NS Dagtocht 623: ziekenhuis en apotheek

Om 10 uur zou de dokter proberen langs te komen voor de laatste afspraken. Ik had het ook geprobeerd, mij was het gelukt. De dokter kwam zelf zo rond half 12, met excuses dat ze een beetje verlaat was. Een béétje??

Na een gesprekje met haar was het wachten op een verpleegster met de recepten en een nieuwe afspraak. Die had iets beter haar best gedaan, ze had alles al klaarliggen. Omdat wij onze apotheek kennen hebben we haar gevraagd of ze alles even kon doorfaxen naar de apotheek, zodat die zovast konden gaan kijken of ze alles in huis hadden.

Dus wij op weg naar huis even langs de apotheek, eitje toch? Even bleek lang en het eitje bleek een struisvogelei. Er staan 15 verschillende medicijnen op Jan z’n boodschappenbriefje en die werden allemaal één voor één met mij doorgesproken. Of Jan daar nog veel van had, of hij het nu al nodig had, of het klopte dat de dosering verhoogd was? Ze wilden alles van me weten. Ik heb toch niet zo’n paars bloesje aan met Kringapotheek op mijn rug?

Er werd ook nog een poosje overlegd met de apotheker zelf. En dan weer terug naar mij. Het was allemaal wel erg veel, en een erg hoge dosering, klopte dat wel, want anders zouden ze wel even naar Tilburg bellen. (Jan zat intussen nog in de auto, als ik geweten had dat het zo’n toestand was had ik hem eerst wel thuis gebracht) Dus heb ik het kaartenhuisverhaal maar even uitgelegd en dat Jan zo’n hoge dosering heeft om hem overeind te houden omdat dotteren geen optie meer is.

Goh….. heftig, zei de apothekersassistente die inmiddels wat bleker was geworden. Ja, dat vinden wij ook, heftig!

Kortom, we waren pas na 13.00 uur thuis! En de zon scheen ook al niet. Maar dat is ook niet zo erg, want toen Jan al z’n medicijnen eens nakeek bleek er nog iets te ontbreken, de Betablokker, kleinigheidje. Dus hij heeft al gebeld met het ziekenhuis, daar hebben we weer wat excuses van gekregen, ( daor leedt de zolder vol van, zou mijn schoonmoeder zeggen) en nu mag ik zo weer naar de apotheek. Je moet wat doen om je dag door te komen als je niet meer naar het bezoekuur hoeft te rijden…

Intussen is het avond en donker. Jan zit z’n medicijnendoosjes te vullen. De middag hebben we besteedt aan een dutje, en daarna aan het op en neer bellen, fietsen en faxen tussen apotheek en thuis, thuis en ziekenhuis en apotheek en ziekenhuis. Ik zal jullie het hele verhaal besparen maar kortom: iedereen heeft wel weer een paar blunders gemaakt, weinig excuses aangeboden en ons de hele middag zoet gehouden.

Jan heeft daar altijd een uitspraak voor, die heeft hij namelijk voor iedere gelegenheid: straks nemen ze dit nog op in het boekje van de NS Dagtochten: Dagtocht 623: ziekenhuis en apotheek!

Maar we hebben uiteindelijk wel in de zon gezeten én gegeten. Dat dan weer wel.

niets is zeker

Niets is zeker in het leven, ook niet als het om de combinatie van mijn persoon en computers gaat...
De letter e van ons toetsenbord leidt een eigen leven, dus ik moet vaak nog even terug in een tekst om wat e's aan te vullen. Nieuw toetsenbord ligt klaar, maar aansluiten is vast weer zo'n vreslijk project dat ik het maar even uitstel.
Een nieuwe weblog maken bijvoorbeeld, is ook zoits -even terug- zoiets: Ik kan nu weer berichten plaatsen, en dat is ook wat ik graag wil. Maar ik krijg nu al mailtjes dat het niet lukt om reacties te geven. Aanmelden voor een emailversie weet ik ook nog niet te realiseren en ik geloof ook eigenlijk niet dat ik er enorm veel tijd aan ga besteden. Ik hoop nog steeds dat ze bij Weblog de boel op orde krijgen.

Ook wanneer Jan naar huis mag bleef lang onzeker. Morgen! Wordt er nu geroepen, maar evengoed wil de afdelingsarts nog wel met dr.Osman overleggen. En sinds vrijdag gebeurt er eigenlijk al niks meer, volstoppen met pillen, temperatuur opnemen, bloeddruk, hartslag en suiker meten en vragen: heeft u nog pijn meneer van Wanrooij? Wie weet wat voor 'n verrassing ze nog in petto hebben als ik daar morgen sta met de rolstoel, klaar om de patient naar de auto te rollen.
Jan heeft vandaag ook met de teamleider gesproken over het feit dat hij aangesproken was om zijn bezoek netjes in bedwang te houden. Coen heeft 1000 maal excuses aangeboden, dit had echt niet mogen gebeuren... Nee, dat wisten wij ook wel, maar het ís wél gebeurd. Coen gaat z'n personeel beter instrueren en wij hebben nu officieel bezoekprivileges zoals dat hier heet. Da's heel fijn voor een patient die morgen om 10.00 uur met z'n jas aan klaar zit.
De teamleider vroeg heel voorzichtig aan Jan of hij er nog iets mee ging doen. Zegt Jan: Jaha, ik heb connecties bij omroep Brabant en die doen een item over het slechtste ziekenhuis van Brabant......   Nee hoor, vervolgde hij, we hopen alleen dat het voor jullie een verbeterpunt wordt. En dat beloofde Coen. Overigens is de communicatie op deze afdeling niet best, maar ze zijn over het algemeen wél erg aardig voor de patienten en dat is ook heel belangrijk. Ze beloven bijvoorbeeld heel vriendelijk dat er een arts langskomt.....en die komt dan niet. Zoiets als bij de NS, blad op de rails. Wat zou hier de reden zijn?

Tijdens ons dagelijkse wandelingetje over de gang kwamen we onze plaatstelijke journalist weer tegen. Hij lag hier vorige week al, was iets te enthousiast naar huis gegaan, en is nu dus weer teruggebracht met de ambulance, terug bij af. Dat willen wij niet meemaken en daarom zeuren we niet echt of Jan naar huis mag, maar we verlangen er wel erg naar. Dan kunnen we eindelijk van het mooie weer genieten en ik mag weer ademhalen op 'n moment dat het mij uitkomt. Even niet geleefd worden.
En plannen maken. We gaan er nog steeds van uit dat we dit weekend naar zee gaan, de plannen zijn wat bijgesteld, behalve Jan en ik mag ook de rolstoel mee en veel verder dan het terras op de boulevard komen we vast niet, maar dat kan ons geen moer schelen.

.....

Soms wil ik graag bloggen, maar weet eigenlijk niet wat te schrijven. Schrijf ik weer dat Jan achteruit gaat, minder energie heeft? Dat schrijf ik al een hele tijd, maar het is wel steeds zo.

Als ik een boodschap ga doen dan zeg ik dat van tevoren tegen Jan. Als ik dan terugkom, alles al opgeruimd heb en al lang aan iets anders bezig ben dan doet hij 2 uur later z’n ogen open en zegt doodleuk: heb je nou al boodschappen gedaan?

Jan was nooit een slanke den. Nu valt hij veel af omdat hij zo weinig eet, maar nog steeds is er die dikke buik. Ik had verwacht hem ooit nog eens in slanke vorm te kunnen zien, maar dat gaat toch niet gebeuren denk ik. Z’n armen zijn mager en op z’n rug voel je de schouderbladen en wervels uitsteken, maar die buik…

Afgelopen vrijdag was onze huisarts weer hier, ze komt nu 2 keer per week. Ze had de uitslagen van bloedonderzoek eerder deze week. In het bloed is duidelijk te zien dat de tumoren steeds actiever worden. (in de krant las ik vandaag dat morfine de groei van tumoren stimuleert, maar wat moet je dan?) Jan vroeg aan haar hoe zij over de hele situatie denkt en ze zei: Als je nu een indicatie voor een hospice zou willen dan zou je die van mij krijgen. Dat willen we niet, maar daarmee gaf ze aan dat ze er van uit gaat dat er geen drie maanden meer te gaan zijn voor Jan. Daar gingen wij ook al lang van uit en we vinden dat nog heel ruim genomen.

Hij staat nu ook wat onzekerder op zijn benen en vooral als hij net wakker is kan hij soms wat suffig reageren.

Regelmatig vraag ik Jan of hij nog wel verder wil. Niet om hem te stimuleren om eruit te stappen, maar wel om hem de kans en de ruimte te geven om het aan te geven als het hem te zwaar wordt. Hij wil nog zo graag, ook al brengt hij de dag voornamelijk slapend en doezelend door. En eigenlijk denk ik niet dat er een moment zal komen waarop Jan aangeeft niet meer te willen…

Onze dochters hebben allebei op hun werk geregeld dat ze een dagdeel per week een soort van zorgverlof krijgen zodat ze ook buiten het weekend wat makkelijker hierheen kunnen komen. Als zij er zijn wordt er niet een, niet twee, maar drie keer aan Jan gevraagd of hij nog iets wil drinken of eten.

We bieden hem lekkere hapjes aan, maar dringen niks op. Toen Jan z’n suiker ontregeld raakte heb ik een tijdje precies bijgehouden wat hij at en dronk. Nu doe ik dat niet meer, ik controleer 2 keer per dag z’n bloedsuiker want als die te laag wordt voelt Jan zich beroerd. En als die goed zit dan eet en drinkt Jan niet meer en niet minder dan wat hij zelf wil. En dat is heel weinig.

Vandaag vroeg ik hem of ik hem nog iets anders kon geven behalve alle liefde van de hele wereld. Hij antwoordde: Die heb je me al gegeven.

plannen maken

Met Jan gaat het een heel klein stukje beter nu, de pijn bleef vanmorgen onder het niveau van de rest van de week, gelukkig. Dokter Osman is vandaag weer aan z’n bed geweest, hij had alle tijd en ging er eens lekker bij zitten. In zijn kielzog de afdelingsarts weer, die zijn meestal nog in opleiding. De eerste les had ze denk ik ooit gemist: een goede dokter doet zijn/haar kauwgom even uit de mond als hij/zij bij de patiënt aan het bed staat. Gelukkig mocht ze toch niks zeggen, er heerst nog een enorme hiërarchie in zo’n ziekenhuis.

De bloeduitslagen van gisteren waren goed, de lever functioneert nog redelijk voor zijn doen, je houdt het niet voor mogelijk, en de nieren werken ondanks alle verhoogde en nieuwe medicijnen nog prima. Het hartfilmpje leek ook goed, maar een beetje vaag dus dat is even opnieuw gedaan.

Dr. Osman gokt er op dat de pijn in de ochtenden nog gaat verminderen omdat Jan z’n  lichaam nog moet wennen aan alle medicijnen. Als alles goed gaat mag Jan ná het weekend misschien naar huis.   (dag weekend, daag zonnetje-in-de-tuin, daaag) En als het niet goed genoeg gaat hebben ze nog één medicijn om te proberen.

Die pijn is dus niet steeds een nieuw infarct ofzo, maar gewoon restant van de infarct die Jan donderdagnacht had. De cardioloog had er ook nog een verklaring voor in regelrechte Jip en Janneketaal:  in je bloed zitten wagonnetjes en die brengen zuurstof naar je hart, maar bij Jan zitten er niet genoeg wagonnetjes in het bloed. Uiteindelijk dus toch allemaal gevolg van z’n lever.

Intussen rij ik een paar keer per dag naar Tilburg en het is iedere keer weer een verrassing welke route ik kan nemen. Het grote kruispunt net voor Tilburg ligt overhoop en de omleidingen variëren per dagdeel. Vanavond ging het zo ongeveer over Tokio, met weinig duidelijke, vaak onverlichte borden op mijn route.

Sanadome heb ik op mijn buik geschreven en het pannenkoekenrestaurant is ook al afgezegd, maar we proberen toch heel koppig en eigenwijs een nieuwe datum voor die pannenkoeken te plannen. Plannen maken is naar de toekomst kijken en als je dat niet meer doet dan staat dat gelijk aan opgeven, dus dat doen we mooi niet. Kin omhoog en verder gaan!!

donderdag 22 september

Donderdag 22 september

Voor wie zich afvraagt of ik mijn verjaardag nu wel heb kunnen vieren:  Ja hoor, op 11 september hadden we al feest, een barbecue voor zo’n 30 man, voornamelijk familie. Eigenlijk hadden we het veel groter willen vieren omdat er de komende tijd misschien niet zoveel te vieren valt, maar we beseften dat we hiermee teveel werk op onze nek zouden halen en dat is nu geen goed idee. We vierden meteen ook maar even de verjaardagen van Nienke en Annelijn, want dat was er nog niet van gekomen en we waren nu toch bezig.

En dat was allemaal maar goed ook, want gisteren viel er niet zo veel te vieren, wat lieve telefoontjes, kaarten en mails en een pak koeken mee naar het ziekenhuis, en tussen al het gehaast mijn kinderen die mee-aten en dat was het wel.

Intussen modder ik erg aan met het verzenden van mail-berichten. Weblog zit nog steeds in een migratieproces waar ik niks van snap en soms kun je m’n blog lezen, maar meestal niet. Ik kan nog geen blogs toevoegen ofzo. Gedoe met m’n wachtwoord. Daarom probeer ik nu via de mail in de bijlage soms een bericht mee te sturen, wat inhoudt dat ik gisterenavond laat en vanmorgen vroeg zo ongeveer heel het mailverkeer in Nederland stil heb gelegd (bijna), bij iedereen de mailbox volloopt met mailtjes van mij die je niet kunt lezen en ik een beetje oververhit raakte. (niet bijna) De pc en ik zijn geen vrienden!

Ik blijf het proberen, ik doe mijn best. Beste suggestie tot nu toe was om de tekst dan maar gewoon in de mail te zetten, maar zelfs dat is niet bij iedereen leesbaar.

Intussen ben ik ook nog mijn zorgverlof aan het regelen, de kinderopvang en het onderwijs hebben verschillende CAO’s en dus verschillende regels hiervoor. Ik werk nu niet, probeer zoveel mogelijk bij Jan te zijn. Vandaag vanaf 11.30 b.v. tussendoor een broodje eten beneden terwijl hij een dutje doet. Om 15.30 naar huis, zelf ook maar een dutje, koken, mailen, eten, bellen en weer terug. Deze keer willen buurvrouw en schoonmoeder meerijden. Eens kijken wie ik vergeet.

Ik heb weer een hele stapel oude foto’s meegenomen en we genieten samen van de vakanties en verjaardagen van vroeger, en van de blije en ondeugende koppies van onze meiden.

Met Jan blijft het eigenlijk steeds hetzelfde gaan, bloeddruk en hartslag zijn prima. In de avond en nacht weinig pijn, maar in de ochtend komen de klachten steeds terug, ondanks de verhoogde medicatie. Daarom is er vanmiddag weer een hartfilmpje gemaakt en bloed afgenomen, want ik geloof dat de artsen eigenlijk ook niet zo goed weten wat er nu moet gebeuren. Inmiddels ligt Jan daar alweer bijna een week en ik ben de tel kwijt voor wat betreft ziekenhuisopnames.

We maken nog steeds plannen, hopen dat het niet daarbij blijft, maar ondanks al die plannen voor leuke dingen blijft toch vooral onze ene grote wens: Jan weer thuis.

tijd

Tijd           weblog bericht               

19 september 2011     22.25 uur

De afgelopen dagen waren zwaar, het voelt niet fijn, Jan daar weer in zo’n ziekenhuisbed, op een kamer met een dove vrouw van 91 die niet naar een verzorgingstehuis wil, en ik hier thuis.

Het voelt zeker anders dan andere keren, alle ziekenhuisopnames waren naar, voor ons allebei, maar nu we weten dat er geen kans op genezing meer is tikt de klok zo teveel trieste tijd weg. Tijd is geld wordt er wel gezegd, maar in ons geval is tijd onbetaalbaar.

We zijn onze toekomstplannen al weer naar beneden aan het bijstellen. Komend weekend hadden we allemaal leuk plannen, o.a uit eten met twee bevriende gezinnen met onze in het totaal 7 kinderen van 4 tot en met 25 jaar, maar dat plan begint al flink te wankelen. Een dagje Sanadome voor mijn verjaardag gaat het ook niet worden. ( Jan mocht toch al niet mee vanwege z’n hart, maar hij wilde zo graag dat onze meiden wel met mij samen gingen.) We hebben kaartjes voor Herman van Veen, en nog drie films minstens die we willen zien.

Begin oktober willen we nog héél graag een weekend naar zee, het weekend daarop naar de dierentuin, wie weet blijft het bij plannen. Er staat in ieder geval wel een rolstoel van de Thuiszorgwinkel in de schuur klaar om deze plannen nog uit te kunnen voeren. Wat zou dat mooi zijn.

Zondagmiddag is Jan van de intensieve hartbewaking overgebracht naar de afdeling cardiologie, waar de hartbewaking door een draagbaar kastje geregeld wordt. De ergste pijn is weg, dankzij een infuus en extra medicijnen. Om uit te sluiten dat de pijn met Jan z’n maag te maken had heeft hij ook een hogere dosering maagbeschermers gekregen. Met het draagbare kastje in een zakje aan een lint rond z’n nek mag hij nu zelf naar het toilet en een beetje poedelen aan de wasbak. Douchen is uitgesloten en als er iets is wat Jan vervelend vindt is het wel niet kunnen douchen ’s morgens. Hij gaat zelfs nog douchen voordat hij gaat sporten.

Zondagavond en maandagochtend kwam de pijn weer terug, iets minder fel misschien, maar toch een pijn die er niet hoort te zijn. Dat was een tegenvaller, na de verhuizing naar de andere afdeling waren we allemaal positief  en hoopten op een snelle thuiskomst. Jan is uitgebreid besproken in het cardiologenoverleg. Omdat een hartcatheterisatie en dotteren geen optie zijn hebben ze besloten om de vaatverwijdende medicijnen, die Jan steeds vaatverwijderende medicijnen noemt, flink op te hogen. Daardoor is de pijn weer gezakt, maar het blijft een beetje zeuren. De komende dagen zal er dus wat met die medicijnen geëxperimenteerd worden tot hopelijk snel de goede dosis is gevonden.

Ze zijn wel een stuk zorgvuldiger dan de vorige keer toen Jan in het Tweesteden lag, ik vraag me af of zijn dossier gemarkeerd is met een rode stip vanwege de klacht die we toen ingediend hebben vanwege de miscommunicatie met Rotterdam. Vandaag is ook Jan z’n infuus uit voorzorg naar z’n andere hand gewisseld. Hij had ooit flebitus (=ontsteking bij infuus) opgelopen, weet je nog? En daardoor heeft hij nogal schrik van al dat gepeuter, hij is moeilijk te prikken. Maar dat was geen probleem, zei de verpleegster, Wim was in huis. Verpleegkundige Wim werd erbij geroepen en Jan zei: ik kijk niet hoor!  Waarop Wim zei: nou, dan kijk ik ook maar niet… en rats, daar zat de naald er al in! In één keer, Jan gaat die naam zeker niet vergeten.

Het bleek een schot in de roos om via de mail een berichtje rond te sturen nu mijn weblog eruit ligt. Ik heb natuurlijk lang niet al mijn volgers hiermee bereikt, de collega’s van Jan bijvoorbeeld niet, maar we krijgen wel veel reacties. Dank je wel voor alle lieve wensen, neem het me vooral niet kwalijk als ik niet iedereen persoonlijk beantwoord, maar weet dat het ons goed doet!

Er heeft ook al iemand voorgesteld om en nieuwe blog te beginnen nu Web-log zo aan het klungelen is met het overzetten van iets wat ik niet snap. Als het lang gaat duren moet ik daar inderdaad maar eens over nadenken misschien.

Hiep hiep                 Woensdag 21 september.

Vandaag ben ik jarig, 54 geworden, al een echt auw velleke dus. Soms lijk ik echt al dement, wil mijn schoonmoeder mee naar het ziekenhuis, vergeet ik haar bijna op te halen. Kom ik bij de auto, blijkt die helemaal niet op slot te zitten. Ik schrijf alles op briefjes en vergeet er vervolgens op te kijken. Maar het kan erger, mijn schoonmoeder belde gisteren om mij te feliciteren…   en een vriendin belde vandaag, kletste 10 minuten met me en wilde weer ophangen. Toen ik voorzichtig informeerde of ze niet toevallig belde om mij te feliciteren schrok ze en zei, ho, wacht even hoor ik ga ophangen. 2 seconden later belde ze weer, deze keer om me wél te feliciteren, ik heb aangenomen met  “met mevrouw Jansen” 

Ik kan me de tijd niet herinneren dat ik alleen was op mijn verjaardag, ik was het vandaag ook niet hoor, er was een dochter al gisterenavond bij me en de andere reed vandaag van Utrecht naar Amsterdam, van Amsterdam naar Kaatsheuvel, mee naar Tilburg, terug naar Kaatsheuvel en weer terug naar Utrecht. Ze zijn zo lief!!

Het was een vreemde dag, ik ben 3 keer bij Jan geweest en zo gauw ik weg ben wil ik eigenlijk weer terug. Tussendoor ging de telefoon, heb ik ’n boodschap gedaan en gekookt en lieve mailtjes en smsjes gelezen en toen was de dag al weer om.

Vanmorgen hebben we de chef de clinique gesproken, dokter Osman. Hij vertelde wat we vooral al wisten, het blijft stoeien met de medicijnen tot de pijn weg blijft. Het is geen ondraaglijke pijn, maar hij hoort daar gewoon niet. Medicijnen kunnen wel opgehoogd, maar niet onbeperkt natuurlijk. En waar een gemiddeld iemand 1 % kans heeft om te overlijden bij een catheterisatie is dat bij Jan 10% en dat risico durven ze niet te nemen, tenzij het niet meer anders kan. Toen ik vroeg wat we konden verwachten zei hij: ik heb geen glazen bol. Goh…

Jan is het hartstikke beu daar in het ziekenhuis, hij wil zo graag naar huis. En het weer is mooier dan het de hele zomer geweest is, gewoon lekker samen in de tuin zitten genieten van de zon. We zijn er erg verdrietig van dat dit nu niet kan.

Ik heb oude foto’s meegenomen, samen kijken we terug naar de mooie dingen die we meegemaakt hebben. En vanavond was er extra veel bezoek bij Jan vanwege mijn verjaardag. Ik had iets lekkers en wat te drinken meegenomen, en de buurvrouw van 91 lustte ook wel wat. Het was lastig om jarig te zijn, maar toch moet je er bij stil staan vind ik, we worden nou eenmaal niet allemaal 91 jaar.

Nieuw

Nieuw!

Zoals jullie al gezien hebben: ik heb een nieuwe blog! Het ging me allemaal veel te lang duren, die hele migratie van Web-log naar Weblog. Nu ben ik zelf maar verhuisd, naar Blogspot.com. Misschien voor tijdelijk, dat ligt er aan of mijn oude blog weer helemaal hersteld wordt. Er waren al wel berichten leesbaar, maar ik kon niks toevoegen omdat mijn wachtwoord niet meer geaccepteerd werd en de bevestigingsemail voor een nieuw wachtwoord nooit kwam opdagen.
Het is nog een kaal geheel, ik moet er nog een beetje inkomen hier, maar ik kan er in ieder geval leesbare berichten mee versturen zonder emails naar verschillende adresgroepen te moeten versturen. En met de chnieese tekens valt het hier hopelijk ook wel mee. Afgelopen week was er af en toe wat ontploffingsgevaar omdat het me teveel tijd en energie kostte om iets zinnigs het wereldwijde web in te slingeren.
Dus: Nieuw!

Vanaf het ziekenhuisfront is er weinig nieuws; Jan ligt daar maar een beetje te liggen en hij loopt af en toe eens de gang op en neer om daarna weer gauw in bed te gaan liggen. Zijn toch al geringe conditie heeft natuurlijk weer een zetje in de negatieve richting gekregen door dit hartinfarct van vorige week. Ieder infarct is een (gedeeltelijke) afsluiting van de bloedvaten om het hart, en ieder infarct veroorzaakt schade aan de hartspier.
Omliggende vaten nemen die taak wel wat over en omliggende spieren dus ook, maar het wordt er natuurlijk niet beter op. Gelukkig wordt de opstartpijn die Jan nog iedere ochtend had steeds minder, maar het is niet helemaal weg. Morgen wordt er dus besloten of Jan nog één ander medicijn krijgt en dus nog moet blijven, of dat hij naar huis mag in de hoop dat de pijn nog verder vermindert.
Terwijl Jan daar ligt sjees ik een aantal keren per dag op en neer langs alle omleidingen en wegwerkzaamheden en daar wordt ik ook niet vrolijker van. Zeker niet bij dit mooie weer, ik rijd iedere dag tussen hele hordes mensen die van het mooie weer gaan genieten in de Efteling, terwijl ik massa's wandelaars en fietsers met korte broeken en opgestroopte mouwen passeer.

En sinds zaterdagochtend zit ik ook niet echt meer op mijn gemak daar aan dat bed. Ik ben afgeopen week vaak te lang gebleven en ook een paar keer 's morgens op bezoek geweest. We hadden netjes aan verplegend personeel gevraagd of dat gezien de omstandigheden toegestaan was, en die zeiden steeds dat het vast geen probleem was, dat ze het zouden navragen en dat we het nog wel zouden horen. Niks meer gehoord natuurlijk.
Zaterdagochtend gingen we shoppen, mijn dochters en ik, kleding voor een speciale gelegenheid. In Tilburg, zodat we daarna bij Jan op bezoek zouden kunnen gaan. Omdat een dochter in de Eftelingfile stond besloot ik met de andere dochter even langs Jan te gaan, krantje en kus geven, even kletsen en weer verder.
We zijn 10 minuten binnen geweest en Jan lag op dat moment alleen op die kamer. Toen wij weer weg waren is Lotte geweest, een superlieve, piepjonge verpleegster. Zij werd gestuurd om tegen hem te zeggen dat zijn bezoek zich wel aan de bezoektijden moest houden. Ze had de tranen in haar ogen. Ze kent Jan z'n situatie en weet waarom we zoveel mogelijk bij hem op bezoek zijn, maar zij was de verpleegster van die kamer, dus zij was gestuurd voor deze kutboodschap. Wij vonden het nog het ergst dat ze ons niet gewoon aangesproken hadden, maar Jan ermee lastig vielen. En dan in de folders zetten dat een hartpatient zo min mogelijk stress mag hebben.
De teamleider was afwezig, dus die kan Jan morgen pas aanspreken, maar we waren er allemaal erg boos om. Dus moet ik nu diep zuchten als ik langs die balie loop, want ik heb met Jan afgesproken dat ik me er niet mee bemoei en dat hij het zelf met de teamleider regelt. We willen niet dat Lotte op haar donder krijgt én als ik me ergens druk over maak doet Jan dat 2 keer zo hard dus ik doe er maar luchtig over. Wie mij een beetje kent weet hoe lastig dat is, ik kan niet zo heel goed tegen onrechtvaardigheid.
Maargoed, het is voor mij een prima training in niet altijd mijn eigen assertieve zelf te zijn.

Het is nu zondagavond 22.45 uur en ik ben supertrots dat het mij gelukt is om deze weblog te starten, nu nog uitvinden hoe mensen zich kunnen abonneren en hoe ik iedereen handig kan laten weten dat ik hier nu zit te bloggen