beterschap!

14 januari half 3 ’s nachts….    Jan?    Ja.  Oh, gelukkig, ik dacht dat je er niet meer was. Ik hoorde niks meer en ik zag niks meer dus ik dacht dat je geen adem meer haalde.    Ik ben er nog wel een tijdje hoor.

En Jan sluit z’n ogen weer en slaapt lekker verder. Na een half uurtje stug proberen weer in slaap te vallen ga ik maar uit bed, straks nog maar eens proberen.

Dat “kijken of Jan het nog doet” gebeurt regelmatig.

Na een uurtje beneden ga ik weer naar boven en slaap vervolgens nog niet . Jan wordt ook wakker en neemt helaas mijn onrust over. Hij voelt zich beroerd zegt hij, maar kan niet aangeven wat er nou precies aan de hand is. Beetje benauwd, beetje geïrriteerd gevoel op ’t borstbeen. Eerst een washandje over zijn gezicht en dan maar eens een nytrospraytje (voor hartproblemen) onder de tong. Even later nog een pilletje tegen de misselijkheid. Het helpt allemaal niet voldoende. Jan is duidelijk bang, maar kan niet goed aangeven waar zijn beroerdheid vandaan komt. Ik kan hem niet gerust stellen en uiteindelijk besluiten we de huisartsenpost te bellen. Tegen 6 uur komt er een jonge dokter met haar chauffeur. Ze bekijkt en bevraagd Jan zorgvuldig. Na een tijdje is de conclusie dat ze niet alles kan diagnosticeren omdat Jan niet meer naar het ziekenhuis wil voor verder onderzoek. Ze kan een hartinfarct dus niet uitsluiten, maar denkt dat dat het niet is. Ze vertelt ook dat er geen ademgeruis is in het onderste deel van een van Jan z’n longen. Dat kan duiden op een opkomende longontsteking, waar Jan verder totaal geen verschijnselen van heeft. Of op tumorgroei in de long. Geluiden die duiden op vocht zijn er niet. Voor nu krijgt Jan een extra pijnstiller en een rustgevend middel, oxazepam. Ik laat ze weer uit en de dokter die het tot nu toe prima deed maakt nog even een klein blundertje:  Nou, beterschap dan maar hé, zegt ze. 

Ja, dank je!

Als ze weg zijn vallen we in slaap en Jan slaapt door tot ik hem om 11.15 uur wakker maak. Hij is niet meer beroerd, maar wel duidelijk versuft. Zet bijvoorbeeld zijn voeteneind omhoog in plaats van de andere kant als hij uit bed wil komen en heeft het zelf helemaal niet in de gaten. Ik verlies hem nu niet meer uit het oog, ga mee als hij de trap op of af gaat en blijf in de buurt als hij zoals gisteren nog in bad gaat, zodat ik er meteen ben als hij me nodig heeft. Terwijl ik t.v. kijk hoor ik Jan roepen vanuit de badkamer. Als ik met grote schrikogen naast het bad sta zegt hij:  Je moet die prullenbak nog wel even leeg maken hoor. Grapjas!

Het lijkt soms alsof Jan niet meer op de goede woorden kan komen, vraagt bijvoorbeeld of ik het laken omhoog wil doen als hij het hoofdeind bedoelt. Afasie lijkt het wel.

Vanaf nu ga ik nergens meer heen, tenzij er iemand anders bij Jan blijft. Ik doe wat huishoudelijke klusjes, wat administratie, lees een beetje, geen boeken want daar kan ik me niet op concentreren, en rommel wat op mijn tablet. Wordfeud, Ruzzle, Mindfeud, Songpop etc. Dat soort dingen. Allemaal vrij onnozele dingen dus en toch weet ik dat het niet onbenullig is wat ik hier doe. Ik probeer de dag zo rustig en voorspelbaar mogelijk te laten verlopen zodat Jan die rust ook aanvoelt. We ontvangen bij voorkeur een keer per dag bezoek en dat regelt zich wonderwel haast vanzelf.

Jan slaapt nu echt bijna de hele dag, is even wakker als er bezoek is, maar neemt nog maar een klein beetje deel aan het gesprek. En soms is hij nog even wakker om een beetje te eten of de kusjes van mij en zijn dochters in ontvangst te nemen of we zitten zomaar hand in hand. Soms opvallend helder, maar soms ook gewoon in de war.

Hij is er nog wel, mijn Jan, maar ook weer een klein beetje niet. Het grote afscheid nemen is allang begonnen.