Ik kwam pas ook niets vermoedend 2 keer te laat op m'n werk,
en ik moet echt alles opschrijven wat ik niet mag vergeten. Meestal als ik de
deur uit ga moet ik nog een keer terug omdat ik iets vergeten ben mee te nemen.
Voor dementie ben ik nog net iets te jong, zwangerschapsdementie (schijnt ook
te bestaan) zal het niet zijn. Zou er ook zoiets als rouwdementie bestaan? Want
als dat zo is, dan heb ik het!
Maar tegelijkertijd vind ik dat ik best in staat ben om mijn
eigen zaakjes te regelen, ik heb deze week 2 apparaten hier in huis laten
vervangen omdat ze op waren. Lukt prima. De Nederlandse economie heb ik in
ieder geval weer goed gestimuleerd. Aan mij zal het niet liggen.
Ooit heb ik me voorgenomen om het eerste jaar na Jan z’n
dood geen grote beslissingen te nemen over werk, wonen, of wat dan ook. En daar
blijf ik bij. Lijkt me een goed idee. Mijn hersens zijn helemaal nog niet in
staat om over belangrijke dingen te beslissen. Ik was ook al heel snel van plan
om vrijwilligerswerk te gaan doen, dat heb ik zo ongeveer mijn hele leven
gedaan, ik ben er mee gestopt toen Jan steeds zieker werd en mijn aanwezigheid
steeds meer nodig had. Ik had al geinformeerd bij Villa Pardoes, want dat leek
me wel iets. Daar hebben ze een wachtlijst voor nieuwe vrijwilligers die zo
lang is dat er geen mensen meer op mogen. Terug naar mijn vorige
vrijwilligerswerk, Vluchtelingenwerk, wil ik nu niet, de mensen die je daarbij
ontmoet zitten vaak tot over hun oren in de problemen, dat kan ik er nu niet
bij hebben.
Maar inmiddels ben ik van gedachten veranderd, ik moet even
helemaal niet voor andere mensen zorgen van mezelf, ik moet eerst maar eens
iets gaan doen wat ik zelf leuk vind, waar ik voor mezelf plezier uithaal. Een
cursus keramiek dus, en daarnaast een serie gespreksavonden met lotgenoten. En
af en toe ga ik schilderen ofzo bij Inloophuis Toon in Waalwijk. Ik heb de
laatste jaren weinig creatiefs ondernomen en nu moet dat er uit. Zomaar dingen
voor mezelf doen was echt weer even wennen. Na zolang voor Jan gezorgd te
hebben voelde het in eerste instantie haast als een bevrijding, dat ik weer
zomaar tijd had én de deur uit kon. Maar al heel snel besefte ik dat het nu
altijd zo zou zijn en toen was de lol er weer vlug vanaf. Nu begin ik daar soms
weer een beetje van te genieten en ik hoop dat dat zo blijft. Dus niet strijken
of ramen zemen als ik daar geen zin in heb, wat sowieso al vrij zeldzaam is
hier in huis maar gewoon iets doen wat ik leuk vind. Hopelijk helpt dat ook wat tegen die
rouwdementie, wat dat is me toch onhandig!
Gewoon een hele dikke knuffel!!!! gr Debby
BeantwoordenVerwijderenKen het gevoel....goed idee om weer dingen te gaan ondernemen zal ook eens om me heen kijken wat hier de mogelijkheden zijn. Gek is dat, dat je word geïnspireerd door een blog van jou. Voorheen zou het niet in me opkomen. Al moet ik wel zeggen dat het nier ook heel beperkt is en ik telkens naar een ander buitendorp moet. Nou ja dan snijd het mes wel aan twee kanten...en ik ben een dag onder de pannen en er word eindelijk aan mijn conditie gewerkt. Toch maar weer eens op onderzoek uit....oh btw ik lees je nog steeds graag.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes Alie