slaap

Jan slaapt.

Hij wordt met dormicum in slaap gehouden en hij zal zeer waarschijnlijk niet meer wakker worden. De verwachting is dat hij binnen enkele dagen zal overlijden.

Gisterenmiddag werd het hem allemaal te veel, de paniek sloeg toe, waarschijnlijk door het delier waar hij in terecht was gekomen. (door de opeenhoping van afvalstoffen werken de hersens niet meer zoals het moet) Eind van de middag kwam de huisarts en Jan heeft haar te kennen gegeven dat hij wilde slapen en niet meer wakker worden.

Omdat ze hem nog een kans wilde geven op dit besluit terug te komen heeft Jan gisteren dormicum via een spuit gehad. De bedoeling was dat hij daar nog wakker van zou worden  en vanmorgen  met de dokter zou overleggen hoe nu verder. Maar dat gebeurde niet. Daarom is de dokter vanmiddag weer geweest, en toen reageerde Jan wel een beetje. Even daarvoor had hij nog gezwaaid naar zijn zus die afscheid kwam nemen. En hij zei hoi tegen de verpleegster van de thuiszorg.

Een aai over mijn arm, een knipoog voor een dochter. Daar moesten we het gisteren al mee doen. Hij is gewoon op. En hij heeft ons nog even toegesproken: niet huilen zei hij tegen mij, niet zo hard huilen tegen een dochter en niet zo veel praten tegen de andere.

Jan kon eigenlijk alleen nog maar fluisteren, hardop praten kostte hem teveel energie. En wij fluisteren ook al een aantal dagen alleen maar, om zoveel mogelijk rust om hem heen te creëren. Een schoonzoon kreeg nog een glimlach op zijn gezicht door heel droog aan Jan te vragen: Mag jij ook alleen maar zachtjes praten??

Gisterenmorgen nam hij nog zelf de regie in handen, toen ik een gesprek aanknoopte met de verpleegster die hem kwam verzorgen zei hij: niet praten… wassen! Het kostte hem allemaal veel te veel energie.

Nu heeft hij uiteindelijk zelf de beslissing genomen om te gaan slapen, met moeite kon hij knikken toen de dokter hem wat vragen stelde. We hebben hem vastgehouden, lieve dingen gezegd en hem gekust terwijl het slaapmiddel zijn werk deed. We zijn blij dat Jan nu zijn rust heeft, dat hij nergens last van heeft. En we zijn verdrietig.

Vanavond wordt er een tweede pomp aangesloten die voor continue toediening van het slaapmiddel zorgt. Inmiddels is ook de morfine verhoogd. Het is hier een komen en gaan van witte jassen, we hebben in die paar dagen al zoveel verschillende gezichten gezien.

Maar gelukkig is daar steeds weer tussendoor ook onze huisarts, ook in de avond. Ze is super.