Jan tegenkomen

In alles wat ik doe hier in huis kom ik Jan tegen, en de herinneringen aan hem.

Als ik de ramen zeem poets ik ook het naambordje wat ik ooit voor hem liet maken. 4 namen staan er op en het gaat daar zeker zo blijven hangen. Als ik een tas opruim zitten er nog spullen van Jan in. De slaapkamer, waarvan ik me voornam om die maar eens snel op te ruimen zogauw het kon, ligt vol met stapels t-shirts, beddengoed en pyjama’s en die blijven daar nog wel even liggen

Als ik de spullen voor de belastingaangifte bij elkaar zoek kom ik ook steeds herinneringen tegen. Ik snuffel op onze rekeningen naar bedragen die ik nodig heb en ineens loop ik weer in de Tuinen Van Appeltaart. (die bestaan niet hoor, die naam hebben wij er aan gegeven) Of ik ben weer in een huisje vol Noro-virus in Hoek van Holland. Of in het sushi-restaurant.

En als de zon schijnt denk ik aan de keren dat we een piepklein stukje wandelden en dan tegen een hekje aangeleund van de zon genoten. Ieder moment van de dag en iedere situatie heeft wel een herinnering aan Jan in zich. Wat zou ik hem graag nog eens echt tegenkomen.

Vandaag had ik geen afspraken. Ik heb nog een halve poging gedaan om te gaan wandelen met iemand, maar daar staat Murphy ook regelmatig op de stoep, dus dat ging niet lukken. Toen heb ik een hele poos getwijfeld, zou ik het redden om een hele dag met mezelf te zijn, of moest ik nog een nieuwe poging doen om iets met iemand af te spreken. Wat ik vooral wilde was buiten zijn. Buiten in de zon, die zo heerlijk warm al was, maar die tegelijk me ook zo verdrietig maakt. Wat zou ik er voor over hebben om samen met Jan van die zon te genieten. Uiteindelijk heb ik besloten om het er op te wagen, mijn eerste dag zonder oog in oog contact met iemand anders. Ik heb wel wat smsjes gehad en een lief telefoontje, en verder was het dat vandaag. Na een hele grote huilbui ben ik in de tuin gaan werken, snoeien enzo, en me tegelijkertijd verbazen over bloembollen die uit de grond piepen: toen ik ze plantte was Jan er nog en ik vroeg me af of hij ze ooit nog zou zien. Uiteindelijk vond ik het heel prettig om daar in die tuin in de zon aan te rommelen, veel tijd om na te denken, maar ook lekker in de zon zitten lezen en tot slot zelfs nog de ramen gezeemd. Nu het dan toch zo is wil ik soms ook graag gewoon met mezelf een dag kunnen doorkomen en niet alleen afhankelijk zijn van andere mensen. En dat was niet makkelijk, maar eigenlijk is het me best gelukt.

En juist in die stilte kan ik Jan in mijzelf tegenkomen.

Hier in huis is duidelijk zichtbaar dat mensen met ons meeleven, dat er aan ons gedacht wordt. Er staan prachtige bloemen en lieve kaarten van mensen die wisten dat Jan zaterdag eigenlijk jarig had moeten zijn, en we kregen een lief boekje en mooie mails en smsjes. Die blijken van medeleven zijn heel belangrijk voor ons. Ook nu wordt ons verdriet er een beetje door meegedragen.

Op het eind van de dag was er een glimlachmoment, dan herinner ik me iets van Jan waardoor er een glimlach op mijn gezicht komt:

Het Schaep in Mokum was op tv, ik had het nog nooit gezien. Opoe komt bij de hemelpoort en Petrus staat haar op te wachten. De rol van Petrus wordt gespeeld door André van Duijn. Jan was een groot fan.

Opoe mocht ook nog even kijken naar de mensen die achterbleven op aarde. Stomme serie, maar dat ontroerde me.