pieken en dalen

Op dit moment gaat het op en neer met Jan. Sinds hij het norovirus kreeg, twee weken geleden, duurde het heel lang voor hij weer een beetje energie kreeg. Hij heeft twee weken lang enorm veel geslapen en was best suffig soms. De laatste dagen ging het wel iedere dag weer een klein stukje beter, maar er zijn nog steeds veel dalen.

Zoals nu. Een aantal keren per dag, minimaal twee, wordt Jan uit het niks misselijk. Meestal helpt een pilletje hem dan wel én even slapen. Maar nu slaapt hij al een hele poos, met tussenpozen, en iedere keer als hij wakker wordt is hij nog steeds niet lekker. Zijn eten is allang koud, hij heeft er gewoon geen zin in.

Onder een deken op de bank is het enige wat hij nu wil. En vanmorgen ging het juist zo goed. Ook gisteren ging het prima, misschien vraagt hij dan ook wel teveel van zichzelf. Maar het was ook zo gezellig gisterenavond. Voor het eerst in twee weken hadden we weer een piekje; uit eten met twee lieve mensen. De weken daarvoor had Jan daar echt geen puf in, een klein wandelingetje lukte net, een keer bezoek krijgen en ’n keer bij z’n moeder op bezoek gaan ook nog met wat moeite, maar nu is het weer even helemaal op.

Te enthousiast geweest gisteren, en in een keer een flinke maaltijd eten, dat lukt hem eigenlijk ook niet meer.

En zo gaat dat eigenlijk steeds, als er een piek is geweest, dan betaalt Jan de tol met een dal. En soms, zoals met dat norovirus, zijn de dalen zo diep. De pieken zijn al lang niet meer zo hoog, maar met kleine dingen zijn  we ook heel tevreden. De verhouding begint  wel een beetje scheef te raken en Jan baalt daar flink van. En ik met hem.

Het blijft onduidelijk wat nu veroorzaakt wordt door bijwerkingen van medicijnen en wat door de kanker.

Soms komt het ineens allemaal heel erg binnen;  ik vul wel eens enquête in voor Intomarkt, daar was ik net nietsvermoedend mee bezig, komt de volgende vraag in beeld:  heeft u de laatste 5 jaar een lever- of niertransplantatie ondergaan?  NEE, ik niet, maar Jan ook niet!

Woensdag had ik zelf wel een piekje: de laatste opdracht voor mijn MBO-opleiding spw was het houden van een presentatie. Ik had er een soort Over De Streep van gemaakt, gebaseerd op het tv-programma van Arie Boomsma. Met bloemen had ik een streep op de vloer van het klaslokaal gelegd en ik had daarna een heleboel vragen aan mijn klasgenoten gesteld om te laten zien dat er behalve veel verschillen, ook heel veel overeenkomsten zijn tussen ons. Het ging goed tot ik op een gegeven moment deze vraag stelde:

"Wil je over de streep gaan als je je tijdens deze opleiding ernstig zorgen hebt gemaakt over je partner of kinderen, zodat je eigenlijk geen ruimte in je hoofd en in je tijd had om er nog even een opleiding bij te doen. Wanneer iemand van jouw gezin ernstig ziek of gehandicapt is en je huiswerktijd afging van de tijd dat je met hen iets kon doen".

Toen liepen de emoties even heel hoog op en ik twijfelde of ik er wel goed aan gedaan had. Maar ik hoopte ook hiermee te laten zien hoe sterk mensen kunnen zijn. ( en vooral dat mensen het wél kunnen, maar veel liever aan de andere kant van de streep hadden gestaan) En ik denk dat dat wel gelukt is.

Nu heb ik alle onderdelen afgerond van een opleiding die ik met enorme tegenzin en onder dwang gedaan heb. Ook dat voelt toch wel een beetje als een piekje: de omstandigheden waren zwaar en de weerstand hoog, maar ik heb het wél gedaan.

Nu hoop ik dat het ons lukt om Jan nog veel pieken te bezorgen, ik hoop dat hij nog de kans krijgt om te genieten en dat de dalen niet al te diep worden. Zou zo mooi zijn…