stap voor stap

Stap voor stap en tree voor tree…

Komen de spoken naar benee..

Dat zit in een versje dat we wel eens met de peuters deden.

Nu zijn het niet de spoken, nu gaan wij iedere dag met Jan een stukje verder naar de afgrond. En het blijft de vraag of Jan echt tree voor tree langzaamaan naar die afgrond gaat, of dat hij toch ooit in een keer naar beneden dondert.

Soms zijn er kleine plateautjes en staan we even stil, maar die zijn er steeds minder. Het gaat eigenlijk wel iedere dag een beetje slechter; nog minder eten, nog meer slapen, nog minder energie.

Er zijn gelukkig nog steeds dingen die Jan zelf kan ook al worden dat er steeds minder, hij kan zelf in en uit bed en naar boven lopen lukt ook nog steeds. Dat is fijn, want Jan slaapt dus nog steeds boven ’s nachts. En hij gaat zelfs nog wel eens in bad. Dat vind ik eng, maar hij zegt steeds dat hij dat nog wel kan. Dus als jullie me ooit hier door de straat zien lopen en deur voor deur aanbellen, dan ben ik op zoek naar iemand die Jan mee uit het bad kan takelen…

Al tijdens Jan z’n levertransplantatiewachtlijstperiode (zo! Das een mooie voor wordfeud) hebben we samen gesproken over hoe een eventueel afscheid van Jan er uit zou gaan zien. Ik heb dus ruim de tijd gehad om foto’s te verzamelen, we hebben samen muziek uitgekozen en een lieve handige neef is daar nu al iets moois van aan het maken. Misschien vinden mensen het raar dat we daar nu al mee bezig zijn, maar ik kreeg het persoonlijk een beetje benauwd van de gedachte dat we dat in 4 dagen tijd allemaal moesten regelen. We verzamelen adressen en de mensen die in het crematorium een woordje gaan zeggen zijn daar al door Jan zelf om gevraagd. Het is bizar om met dit soort dingen bezig te zijn, maar dat is het enige dat wij zelf kunnen regelen, waarbij we de touwtjes in handen kunnen houden. De rest dendert gewoon over ons heen en daar hebben we geen invloed op.

In mijn vorige blog schreef ik dat Dimphy zou komen met iets leuks voor Jan. Ze was hier afgelopen vrijdag en ze bracht een prachtige JANglossy mee, een tijdschrift speciaal voor Jan gemaakt. Gevuld met stukjes die zijn collega’s van Aramis Alleewonen geschreven hebben voor en over Jan. Jan was er erg blij mee, en ik ook. Een heel bijzonder cadeau, waarbij tussen de regels door de tranen tijdens het schrijven voelbaar waren. Het is fijn om te weten dat Jan op z’n werk zo gewaardeerd werd, dat hij daar gemist wordt en dat mensen op deze manier een stukje van ons verdriet meedragen.

Want dat is precies wat we voelen als mensen ons mailen, een kerstkaart met bijzondere tekst sturen of op bezoek komen, ze dragen een klein stukje van ons grote verdriet voor ons en dat voelt goed.