zo ziek en toch zo sterk

De gebeurtenissen van gisteren werken nog wel even door. De verbazing hoe 't mogelijk is dat er zo met een patient gesold wordt...  En dat we dat allemaal laten gebeuren om er nog een beetje tijd bij te krijgen. Hoeveel kan een mens aan, het is een slopende ziekte in een slopende situatie. Wat ben ik supertrots op de kracht die Jan zomaar ergens vandaan haalt! Hij mag dan waardeloze kransslagaders en een flutlever hebben, maar hij is zo sterk. Hij kiest er nog steeds voor om niet met het dekbed over zijn hoofd de wereld te ontduiken, maar gewoon door te gaan, zelfs als we in een absurd rampscenario belanden. Het leek wel een deel uit de Kuifje-serie, "Jantje in de absurde ziekenhuiswereld".

Kan mij voorstellen dat mensen de blog van gisteren lezen en denken: zou ze gek geworden zijn? Nou, we zijn niet gek geworden hoor, maar worden wel gek gemaakt op deze manier. Een dochter vroeg bloedserieus of we dan nu even iets door de ramen gingen gooien? Ook zij zijn supersterk, vanmiddag zaten ze weer vrolijk bij hun vader in het ziekenhuis. Ik kwam een half uurtje later, beetje verkeerd gereden, afslag gemist en heel Rotterdam gezien...

We hadden wat lekkers bij de thee, het is onze trouwdag vandaag. Nouja, eigenlijk geregistreerdparnerschapsdag, maar dat bekt niet zo lekker. Het was twee jaar geleden dat we voor zo'n ambtenaar stonden, we wisten toen ruim een maand van de tumor.
We hadden ons deze dag wat anders voorgesteld. Ook bij ons wordt er veel afgepakt, net als bij ieder gezin waar kanker een rol speelt. Een groot deel van ons leven hebben we niet meer zelf in de hand. Nienke zou ons morgenavond meenemen naar Miss Saigon, nu zegt ze gewoon heel dapper dat we dan een andere keer nog wel kunnen gaan. Annelijn stelde voor om pakjesavond te verzetten, want zo hebben we natuurlijk geen tijd om cadeautjes te kopen en een zak vol tegoedbonnen is toch minder leuk.

Zoals altijd na rampdagen zitten de emoties hoog. Maar gelukkig blijft daar de humor, om mij te troosten zegt Jan dat er vast maar weinig vrouwen van mijn leeftijd zijn die hun trouwjurk nog passen...(ik heb ongeveer hetzelfde aan als 2 jaar geleden)
Ook sommige ambulanciers droegen hun steentje bij om de sfeer er goed in te houden: We stonden gisteren in Rotterdam met de vierde ambulance voor het stoplicht. Zit de chauffeur een beetje te grinniken en te zwaaien, vragen we wat er is, zegt hij: "Ja, er zit hier in dat autootje een leuk meisje naar me te zwaaien" en even later: "Hoe oud zijn jullie dochters eigenlijk?"  Bleek het er een van ons te zijn in dat autootje.
Toen Jan ingepakt met ook nog een laken om zijn hoofd op de brancard lag bij de ambulanciers die wel wisten hoe je een patient lekker warm kunt vervoeren was de associatie met het kindje Jezus snel gemaakt. En voor het ziekenhuis in Waalwijk waar 's nachts niet eens een dokter aanwezig is hebben ze ook een naam: het schaafwondencentrum!

Het Havenziekenhuis is een klein oud ziekenhuis met supereigenwijze medicijnvertrekkende verplegers. Jan heeft vandaag al diverse discussies moeten voeren omdat hij steeds de verkeerde medicijnen of de verkeerde hoeveelheden kreeg. Gelukkig weet Jan heel goed welke pillen hij wanneer moet hebben, maar je zult maar oud of simpel zijn.
En hij heeft nota bene al zijn eigen medicijnen bij zich, maar die mag hij dan weer niet gebruiken.

We vroegen ons af waarom hij deze keer zo lang moet blijven, andere keren stond hij de dag ná de behandeling al weer buiten. Maar dat blijkt te zijn omdat de trombocyten in z'n bloed nu toch wel erg laag zitten; 17 en dat moet boven de 65 zijn geloof ik. En bij Jan werkt een bloedtransfusie niet dus moet de kans op bloedingen minimaal zijn. En ook het hartritme zou na de behandeling nog verstoord kunnen raken. Jan heeft nog wel wat pijn op z'n borst, maar nu een andere pijn, van het gepeuter in z'n lijf, dat moet nog overgaan. We hopen het maar weer, want de pijn in z'n benen die hij al een paar weken heeft als hij ligt is eigenlijk alleen maar uitgebreid. En hij ligt nogal veel nu, als hij naar de w.c. is geweest loopt hij al te hijgen.
Als alles goed blijft gaan mag hij vast snel naar huis. Zou fijn zijn!