Overleefd

Deze blog is van een weekje geleden, ik had n.l. even geen laptop.

Overleefd, zo voelt het; ik heb het overleefd. Ik ben 56 geworden, een jaar ouder dan Jan, en ik heb het nog gevierd ook. Niet op m’n werk, dat was nog een stap te ver, maar wel hier thuis. En nu we toch  bezig waren heeft Annelijn haar verjaardag van een maandje geleden ook mee gevierd. Net als anders, bijna.

’s Morgens hebben onze meiden en ik laatste boodschappen gedaan. ’s Middag liep het huis vol en halverwege de avond was iedereen weer vertrokken. Wie de situatie niet kent zou niks gemerkt hebben, behalve dan die foto op tafel en dat ene tafeltje met foto’s en kaarsen. (en geen slingers, dat wilde ik niet)

Aan de buitenkant was ik gewoon, aan de binnenkant zat de boel op slot. Geen tijd voor emoties als je 25 man van soep en broodjes staat te voorzien. De tranen kwamen pas toen ik met onze meiden de achtergebleven zooi opruimde. En een dag later toen ik in mijn eentje de dvd van Jan z’n afscheid bekeek. Dat doe ik soms wel eens als mijn emoties vast blijven hangen. Is een goeie remedie hoor, geheid tranen.

Mijn meiden hadden een toepasselijk boek voor me gevonden: Feestdagen en rouw van A.J.van Veelen.

Nu is deze hindernis ook weer genomen, weer een stapje verder bij Jan vandaan, alle eerste verjaardagen in ons gezin hebben we weer gehad. Grote stappen en kleine stapjes, en zeer regelmatig wat stapjes achteruit. Aan de kamerdeur hingen nog steeds kaarten die we vlak voor Jan z’n overlijden kregen. Het lukte mij alsmaar niet om die er af te halen en bij de andere herinnerdingen te doen. Nu had ik een stapel vakantie-en verjaardagskaarten, dus nu moest ik al mijn moed maar eens bij elkaar rapen.