een tas vol tranen

Vanmorgen was Dimphy bij me op bezoek. Zij was de direct leidinggevende van Jan bij Aramis/AlleeWonen in Roosendaal. Ze heeft ook vanuit die functie heel mooi gesproken over Jan tijdens zijn afscheidsdienst in het crematorium.

Ze kwam ook om wat spullen uit te wisselen, er stonden bij mij nog wat spullen die terug moesten, zoals Jan z’n laptop, en Dimphy had ook nog een tas vol spullen verzameld van Jan.

Vroeger, toen Jan daar nog een eigen bureau had, was het opruimen van de puinhoop op zijn bureau altijd een vast onderdeel tijdens functioneringsgesprekken. Jan deed dat nooit, want zo kon hij namelijk altijd alles vinden. Maar sinds de nieuwbouw waren er alleen flexwerkplekken. Dus kreeg iedereen een locker voor privéspullen en een meter kastruimte voor dossiers enzo. Nadat Dimphy die onlangs leeggeruimd had kreeg ze te horen dat Jan zich op een andere plek nóg twee meter kastruimte had toegeëigend en dat ook die dus geruimd moesten worden.

De dingen die van Jan persoonlijk waren, of waar herinneringen aan zaten gingen in een tas. Een stoffen tasje met opdruk: “Vandalisme gaaf???    Echt niet!!!”    Dat tasje is van een project dat Jan hier in de gemeente mee begeleid heeft voor de groepen 8 van de basisscholen, lang gelden. Hier in huis waren ooit honderden van die tasjes met allerlei verschillende teksten van allerlei verschillende acties, sommige heb ik bewaard, met het anti-kernenergie-logo in het Deens bijvoorbeeld. Andere heb ik in de loop der jaren weggekieperd of uitgedeeld.

Het tasje van Dimphy bleek een tasje vol tranen. Ik heb het pas uitgepakt toen Dimphy weg was, want ik vermoedde al zoiets.

Er zaten foto’s in van toen Jan 50 werd, hij heeft toen als kabouter Plop op het kantoor overal aangeplakt gehangen met onderschrift als:  “Een afgetraind lichaam, daar heb je het hele jaar plezier van”. Er zat een persoonlijke felicitatie van zijn directeur bij: “gefeliciteerd, nu kun je nog zo’n 12 jaar naar een directiefunctie solliciteren”. Dat wist ik niet eens, maar blijkbaar heeft Jan daar altijd over lopen grappen, dat hij wel eens in de directie zou willen zitten.

Er zaten ook pasfoto’s in van Jan met een veel te lange baard. Wat kijkt hij lief op die foto’s! En wat zullen wij hem in drievoud aan zijn kop gezeurd hebben dat hij nou eindelijk eens naar de kapper moest. En een fotolijstje van onze meiden, ik denk dat ze een jaar of 5 en 6 zijn, die zal wel op zijn bureau hebben gestaan en later bij gebrek aan bureau in de locker verdwenen.

Foto’s van Aramisuitstapjes, krantenartikelen; over de laatste bewoner van een uitplaatsingsproject van Jan bijvoorbeeld. Diploma’s van cursussen over de computer, het gebruik van Word etc. Nooit gemerkt dat hij daar ooit een cursus voor gedaan had.

En een boek dat ik hem ooit cadeau heb gegeven: Een beetje zwanger. Boek voor aanstaande vaders. Geen idee wat dat boek daar deed, hij zal het wel een keer uitgeleend hebben gehad. (Albert?)

Bij ieder ding wat er uit dat tasje kwam liepen de tranen harder over mijn wangen. Zoveel herinneringen aan wat niet meer is. Ook bij Aramis/Allee behoort Jan tot het verleden.

Ik weet dat er nog veel over hem gesproken zal worden en dat ze hem zeker niet zo maar zullen vergeten. Maar ik wilde wel graag dat er een blijvende herinnering aan Jan op zijn werkplek zou zijn. Daarom heb ik Dimphy een fotolijst meegegeven met daarin de foto die ook op Jan z’n gedachteniskaartje staat. Een karakteristieke foto, met zijn armen over elkaar.

Geen idee of die foto ooit op mijn blog heeft gestaan, ik zet hem er gewoon toch even bij.

Vanmorgen ben ik even bij het gemeenteloket geweest om Jan z’n parkeerkaart ongeldig te laten maken. Na mijn bezwaarschrift, omdat ik hem graag wilde houden vanwege de herinneringen die eraan plakken, hebben ze zich achter de oren gekrabd, en mij gebeld. Als ik langskwam en tekende dat ik het bezwaar introk, dan konden ze hem ongeldig maken en mocht ik hem houden. De baliemedewerkster wist meteen waar ik voor kwam. Ze kwam me vaag bekend voor, dus ik vroeg of ze wist wie ik was. “Ja, de vrouw van Jan toch”zei ze. Ze werkte al 33 jaar op het gemeentehuis en had Jan dus als raadslid meegemaakt. Ze maakte een meelevend praatje met me, over hoe onwerkelijk het is nu enzo. En ze maakte vervolgens voorzichtig 3 gaten in Jan z’n kaart. Het voelde heel anders dan de vorige drie gaten, in Jan z’n paspoort. Dat beetje medeleven maakte het verschil.