Pater Jan

Gisteren was het een heftige dag. De uitvaart van Guusje was zeer indrukwekkend en het was een heel bijzondere ervaring om daar samen met Jan en onze meiden bij aanwezig te zijn. En, net als waarschijnlijk bij alle andere aanwezigen, het nare gevoel blijft hangen, kinderen zouden helemaal al geen kanker moeten kunnen krijgen.

Het voelt vreemd om dan nu toch een “gewone” blog te schrijven, ik heb er een paar dagen mee gewacht omdat het over de wensdag van Jan gaat.

Jan had de stille wens om ooit nog eens een dag in een klooster temidden van de paters te mogen doorbrengen. Hij is helemaal gefascineerd door alles wat met het kloosterleven te maken heeft.

Niet dat hij nou ineens van zijn atheïstische ongeloof gevallen is, we hebben ons niet voor niks al heel lang geleden uit laten schrijven. We geloven niet in de katholieke kerk, we geloven in mensen.

In een vorig leven (ik weet eigenlijk niet of ik daar dan wél in geloof) is Jan vast pater geweest.

Daarom hadden we Dreams4You ingeschakeld, een organisatie die de laatste wensen van mensen die terminaal ziek zijn probeert te vervullen, we dachten n.l. dat die makkelijker iets voor elkaar zouden krijgen dan wij als privépersoon. Dreams4You is de enige organisatie in Nederland die dit doet voor volwassenen. Omdat ze weinig vrijwilligers en geen financiën hebben kunnen ze alleen maar iets realiseren als de omgeving van die persoon zelf voor de financiële middelen zorgt. Gelukkig had Jan een bescheiden wens.

Iemand van Dreams4You nam namens ons contact op met het klooster bij Tilburg, Koningshoeve. Daar werd heel bot en resoluut meegedeeld dat ze daar absoluut niet aan konden beginnen en de paters gingen onmiddellijk weer verder met hun bijbelstudies over naastenliefde enzo.

Als ik hen een klein jongetje had gebracht hadden ze die vast wel binnen gelaten, kindervrienden die ze zijn.

Vervolgens zijn we zelf maar wat rond gaan bellen, want de dame van Dreams4You had het eigenlijk te druk. Uiteindelijk, met hulp van mijn zus, vonden we een klooster waar ze toch wat andere ideeën hadden over gastvrijheid en naastenliefde en we kwamen terecht bij de Abdij van Berne in Heeswijk. Daar werd meteen geroepen dat Jan van harte welkom was en dat die wensdag ook zonder tussenkomst van een organisatie zeker geregeld kon worden.

Afgelopen donderdag was het zo ver: Jan mocht naar de paters. Hij had met de gastenbroeder afgesproken dat hij er om kwart voor 8 zou zijn, heel fijn voor mij, de chauffeur. Dus ik heb Jan daar netjes voor de deur afgezet en ik ben weer vertrokken.

De terugweg was nog heel vervelend; de dame in de auto achter mij vond kennelijk dat er nog niet genoeg spannends gebeurde in mijn leven en botste vrolijk op mijn (lees: van de baas van Jan) auto. Ze was zo gestrest dat ze vergat haar alarmlichten aan te zetten en de auto in z’n 1 liet staan. Ik heb het maar even gezegd, voordat ze mij bij het starten nog een keer zou rammen. (zou je dan wéér zo’n formulier moeten invullen?)

Nou ben ik niet agressief en is de auto voor mij geen heilige koe, dus die mevrouw had geluk. Ze bood ook meteen haar excuus aan en belde daarna haar man. Dat had ik ook graag willen doen, de mijne dan, maar die had zijn speciale dag én een zwak hart, dus ik hield het nog maar even geheim tot een geschikter moment de volgende dag.

Op dat moment  was ik de rust zelve, maar later, toen ik weer verder reed kwamen de bibbers, de schade aan de auto is niet groot, bij de tegenpartij veel groter, maar ik bedacht toen pas dat het ook anders had kunnen aflopen als zij iets harder gereden had. Een beetje ontdaan kwam ik bij onze jongste dochter aan in Den Bosch, daar zouden we samen hun nieuwe woonruimte poetsen, dat kon prima omdat ik nu toch een Janloze dag had.

’s Avonds toen ik Jan weer ging halen, heb ik nog niks gezegd, hij liep met zo’n grote grijns op zijn gezicht dat ik de napret niet wilde bederven, ik ben er gewoon even voor gaan staan en ’t was toch donker.

Jan heeft enorm genoten, de gastenpaters hebben hem een groot deel van de dag rondgeleid en hij heeft met een aantal paters uitgebreid gesproken. Vraagt hij aan zo’n pater: heeft u er nou bewust voor gekozen om bij deze congregatie te gaan, zegt de pater: voordat jij voor jouw vrouw koos heb je toch ook niet eerst alle vrouwen uitgeprobeerd?

Ook Jan z’n ziekte kwam ter sprake en uit die gesprekken bleek dat de paters ook moeite hebben met de vraag waarom?     Ze waren heel meelevend, en het was sowieso uitstekend geregeld, toen de paters zich in hun kamers terugtrokken voor gebed kreeg Jan een eigen kamer om te kunnen rusten, zodat hij het ook de hele dag vol kon houden. (Vermoedelijk deden een aantal paters ook gewoon een middagdutje ipv een bijbelstudie)

Tussen de middag kreeg Jan een 6gangendiner, maar dat bleek geen dagelijkse gewoonte en ook niet speciaal vanwege de gast; er was iemand die een reportage kwam maken voor het kerstnummer van een vakblad voor koks, dus het kerstdiner werd die dag net uitgeprobeerd. Tja, zei ’n pater, dat lijkt allemaal mooi, maar nou krijgen we met Kerst gewoon brood…

Een oude pater was erg in Jan geinteresseerd, zijn moeder heette n.l. ook van Wanrooij en ze kwam ook uit Kaatsheuvel. Hij ging zelfs zijn neef bellen, die wist de hele stamboom, om te vragen of Jan familie was.

Toen het tijd was om te vertrekken werd Jan nog uitgebreid duidelijk gemaakt dat hij altijd welkom is om nog eens terug te komen, ook al hebben ze eigenlijk nooit gasten voor één dag, voor Jan maken ze graag een uitzondering.

Kijk zo kan het ook, daar kunnen de paters van Koningshoeve nog een mooi voorbeeld aan nemen!