Vandaag heb ik geprobeerd diesel te tanken. Het is niet
gelukt.
Dat ding paste niet goed in de tankopening van mijn auto en
toen had ik het door, gelukkig! De man van de benzinepomp vertelde mij vrolijk
dat het iemand laatst wel gelukt was, met een zelfde auto, dus das toch knap.
Het duurde 5,5 uur voordat de ANWB die auto weer aan de praat had.
Vandaag heb ik ook boodschappen gedaan, met zoals altijd een
boodschappenlijstje. Anders kan ik net zo goed niet gaan. Alleen vergat ik om
op dat lijstje te kijken, ik was maar 5 dingen vergeten.
Het was een rare week tot nu toe. Ik had de eerste helft van
de week geen afspraken in mijn agenda en iedere poging om wel met iemand iets
af te spreken liep mis. Om heel onnozele dingen, iemand was de telefoon
vergeten mee naar boven te nemen, iemand was op vakantie, een ander moest naar
het ziekenhuis en de volgende dag naar de dokter, nog eentje was telefonisch
onbereikbaar en een smsje wat ik verstuurde werd niet beantwoord, naar later
bleek omdat ik zelf iets verkeerd had gedaan. En het enige half uurtje dat ik
dinsdag even weg was stond er iemand voor niks aan mijn deur die met mij had
willen gaan wandelen. Tenslotte belde mijn bezoek van vandaag af vanwege een
ziek kleinkind. Gelukkig heb ik vanmiddag weer een wandelafspraak en dan staat
er voor minstens een week iedere dag minimaal een afspraak in mijn agenda. Ik
hoef niet de hele dag geëntertaind te worden, maar dagelijks wat aanspraak is
toch wel prettig.
De eerste dag dat ik op mijzelf aangewezen was ging prima,
de tweede werd het al minder. Ik kwam mijzelf erg tegen: zo is het dus; alleen.
Connie Palmen schrijft in het boek dat ik aan het lezen ben:
“Alleen zijn is minder moeilijk dan het niet meer samen zijn”. Helemaal waar.
Dat alleen zijn is niet zo erg, maar de wetenschap dat ik nooit meer met Jan
samen zal zijn is veel heftiger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten