Herinnerdingen

In de kamer staat een tafeltje met foto’s en spullen van Jan; foto’s, brilletje, telefoon die met plakband gerepareerd is (Jan zou zeggen: die gaat nog op kolen), zijn urn en nog wat spullen. Onder dat tafeltje staat een oude broodtrommel, ook met veel herinneringen. Verder liggen er her en der nog dingen van Jan; z’n insulinespuit en medicijndoosje enzo. Aan de deur hangen al maanden dezelfde lieve kaarten. In de gang hangt zijn jas. Ik kan het niet wegdoen.

Boven, in het kamertje waar Jan altijd de administratie bijhield, of toch in ieder geval die indruk wekte, is nog veel meer van hem. Daar ben ik wel begonnen met opruimen, ik moest wel, want anders kwam ik met heel die papierwinkel in de problemen. Maar zogauw ik doorhad hoe die administratieve dingen opgeborgen zaten ben ik daar ook weer gestopt, zo moeilijk! Zijn schoenen staat daar, en zijn oude pantoffels. Er zijn ook nog stapels krantenknipsels over de periode dat Jan raadslid was. En allemaal bewaardingen: oude paspoorten, oude portemonnees (die ene die altijd mee op vakantie ging voor het vreemde geld toen de euro er nog niet was) brillen, foto’s. Veel van die spullen in dat kamertje heb ik in een bak gestopt; herinnerdingen heb ik er op gezet. Want dat zijn het, dingen die herinneringen aan Jan oproepen, aan ons verleden, aan toen het nog wij was.

Maar de meeste herinneringen zitten natuurlijk gewoon in mijn hoofd en daar dringen ze tegenwoordig om voorrang. Vroeger, toen de kamelen nog te voet gingen, was een van Jan z’n standaarduitspraken. Herinneringen en herinnerdingen van vroeger.

Het is lastig om plaatsen te bezoeken waar ik veel met Jan was.    De bioscoop bijvoorbeeld, een van onze favoriete plekken toen Jan niet zoveel meer kon.    Afgelopen zaterdag ben ik er met mijn allerliefste jongste dochter weer geweest, voor het eerst. En ik dacht maar steeds: hier kreeg ik een bekeuring voor wel 4 km te hard, hier parkeerden we altijd. Hier konden we nooit een lift vinden, dus moest Jan traplopen. Hier, op dit bankje, wachtten we altijd op elkaar bij de toiletten. En hier zat Jan als hij weer eens misselijk de film uit moest. Het was fijn om daar de eerste keer weer te zijn met iemand die dat begreep!

Er zijn ook plaatsen waar ik (nog) niet kom:  Aan zee bijvoorbeeld, die prachtige zee waar ik zovaak een weekend of vakantie was met Jan. Met die indrukwekkende symboliek van het almaar af en aan rollende water. En sommige terrassen mijd ik; toch zeker die waar we vorige zomer bijna iedere avond zaten na een bezoek aan Jan z’n moeder in het hospice. De herinneringen zijn fijn, ik ben er blij mee, maar ze doen tegelijkertijd ook zoveel pijn. Ze zijn namelijk allemaal uit een tijd die nooit meer terugkomt.

Drie foto’s van mooie herinneringen:    

Jan kookt tijdens onze eerste vakantie in Frankrijk. Vlak na deze foto laat hij alle macaroni in het gras vallen.

Jan met z’n meiden op het strand van Zeeland. (of was het Frankrijk?) Herinneringen vervagen ook wel eens wat.

 

Jan in een bootje op weg naar Caldey Island, een eiland aan de kust van Wales met alleen maar een klooster erop. Je ziet de voorpret op zijn snoet.


vrijdag, dan is het 26 juli, dan is Jan precies een half jaar alleen nog maar herinneringen. En dat is nog steeds moeilijk te snappen.