Vandaag, 26 maart, is het twee maanden geleden dat ik mijn maatje ben kwijtgeraakt.
Mijn maatje waarmee ik het leven en alles wat daarbij hoorde deelde. En ik mis hem.
Ik mis hem als ik ’s morgens wakker word en ik mis hem als ik ga slapen. Als ik ’s nacht wakker lig mis ik zijn altijd hoorbare ademhaling of liever gezegd, gesnurk. Ik hoef niet meer met oordopjes te slapen.
Ik mis mijn wandelmaatje, ook al was het op z’n laatst maar een rondje Molenbeek.
Ik mis mijn bioscoopmaatje, mijn samen op verjaardagsvisite-maatje, mijn samen sjoppen-maatje. (Ook al hadden we een vette ruzie de laatste keer over wel of geen rolstoel mee) Ik mis mijn wat-zullen-we-vanavond-eten-maatje. Mijn tafel- en bedgenoot. Ik mis hem als ik aan de telefoon heb gehangen met iemand en ik hang op: niemand die vraagt:”Wie was dat, wat zei ze?”
Ik mis mijn boswandeling-met-terras-maatje, ook al zouden nu de oren van ons hoofd afvriezen en ook al was het op z’n laatst meer terras dan bos.
Ik mis het om gewoon samen met hem op de bank achter de tv te hangen. Ik mis hem om tegen aan te kletsen, degene die me troostte als ik moest huilen. Ik mis zijn hand om vast te houden, zomaar voor de gezelligheid, of als ik iets moeilijks moet doen.
Ik mis hem als ik wegga en als ik weer thuiskom. Ik mis mijn uit-eten-maatje. Ik mis mijn reisgenoot, mijn samen-plannen-maker voor vakanties, geen idee hoe ik ooit weer van vakanties kan genieten.
Ik mis de vraag waarom ik huil als ik huil, en mijn verbazing over zoveel onnozelheid; waarom zou ik nou huilen? Ik mis degene die mijn blogs soms las voordat ik ze publiceerde. Ik mis mijn napraat-maatje als bezoek weggaat. Ik mis het praten over onze meiden met hem, hun papa.
Ik mis zijn veilige vertrouwde altijd aanwezige gezelschap en zijn onvoorwaardelijke liefde voor mij en onze meiden. Ik mis zijn zakdoek, nu even heel erg.
Ik mis het samen zijn, maandagochtend, vrijdagavond, maakt niet uit wanneer, met een verjaardag, met Pasen. Wie wil er mijn Pasen hebben, want die hoef ik even niet?
Ik mis hem vandaag precies twee maanden, mijn Jan. En dat vind ik al zo lang.
Och lieve Will, wat een liefde straal je toch elke blog weer over. Ook naar mij, een wildvreemde die ooit een keer op je site terecht is gekomen. Wees trots op jezelf en op alles wat jullie met z'n tweetjes toch maar mooi hebben geflikt. Ik huil elke blog een klein beetje met je mee, ook met Pasen! Dikke knuffel Sylvia
BeantwoordenVerwijderenMet z'n tweeën ben je nooit alleen. Ook als de ander ff uit het zicht is dan voel je je niet alleen. Nu Jan er niet meer is, is dat gevoel van "samen" er niet meer. Een leegte die niet op te vullen is. Zoals Ellis het vaak benoemd "het is zo stil" en "ik voel me zo alleen" (ook al zijn er nog zoveel mensen die ons bij staan en nabij zijn).
BeantwoordenVerwijderendat maakt dat gemis, die leegte, zo ontzettend moeilijk. Juist dan heb je die arm, dat lieve woord zo hard nodig van degene die er niet meer is. Waardoor het gemis nog dieper voelbaar is.
Beetje bij beetje zal het gemis en het verdriet dragelijker worden, da's een schrale troost. Het leven zal anders worden zo zonder Jan en ik hoop voor jou dat dat "anders" ook weer zijn mooie kanten zal krijgen. Gelukkig zit Jan diep in jouw hart. Zijn liefde voor jou draag je voor altijd in je mee.
Hopelijk breekt de lente gauw door deze kou heen. Daar zullen we ons allemaal een beetje beter, en warmer, bij voelen.
Liefs en een dikke virtuele knuffel,
Carolien
lieve Wil, wat n gemis hè , en dan ook de Paasdagen in zicht maakt t er zèker niet makkelijker erop.Of ik je Paasdagen wil?:)) Nee maar wel jou op bezoek als je dat zou willen ben je van harte welkom met Pasen.Praatje koffie spelletje of wat anders als je daar behoefte aan hebt. ik zit op twitter en mijn profiel is gjamh en woon in t centrum van tilburg dus nog te doen van jou uit.Niks moet( bijna) alles mag! Igg wat je ook kiest sterkte Wil en hopelijk mag je wat warmte voelen naast al t gemis van je lieve Jan! dikke troostknuffel!!!XXX
BeantwoordenVerwijderen