habemus papam

Vorig jaar ging ik met Jan en mijn zus naar de film. ’s Middags, want ’s avonds was te vermoeiend voor Jan. Het was een film in zijn favoriete genre: Habemus Papam. Dat is een komische film over de verkiezing van een nieuwe paus. Volgens die film speelden de kardinalen tussen de verkiezingsrondes door een potje volleybal in hun lange jurken, dat zag er wel gezellig uit. Uit het verhaal bleek ook dat de meeste kardinalen er niet zo’n zin in hadden om paus te moeten worden. Toen er uiteindelijk eentje aangewezen werd schrok hij daar zo van dat hij vlak voor de balkonscene er vandoor ging en door Rome ging zwerven. Jan en ik hebben ook ooit een week in Rome doorgebracht en er heeft vast nog nooit iemand zo genoten van een week vakantie in Rome als mijn Jan. Al die prachtige kerken, zoveel religieuzen zomaar in het wild, het Collosseum en het Forum Romanum, en de Sint Pieter én de Sixtijnse Kapel.

Nu hebben we een nieuwe paus, Habemus Papam, en Jan zou gebiologeerd naar de tv moeten zitten kijken. Maar dat is niet zo en ik mis hem!

Ik zit hier in mijn eentje een heel oude dvd te kijken. Mijn tranen maken nog dagelijks heel wat kilometers. Ik kom de dagen wel door, maar in plaats van een nieuwe paus had ik graag  een nieuwe Jan. Een Jan 2.0, verbeterde versie zeg maar. Met een nieuwe lever, een nieuw hart en een goede stofwisseling. Ofwel “een getraind lichaam waar je hilt jaar plezier van het”.

Alleen maar een nieuwe Jan, of anders gewoon de oude, daar was ik ook best tevreden mee. Dan mogen ze die nieuwe paus wel houden.

Zojuist kreeg ik een telefoontje van een ambtenaar. Ze hebben besloten dat ik de parkeerkaart van Jan inderdaad wel mag houden als herinnering, mits ik er even mee langs kom om hem ongeldig te laten maken. (bambambam denk ik dan) Dan moet ik gelijk even een formuliertje ondertekenen dat ik het bezwaarschrift intrek.

Dat heeft dus diverse telefoontjes en brieven en daaromheen nog wat ambtelijk werk gekost. Nederland regeltjesland…

Vanmorgen mocht ik bij de ARBOarts komen. Ik had zoals in de uitnodiging stond braaf mijn hele tas met medicijnen meegenomen. Bleek niet nodig, dat was alleen voor ’t geval ze je niet vertrouwen, legde de arts mij uit. Goed uitgangspunt meteen al!

Verder was het wel een goed gesprek hoor, voelde me wel een beetje een nummer, maar de afspraken zijn precies zoals ik verwacht had: eerst boventallig een dagdeel werken, dan een erbij gewoon werken, en zo iedere week er wat bij tot ik weer aan mijn uren zit. En als het te snel gaat stapje terug doen. Dus dat ga ik maar eens proberen. Kijken of ik het nog kan en of mijn geheugen en concentratie willen meewerken.