De kat heeft pech, nu de huiskamer ’s nachts ook ons domein is slaapt zij in de schuur, brrrr…
Maar overdag heeft ze dan weer geluk. Over mijn bed gaat een sprei tegen de kattenharen en dan mag ze daar lekker op slapen. Gisteren had ze nog meer pech, het boodschappenbeleid had er even niet op gerekend dat haar lievelingsvoer op was. Zwaar leven heeft onze kat!
Er komen dagelijks mensen op bezoek en die bezoekjes worden steeds emotioneler. Ik heb wel eens aan Jan gevraagd of hij echt afscheid wil nemen van mensen, maar dat wil hij niet. Snap ik, dat is ook veel te moeilijk. Hij heeft veel liever dat mensen zeggen: nou, tot de volgende keer, ofzo, als ze weggaan. Maar de mensen die hier op bezoek zitten ervaren het wel zo. Dus dat geeft een hoop tranen en dat geeft niks. Hier mag gehuild worden.
Maar ik hoef niet te huilen, niet als er al andere mensen in tranen zijn. En dan ben ik verbaasd over mezelf, want het gaat toch over ons. Waarom huil ik dan niet en zij wel? Het lijkt wel of hier de keiharde waarheid nog steeds niet binnen komt, terwijl ik toch heel goed weet wat er gaat gebeuren.
Maar als dan iedereen weer vertrokken is en ik bijvoorbeeld even naar boven loop om iets te halen, dan tsjak!! Dan knalt het ineens binnen bij mij. Hier komt Jan nooit meer, dit was bijna 18 jaar onze slaapkamer, met ons heerlijke grote bed en overal kleding rondslingerend van Jan.
Nooit meer.
Jan is er nog en toch zijn er al heel veel dingen nooit meer.
Toen mijn vader aan zijn laatste dagen begon,zag ik het wel aankomen. Tja, ik ben dan ook verpleegkundige, maar als het zo dicht bij is zie je ook lang niet alles.Een beschermingsmechanisme denk ik. Ik ben ivm verwardheid van vader ook blijven slapen om moeder te ondersteunen, tot nu toe had ze bijna alees zelf gedaan. Mijn moeder zei later dat ze tot een paar uur voor zijn dood nog niet zag dat het einde naderde. Dankbaar ben ik dat ik nog 2 nachten aanwezig heb kunnen zijn voor papa stierf. Heel speciaal was het moment waarneer hij stierf. Veel bezoek nog gehad die dag, toen vlug even frietjes eten, alles opgeruimd, stress even weggerookt en toen we helemaal 'klaar' waren riep mijn broer, stonden we allemaal om papa's bed, hadden hem vast en zeiden dat het moment was om te gaan. Ik hoop dat als het moment daar is, jullie als gezin er ook allemaal bij kunnen zijn. Als het toch niet lukt heb er dan vrede mee dat alle liefde allang is overgekomen bij Jan. Veel sterkte.
BeantwoordenVerwijderenRenate.
Lieve Wil,
BeantwoordenVerwijderenIk blijf zeggen dat ik gewoon niet weet wat ik moet schrijven! Leef met jullie mee en geef deze keer buiten jullie een dikke knuffel ook een lieve aai aan poes!
X Diane