op

Jan is thuis en ik ben op.
Gisterenochtend toen ik in de wachtkamer zat bij de psycholoog waar ik toch al een afspraak mee had voelde ik het gebeuren; zo als een ballonnetje dat de hele ruimte doorflubbert als je 't loslaat, zo voelde ik me ook.
Gewoon uitgeput, zei de psycholoog, helemaal normaal in jouw situatie, laat het maar gebeuren, voegde ze er aan toe.

En nu voel ik me dus alsof ik een loden pak aan heb en alsof mijn geheugen nog ergens op de route naar Rotterdam ligt. Maar gelukkig voelt Jan zich prima, hij mocht gisterenavond naar huis. Ik was nog wel helder genoeg om te bedenken dat ik maar eens niet zelf naar Rotterdam moest gaan rijden. Dus daar waren onze altijd-redders-in-nood: mijn zus Kitty en haar vrouw Ingeborg. Met zelfs nog een prachtige bos bloemen stonden ze hier op de stoep om mij op te halen en samen hebben we Jan gehaald. We hebben maar niet dezelfde route gedaan als de heenweg.

Vanmorgen hebben we bezoek van onze huisarts gehad met in haar kielzog de huisarts in opleiding die de komende twee weken de praktijk moet runnen. Altijd handig om de vaste klanten eerst te leren kennen. Ze zag er nog piepjong uit, had zo een vriendin van onze dochters kunnen zijn.
De rest van de dag wilde ik besteden aan boodschappen doen (terwijl Jan z'n moeder op hem paste) en bankhangen. Maar de telefoon en het bezoek dachten daar anders over.
Jan is al een paar keer een poos op geweest, maar na het bezoek ligt hij nu toch maar even een schoonheidsslaapje te doen. Mocht je op bezoek willen komen en hij vraagt of je z'n blauwe plek wilt zien, gewoon Nee! zeggen hoor, want hij laat nu te pas en te onpas zijn broek zakken om een enorme zwartblauwe plek op zijn onderbuik, in zijn lies, over z'n bovenbeen én z'n.. (oh nee, dat mocht ik niet zeggen) te laten zien. Dit alles is het resultaat van het diepte record voor wat betreft de trombo's in z'n bloed, een van de vele verborgen symptomen van Jan z'n ziektes.

Maar zoals ik al zei; Jan voelt zich goed en we zijn weer thuis, wat kan een mens nog meer wensen.