to blog or not to blog

Dat is de vraag soms. Heb ik wel iets te melden? Of schrijf  ik alweer dat ik Jan zo mis en dat dat pijn doet?

Ik heb al even niet geblogd, weet niet altijd wat te schrijven en wil ook niet altijd schrijven wat ik voel. Ik wil niet de indruk wekken dat ik hier op de bank zit te verschrompelen. Want dat is niet zo. Hier thuis wordt ik wel het vaakst overvallen door mijn verdriet en laat ik het makkelijkst mijn tranen lopen. Na ruim 5 maanden is de pijn niet minder dan de eerste dag.

Maar ik heb ook echt wel goede momenten. Regelmatig fiets-wandel-lunch ik met lieve mensen waarbij ik mijn verhaal kwijt kan. En als er een of twee dochters in de buurt zijn is het altijd goed. Zij zijn de enige twee die door hun aanwezigheid, doordat ze voor de helft “Jan” zijn, het gat een beetje kleiner maken.

Boosheid zit er ook wel; boos omdat ik een leven leid waar ik niet voor gekozen heb. Ik had nu met Jan in Ierland moeten zitten, of op een Grieks eiland. En zonder Jan reizen zie ik nog niet zitten. Dit jaar in ieder geval niet.

Werken gaat steeds beter, ik kan weer genieten van de peuters. Afgelopen week kreeg ik zomaar uit het niks een groeps-hug van 3 kleintjes en eentje vertelde dat hij mij “heul” lief vindt. Maar soms gaat er wel eens wat mis; Ik kom op mijn werk er van overtuigd dat het 10 voor 8 is. Na een paar minuten dringt het tot me door dat het 10 voor 9 is! Gelukkig was het niet druk, niemand had het nog in de gaten, maar het was me twee weken eerder ook al overkomen, toen was ik een half uur te laat.

En allebei de keren had er een kindje zonder luier eens lekker in haar broek gepoept, maar allebei de keren was alles net opgeruimd toen ik kwam, alleen de lucht hing er nog. Dus ik plan het wel goed als ik te laat kom, dat dan weer wel…

Zo gaat er wel vaker iets fout; ik sta te koken, een wereldgerecht, gewoon uit een pakje dus. En de sausmix doe ik door het gehakt en van de kruidenmix probeer ik een saus te maken…

Mijn hoofd is vaak niet waar ik ben, mijn gedachten leiden een eigen leven.

Tegenwoordig ben ik voor twee mensen trots op onze dochters. Eentje backpackt er nu door Cuba, een land wat voor toeristen nog niet zo heel toegankelijk is. Zo is er bijna geen pinautomaat en nauwelijks internet of telefonische bereikbaarheid.       De andere heeft op dit moment 3 banen. De baan bij Avans loopt bijna af omdat er ook daar geen vast contract gegeven wordt na drie tijdelijke. Maar in plaats van thuis te zitten wachten op een baan op universitair niveau die er op dit moment niet is voor haar heeft ze een nul-urencontract aangenomen bij Prisma. Nu zorgt ze voor mensen met een verstandelijke beperking. (waar ze als kind heel bang voor was) En daar loopt ze tegen confronterende dingen aan, zoals een oudere man, die Jan heet en binnenkort dood gaat.

Na de eerste schrik heeft ze haar leidinggevende verteld dat haar papa Jan pas overleden is en dat zijn lastige dingen om te moeten vertellen als je ergens net werkt.

Je kunt niet zomaar ergens binnen komen en roepen: goedemorgen, mijn vader is pas dood, houden jullie daar allemaal even rekening mee??

Ik vind ze dapper, allebei op hun eigen manier, en ik vind ze lief keer 2. Ik hou voor 2 mensen van ze.

Ik ben een ander persoon geworden lijkt het soms wel. Er hangt een ander aura om me heen. Mensen kijken me aan met een blik waar medelijden uit spreekt, ik ben niet meer gewoon Wil, of de vrouw van. Ik ben nu die ene die zo sneu is want haar man is na een lange ziekte overleden. De vrouw van die van Wanrooij, wittenie?

Ik ben zelf ook nog erg zoekende naar wie de nieuwe ik is. Jan en Wil.   Wie ben ik zonder Jan?

Maar ik blog nog wel. Het is namelijk mijn blog, dus het maakt niet uit of iemand het lezen wil, als ik het maar schrijven wil.