nacht

Wat een vreselijke nacht was dat nu precies een half jaar geleden. Je was je er gelukkig al niet meer bewust van omdat je met Dormicum in slaap gehouden werd.    Ook deze nacht was helemaal niks; teveel herinneringen in mijn hoofd aan de ellende van toen!  Ik kan de naarste herinneringen van die dag niet eens op mijn blog omschrijven.

Ik mis je Jan, al een half jaar. Ik mis je als ik opsta en ik mis je als ik slapen ga en alles daartussenin. Slapen is moeilijk, maar vannacht was het een ramp! Net als een half jaar geleden, toen kon ik niet slapen omdat ik voor jou moest zorgen en bij je wilde zijn. Nu kan ik niet slapen vanwege de herinneringen aan die nacht en omdat ik bij je zou willen zijn. Ik heb de hele nacht liggen draaien in een veel te warm en veel te leeg bed. Ik hoorde  3 keer een ambulance, of reden ze alleen maar door mijn hoofd?

Ik weet het niet precies meer, heb het in alle ellende niet goed geregistreerd maar ik denk dat jouw laatste bewuste woorden tegen mij waren: ”niet huilen”. Nou, ik moet wél huilen! Iedere dag, want ik mis je. De ene dag huil ik wat meer dan de andere hoor, er zijn echt wel goede dagen bij. Want we zijn dapper en doen ons best, maar wat missen we je.

Wat zou ik er voor over hebben om nog één keer je hand te mogen vasthouden. Nog één keer tegen ’t aanrecht leunen om met je te kletsen. Nog één keer knuffelen, ruzie maken desnoods. Nog één keer over onze meiden praten, én de aanhangers. Nog één keer naast je wakker liggen omdat je zo snurkt. Nog één keer samen SkipBo spelen, ik zou je graag laten winnen, nog een keer onder je voeten kietelen. Nog één keer samen aan zee, ook al moest ik er de laatste keren alleen wandelen terwijl jij in de strandtent met een kopje koffie naar me zat te kijken. Desnoods samen naar Andre van Duijn kijken met jou, want dan lachte je altijd zo leuk. Nog één keer Jan, ik zou driemiljoen filmpjes van je maken in plaats van die paar die ik nu heb.

Ik lach nog wel hoor Jan, maar er valt hier een stuk minder te lachen zo zonder jou.