zaterdag 12 oktober 2013

Dichtbij


 
Soms voelt Jan dichterbij dan anders. Als onze meiden bij mij zijn bijvoorbeeld. Of laatst, toen we bij zijn vrienden op bezoek waren. Gisterenavond voelde dat ook zo. Dichtbij, en toch zó ver weg.

Er was een reünie van de basisschool van Nienke en Annelijn. Een tijdje geleden vroeg iemand mij of ik er ook heen ging, want het was niet alleen voor oudleerlingen, maar ook voor ouders die in de ouderraad hadden gezeten, én er zouden foto’s zijn. Veel foto’s van 25 jaar Den Bussel, met daartussen foto’s waar Jan ook opstond.

Dat laatste gaf voor mij de doorslag, ik ging mee. Toen onze meiden op de basisschool zaten was ik leesmoeder, brigadier, knutselmoeder en jarenlang lid van de oudervereniging. Jan had nog aan de wieg gestaan van Den Bussel, hij was aanwezig geweest bij de oprichtingsvergadering en had als vertegenwoordiger van de ouders in de sollicitatiecommissie gezeten. Dat was in de periode dat onze kinderen nog heel klein waren, we woonden in de Rubensstraat en oriënteerden ons op een basisschool voor onze meiden. En dat zou bij voorkeur geen katholieke school worden. We waren dan ook blij te horen dat er plannen waren om een nieuwe openbare school vlak bij onze straat te starten.

Jan was bij de oprichtingsvergadering, maar ook bij de sollicitatiegesprekken van de eerste directeur. Later ging hij ook in de MR en als er op school een activiteit was waarbij ouderhulp gevraagd werd dan was hij er vaak bij. Dat viel natuurlijk vaak op vrijdag en dan was het toch al papa-dag. Vrij snel nadat onze oudste op school kwam heeft Jan de rol van Kerstman op zich genomen. Ieder jaar weer kwam hij het Kerstfeest een extra accentje geven en dat hadden alle kinderen natuurlijk wel een beetje door. Dus werd er van alle kanten naar Nienke en Annelijn geroepen: ”He, dat is jouw papa”. Dat ontkenden ze natuurlijk altijd, want ze hadden instructies van ons om mee te spelen. Één jaar hadden ze gelijk, toen alle kinderen riepen dat dat de papa van Nienke en Annelijn was lag Jan ziek thuis in bed. Meneer Jan, de directeur, had toen zijn rol overgenomen. Eindelijk riepen Nienke en Annelijn terecht dat het hun papa niet was, maar niemand geloofde ze.

Jan heeft samen met 2 anderen ook ooit een stichting opgericht om sponsorgeld voor Den Bussel binnen te halen en uiteindelijk is hij na zijn politieke carrière lid van het schoolbestuur geworden: Bravoo, het schoolbestuur van alle openbare scholen in de regio. Als er ooit een titel van meest betrokken vader van de school weg te geven zou zijn geweest, dan had Jan deze zeker in ontvangst kunnen nemen.

Dat was te merken gisterenavond. Ik heb zoveel mensen gesproken die met heel veel warmte iets over Jan zeiden, herinneringen ophaalden of aan mij en de meiden vroegen hoe het nu gaat. De directeur en oud-directeur spraken hun waardering over Jan z’n betrokkenheid uit. Ook Robbert Venema, voorzitter van Bravoo, die ook sprak bij Jan z’n afscheidsdienst liep ik tegen het lijf. Daar schrok ik wel een beetje van, hem had ik niet verwacht, de anderen had ik op gerekend. Verder waren er zoveel mensen die Jan gekend hebben en die informeerden hoe het nu met ons gaat.

En dat maakt meteen zo’n situatie heel dubbel, dit was weer echt een avond waar Jan thuis hoorde, waar hij van genoten zou hebben, waar hij z’n grapjes gespuid zou hebben en met z’n armen over elkaar en ondeugende ogen de boel becommentarieerd zou hebben. Het had mij nog steeds geen hartverzakking bezorgd als hij daar ineens vanuit een hoekje van de zaal op ons afgestapt was. Of als hij net als heel vroeger toen hij nog heel soms een biertje dronk had staan flirten met de juf van onze kinderen. Het had me niet verbaasd, Jan hoorde hier thuis. Mijn hoofd weet dat het niet kan, maar mijn hart wil er nog niet aan. Hij voelde zo dichtbij, en tegelijkertijd zó ver weg.  

woensdag 9 oktober 2013

verslapen


Raar woord eigenlijk.   Vanmorgen kwam ik op m’n werk binnen, zegt een collega: “Hé, je hebt je niet verslapen”…..   Helaas gebeurde dat vanmiddag dan weer wel. In mijn lunchpauze rijd ik naar huis, zet de kookwekker (alweer verkeerd) en ga lekker even op de bank liggen.      Rouwen is hard werken, in combinatie met een groep peuters is mijn energie om een uur of een eigenlijk toch al wel ver op. Ik heb besloten om dus maar niet meer naar huis te gaan tussen de middag. Schaam me kapot als ik wéér te laat kom aankachelen. Dan maar moe. Dan maar een kop koffie, wat ik eigenlijk nooit drink.

’t Was sowieso weer pittig op het werk vanmorgen. Het is deze week opa en omaweek, de opa’s en oma’s mogen op ons kinderdagverbliif komen kijken. Afgelopen maandag kwam er al een hele club, maar toen was ik toevallig per ongeluk vrij. Heerlijk dagje Efteling met prachtig weer gehad met onze meiden. Vandaag zou er maar voor één kindje iemand komen, dus dat kon ik best aan, dacht ik. Bleken en toch 7 oma’s en opa’s te komen, onaangekondigd. Ik ben er maar een beetje bij uit de buurt gebleven. De meeste opa’s schijnen tegenwoordig ook nog Jan te moeten heten, dus die vermijd ik graag.

De powerpointpresentatie die gedraaid is bij het afscheid van Jan, die gemaakt was door een neef van mij, was om onduidelijke redenen nooit meer af te spelen. Ik had de muziek en de foto’s, maar ik zag nooit meer het totaalplaatje. Ook niet op de dvd, want daarop zie je de dia’s niet.

Nu heb ik hulp gehad van Victor, die heeft alles opnieuw in elkaar gezet en nu lukt het wel. Super vind ik dat, want ik kende Victor helemaal niet, ik wist alleen maar dat hij Lowie en Yvonne ook heel goed had geholpen met de foto’s en muziek voor Guusje. Dus ik heb hem benaderd en om hulp gevraagd.  En ik ben heel blij met het resultaat!

Op 5 oktober zou mijn vader eigenlijk 90 geworden zijn. Verder dan 57 is hij helaas niet gekomen. Daarna moest mijn moeder nog 25 jaar in haar eentje verder. Toen, 33 jaar geleden dus, spraken we daar nauwelijks over. Nu zou ik dat zo graag nog willen inhalen. Ik had zo graag willen weten hoe zij het ervaren heeft en of zij ook zo moe werd van rouwen.            
    

Het is al 8,5 maanden geleden dat Jan overleden is, en vaak lijkt het toch vorige week. Maar even vaak lijkt het een eeuwigheid geleden. Ik begin nu te begrijpen wat in de boeken staat. Rouwen is niet iets wat in een paar fases verloopt en dan klaar is, zoals lang gedacht werd. Rouwen is een levenslang proces. Het wordt misschien minder scherp ooit, maar de rol die Jan bijna 30 jaar in mijn leven speelde zal de rest van mijn leven blijvend beïnvloeden. Het gat in mijn lijf en in mijn leven zal nooit meer helemaal weggaan.

Het grote verschil met “vroeger” is dat er nu niet meer zo enorm veel stress is, ik zei het pas nog tegen een dochter: ”Er gebeurt niet zo veel spannends meer in ons leven”. We zijn jarenlang gewend geweest van stresssituatie naar stresssituatie te rennen. Eigenlijk is mijn hele leven in alle opzichten zo veel veranderd dat ik nog druk bezig ben met wennen aan deze nieuwe situatie. En daar wordt je moe van.