de werkelijkheid

Na de enerverende dag van gisteren kwamen er vandaag wat positieve geluiden: Het infuus van Jan is weer afgekoppeld en de pijn is zo goed als weg. Er is weer een medicijn verhoogd en daarmee hopen ze Jan weer een poos stabiel te houden. Het streven van de cardiologen is duidelijk: de pijn moet weg en dan zo snel mogelijk weer naar huis want Jan z’n tijd is kostbaar. En deze keer dus niet voor wat betreft z’n ziektekosten!

De conclusie van de artsen is dat er geen groot infarct is geweest, maar een kleintje, ofwel een beetje zuurstoftekort in de hartspier. Waarom er dan even zo’n felle pijn was die er eerder nog nooit was is niet duidelijk, kan te maken hebben met de plek waarop de vernauwing zat. Maakt ook allemaal niet uit, voor dit moment gaat het goed genoeg en als het zo stabiel blijft mag Jan misschien morgen weer naar huis.

Er is ook een vaatchirurg bij Jan geweest die allerlei onderzoekjes heeft gedaan m.b.t. de doorbloeding van Jan z’n benen. Die is eigenlijk prima, hij houdt ook geen vocht vast en de temperatuur van z’n voeten is goed. De bloeddruk is ook hetzelfde als die aan z’n arm gemeten wordt. Er is dus nog geen enkele verklaring voor de pijn in Jan z’n benen.

De twee cardiologen aan Jan z’n bed hebben uitgebreid overleg met elkaar gehad over de mogelijkheden en onmogelijkheden van pijnbestrijding. Paracetamol mag eigenlijk liever toch maar minimaal en niet structureel, veel te slecht voor de lever. En dat geldt voor alle pijnstillers. Enige optie zou zijn morfinepleisters, maar dat stellen we nog een poosje uit, want daar wordt Jan suf van, nog suffer zoals hij zelf zegt.

Over zes weken krijgt Jan nog een inspanningstest voor zijn benen, in de hoop dat daar een verklaring uit komt. Dat kan niet eerder, want z’n hart heeft natuurlijk toch wel weer een tik gehad en dat moet eerst even herstellen.

En de laatste tip van de cardiologen was om te overleggen met de cardioloog in Rotterdam waar we toevallig toch a.s woensdag een afspraak mee hebben. Jan krijgt n.l een enorme hoge dosering fluvavastine, normaal krijg je dat  om ‘t cholesterol laag te houden maar bij Jan was dat altijd al laag. Hij krijgt het vanwege de hartklachten, het is goed voor zijn bloedvaten, maar het zou de pijn in de benen wel eens kunnen verklaren. Maar omdat het niet door deze artsen is voorgeschreven durven zij het ook niet zomaar te minderen. Zij snappen de theorie van het kaartenhuis ook wel.

Er was vandaag een verpleegkundige aan Jan z’n bed die hem nog niet gezien had maar eerst zijn dikke dossier eens gelezen had. Ze had zich daarbij een bepaald beeld van hem gevormd en was verbaasd toen ze bij hem op de kamer kwam. Jan ziet er helemaal niet uit als een terminaal ziek persoon en het beeld in haar hoofd klopte niet met de werkelijkheid.

Zoiets gebeurt ook met mijn blog: Het lijkt in een blog net als die van gisteren alsof het mij allemaal makkelijk afgaat, 112 bellen, Jan weer zien vertrekken, ziekenhuistoestanden. Wat ik daar over schrijf lijkt heel luchtig, maar de werkelijkheid is anders.

Ik sprak daar een keer over met mijn psycholoog, volgens haar is het een overlevingsstrategie, een heleboel emoties verdwijnen naar de achtergrond, achter deurtjes zoals ik het al wel vaker omschreef. Soms gaat er een deurtje open, maar vaak houd ik ze stevig dicht. Als ik alle emoties in alle hevigheid op mij af zou laten komen blijf ik niet overeind, en dat moet toch echt wel. Op de een of andere manier reguleren mijn hersens de dosis van wat ik aankan en de rest zit nog even achter die deurtjes, handig toch?