Wéér een opname, maar wel een zuinige deze keer.

Vanmorgen vroeg is Jan weer in het ziekenhuis opgenomen. Hij was vannacht flink aan het spoken omdat hij last had van zijn benen en een beetje rondlopen helpt dan wel. Maar vanochtend rond half 8 hoorde ik hem zeggen dat hij pijn had die niet over ging na een paar nitrosprays. Onmiddellijk ging ik van de slaapstand over op de automatische piloot. Normaal heb ik minimaal een uur nodig om een beetje op gang te komen maar nu was ik meteen scherp:

112 bellen, spullen in tas gooien, aankleden, niet douchen, geen tanden poetsen of haren kammen, wel medicijnen innemen, borstel en eierkoek in de tas, voordeur open zetten schoenen aan doen en belangrijke medische gegevens pakken, in no time! En daar was ook de ambulance al, het was al aardig licht dus iedereen in de straat kon meegenieten.

Vanaf dat moment werd het een beetje een vreemde dag, op zich is het allemaal bijna routine voor ons, maar het liep nu toch een beetje anders, alsof er ineens heel erg bezuinigd moest worden op de ziektekosten van Jan. Nou snappen wij best dat hij ver over de gemiddelde grens heen komt, maar daar hebben we niet om gevraagd. De ambulanciers hadden het zo gezien, er werd geen hartfilmpje gemaakt, pas later in de ambulance, geen infuusnaald geprikt, ook pas in de ambulance, en als toppunt van zuinigheid werd Jan gevraagd of hij zelf in de ambulance kon stappen…

Nou wordt hij nooit met een brancard naar beneden gebracht want dat is toch niet zo handig via een trap met 2 draaien, maar andere keren werd hij wel binnen op de brancard gesjord en lekker ingestopt. Deze keer werd er wat over en weer geroepen en binnen een paar seconden liep Jan op mijn pantoffels in mijn Mikzvest wat een ambulancier van de kapstok geplukt had naar buiten en klom zelf in de ambulance. Hij hoefde nog net niet zelf te rijden!!!

In het ziekenhuis kwam ik iets later dan Jan, was maar met m’n eigen auto gegaan want vervoer terug is er anders natuurlijk niet. Onderweg een heerlijk stressvolle file want er moest natuurlijk weer precies vandaag aan de weg gewerkt worden. Gelukkig gaf de filedrukte mij wel de kans om iets te doen wat ik eigenlijk nooit doe: bellen in de auto. Is ook niet handig want bij bellen hoort een leesbril en dan ziet de wereld er toch een stuk anders uit. Maar in dit slakkentempo lukte het wel; dochters bellen.

Ze waren inclusief een vriend al in het ziekenhuis toen Jan nog op de EHBO lag. (de andere vriend wist van niks en dat wilden we zo houden want die had ’s middags een belangrijk tentamen. Maar dank zij mijn attente zus die per ongeluk toch een beetje ging rondmailen heeft hij in ieder geval een goede reden als hij het niet gehaald heeft) Op de EHBO was een arts in opleiding die wij er van verdenken dat het haar eerste dag was. Maar ze was aardig, dus dat compenseert een hoop.

Al gauw was duidelijk dat Jan ondanks de bezuinigingen moest blijven, maar om op de kosten te besparen zou hij niet zoals gebruikelijk naar de CCU (=hartbewaking) gaan maar naar de cardiologieafdeling. En ook niet zoals anders in een bed, met mobiele hartbewaking en arts, maar gewoon loskoppelen en hup met een verpleegster en een rolstoel. Kon best…

In de loop van de dag kwam er ook nog een afdelingsarts (= is meestal assistent-arts ofzo) die wist te melden dat Jan geen onderzoek zou krijgen voor de pijn in z’n benen want dat doorkruiste dan de plannen van de huisarts. (die had nog niks anders gedaan dan plannen gemaakt voor een onderzoek, dus wij zagen het probleem niet, maar oké. Zonder dat iemand het had gezegd begrepen we wel dat bezuinigen prioriteit nummer een was vandaag)

Ze snerpte ook nog over het feit dat Jan maximaal 4 paracetamol aan pijnstillers mag op een dag; wie zegt dat dan??  Nou, wij verzonnen het niet zelf hoor, met ’n lever als die van Jan kun je nou eenmaal niet onbeperkt alles slikken. En tenslotte zei ze dat Jan waarschijnlijk vandaag wel weer naar huis zou gaan, of anders morgen. Nou heb ik vanmorgen die pijn bij hem gezien, die was veel erger dan andere keren, maar goed, ik ben een leek.

Gelukkig hebben ze in zo’n geval vaak een superlieve verpleegkundige om toch nog wat goed te maken en die was er vandaag ook: Malou. Die vertelde ons wat we horen wilde: het stofje dat op hartschade duidt was wel gevonden in Jan z’n bloed, maar lang niet zo veel als de vorige keer.

Inmiddels was het tijd om te vertrekken en we reden nét de parkeerplaats af toen onze telefoon ging; Malou de verpleegster vertelde, zelf ook enigszins verbaasd, dat er nu tóch een echo van de benen gemaakt werd en dat Jan daarna toch naar de afdeling hartbewaking ging om goed onder controle gehouden te worden. Dus wij hebben de rotonde rond gereden en zijn teruggegaan om de uitslag van de echo nog even te horen.

Gelukkig was daar niks engs uitgekomen zoals trombose ofzo, wat we vreesden. Maar nu weten we nog niet waar die pijn vandaan komt. Malou was na haar dienst nog wat langer gebleven om Jan zelf te kunnen begeleiden naar de echo. Super van  haar. Onze gezamelijke conclusie was dat de afdelingsarts toch maar eens even in Jan z’n dossier heeft gekeken (waarbij wat alarmbellen gingen rinkelen) en in overleg is geweest met iemand die er wat meer verstand van heeft. De conclusie daaruit was dan toch eindelijk dat Jan geen gemiddelde patient is met een beetje pijn op de borst.

Jan vertelde later dat het net was of er twee verschillende artsen bij hem geweest waren, eerst die botte, en later dezelfde persoon, maar dan supervriendelijk. Een dochter maakte er een grapje over toen we een alarm af hoorden gaan; Oh, hoor, het dossier van papa gaat open!!

Maar het eind van het verhaal is dat Jan daar toch maar mooi weer ligt en dat hij daar vreselijk van baalt, net als wij! Vorige keer duurde het 12 dagen, hopelijk laten ze hem nu iets sneller gaan. Hij wil vast niet op z’n geweten hebben dat de ziektekostenverzekeringen  omhoog gaan

door hem.

De positieve punten van vandaag: heerlijke boerenkoolvariant van vegetarische dochter met geitenkaas, paprika, ui en knoflook, én mijn twijfel of ik toch niet weer eens gewoon aan het werk moet is weer helemaal overboord, zorgverlof  blijkt toch geen luxe.