meer dan op en neer lopen naar de w.c.

Jeroen en Ton vertrokken naar huis en wij terug naar het bungalowpark.

Daar begon Jan ook al vrij snel over te geven, iets wat voor ons allemaal spannend is en stressvolle herinneringen oproept aan die keer dat Jan in een Frans ziekenhuis belandde.

Gelukkig kwam er deze keer geen bloed aan te pas, maar Jan voelde zich wel erg beroerd.

’s Avonds heb ik de huisartsenpost in onze regio gebeld om uitgebreid te overleggen, zij kunnen n.l. in Jan z’n gegevens kijken en daar hebben we meer aan dan aan een vreemde huisartsenpost. We kwamen samen tot de conclusie dat Jan hetzelfde had als ik eerder die week, en dat die val ’s middags er niks mee te maken had.

Jan was dus ziek, hij deed niks anders dan slapen, overgeven, naar de w.c. rennen en weer slapen. Hij had flink verhoging, maar gelukkig kreeg hij al vrij snel weer praatjes, wat voor ons dan betekent dat het een beetje de goede kant opgaat. Want ik stond al helemaal in de startblokken om 112 te bellen zo gauw ik ook maar een beetje twijfelde. Het was overduidelijk dat we het liefste meteen weer naar huis wilden, maar niet konden want Jan kon zo niet in de auto.

Ook zondag besteedde Jan op ’t toilet en in bed, met flinke verhoging. Nienke en Annelijn hadden zaterdagmiddag boodschappen gedaan en zondag hebben we terwijl Jan sliep even gewandeld. Verder konden we niks anders dan met z’n drieën spelletjes doen, lezen en t.v. kijken. We waren daar best verdrietig van want we hadden het ons iets anders voorgesteld. Omdat ik zelf ook al ziek was geweest had ik natuurlijk wel in de gaten dat er een kans was dat Jan ’t ook zou krijgen, maar hadden we dan alles af moeten zeggen? Evengoed was Jan pas later ziek geworden, toen we weer thuis waren, of hij had eens een keer een rondje overgeslagen… We zijn de hele dag met de Dettolspray en de Unicurazeep aan de slag geweest om te voorkomen dat de meiden ook ziek werden. Het veiligst was geweest als zij ook snel waren vertrokken, maar ik wilde ook niet alleen met Jan daar in dat huisje achterblijven.

Zondagavond voltrok zich de zoveelste ramp in onze gezinsgeschiedenis; Nienke werd ook ziek en twee uur later stond Annelijn ook over te geven. Behalve ziek waren we ook gewoon beroerd van ellende vanwege de narigheid die weer over ons heen kwam.

De vraag waarom en het gevoel van oneerlijkheid komen toch wel steeds vaker naar boven. In stresssituaties krijgt Annelijn vaak ook nog eens migraine, ze was spierwit en kon geen paracetamol binnen houden en dus ook niet slapen van de pijn. Nienke met haar toch al gevoelige darmen had flink buikpijn en Jan was net als wij boos en verdrietig om alles wat er nu weer gebeurde. Dat een van ons een buikgriepje heeft oké, maar waarom allemáál in dít weekend?

Ik heb afgezien van af en toe een heel klein dutje serieus de hele nacht rondgelopen met emmers, dweilen, zakdoekjes, glaasjes water etc. etc.  En met heel veel boosheid. Op ’n moment voelde ik dat ik of enorm zou gaan gillen of enorm huilen en het leek me allebei niet zo’n optie, in paniek raken moest ik maar even uitstellen voor een ander keertje. Vervolgens ben ik midden in de nacht op de laptop van Annelijn maar een Facebookquiz gaan schrijven, je moet iets toch? En ik kreeg niet meer bedacht hoe ik kon inloggen op mijn blog op die laptop, dus een stukje bloggen zat er niet in.

(en nou denkt Wendy dat zij de eerste is die alles beantwoordde, maar nee hoor, na een half uurtje kwam Nienke uit bed, ze sliep toch niet en had op haar telefoon mijn quiz gezien. De Dettol en w.c.papier zijn dus door haar gewonnen, kwam dat even goed uit…)

Ik schrijf morgen de rest…..