verslapen

Raar woord eigenlijk.   Vanmorgen kwam ik op m’n werk binnen, zegt een collega: “Hé, je hebt je niet verslapen”…..   Helaas gebeurde dat vanmiddag dan weer wel. In mijn lunchpauze rijd ik naar huis, zet de kookwekker (alweer verkeerd) en ga lekker even op de bank liggen.      Rouwen is hard werken, in combinatie met een groep peuters is mijn energie om een uur of een eigenlijk toch al wel ver op. Ik heb besloten om dus maar niet meer naar huis te gaan tussen de middag. Schaam me kapot als ik wéér te laat kom aankachelen. Dan maar moe. Dan maar een kop koffie, wat ik eigenlijk nooit drink.

’t Was sowieso weer pittig op het werk vanmorgen. Het is deze week opa en omaweek, de opa’s en oma’s mogen op ons kinderdagverbliif komen kijken. Afgelopen maandag kwam er al een hele club, maar toen was ik toevallig per ongeluk vrij. Heerlijk dagje Efteling met prachtig weer gehad met onze meiden. Vandaag zou er maar voor één kindje iemand komen, dus dat kon ik best aan, dacht ik. Bleken en toch 7 oma’s en opa’s te komen, onaangekondigd. Ik ben er maar een beetje bij uit de buurt gebleven. De meeste opa’s schijnen tegenwoordig ook nog Jan te moeten heten, dus die vermijd ik graag.

De powerpointpresentatie die gedraaid is bij het afscheid van Jan, die gemaakt was door een neef van mij, was om onduidelijke redenen nooit meer af te spelen. Ik had de muziek en de foto’s, maar ik zag nooit meer het totaalplaatje. Ook niet op de dvd, want daarop zie je de dia’s niet.

Nu heb ik hulp gehad van Victor, die heeft alles opnieuw in elkaar gezet en nu lukt het wel. Super vind ik dat, want ik kende Victor helemaal niet, ik wist alleen maar dat hij Lowie en Yvonne ook heel goed had geholpen met de foto’s en muziek voor Guusje. Dus ik heb hem benaderd en om hulp gevraagd.  En ik ben heel blij met het resultaat!

Op 5 oktober zou mijn vader eigenlijk 90 geworden zijn. Verder dan 57 is hij helaas niet gekomen. Daarna moest mijn moeder nog 25 jaar in haar eentje verder. Toen, 33 jaar geleden dus, spraken we daar nauwelijks over. Nu zou ik dat zo graag nog willen inhalen. Ik had zo graag willen weten hoe zij het ervaren heeft en of zij ook zo moe werd van rouwen.            

    

Het is al 8,5 maanden geleden dat Jan overleden is, en vaak lijkt het toch vorige week. Maar even vaak lijkt het een eeuwigheid geleden. Ik begin nu te begrijpen wat in de boeken staat. Rouwen is niet iets wat in een paar fases verloopt en dan klaar is, zoals lang gedacht werd. Rouwen is een levenslang proces. Het wordt misschien minder scherp ooit, maar de rol die Jan bijna 30 jaar in mijn leven speelde zal de rest van mijn leven blijvend beïnvloeden. Het gat in mijn lijf en in mijn leven zal nooit meer helemaal weggaan.

Het grote verschil met “vroeger” is dat er nu niet meer zo enorm veel stress is, ik zei het pas nog tegen een dochter: ”Er gebeurt niet zo veel spannends meer in ons leven”. We zijn jarenlang gewend geweest van stresssituatie naar stresssituatie te rennen. Eigenlijk is mijn hele leven in alle opzichten zo veel veranderd dat ik nog druk bezig ben met wennen aan deze nieuwe situatie. En daar wordt je moe van.