rampdag met records

Vandaag was het een enorme aaneenschakeling van ellende, een vreselijke nationale rampdag, waarin alle records gebroken zijn.

Gisterenavond hadden we een film gekeken en we gingen dus niet vroeg naar bed. Toen ik boven kwam lag Jan er al in en hij vertelde me dat hij pijn op z’n borst had en dus een pufje had genomen van zijn nitrospray. Dat slaat dan meteen in als een bom en ik bedacht gelijk dat ik me nog maar eens niet ging uitkleden, als de pijn bleef moesten de kleren toch zo weer aan. Na 10 minuten nog maar een spraytje en daar zakte het wat mee. Na nog eens tien minuten was het nog niet helemaal weg. Ik zag aan Jan z’n gezicht dat hij helemaal geen zin had in een tochtje naar het ziekenhuis, dus hij hield zich groot. Maar even later moest hij bekennen dat het eigenlijk toch wel erger werd en dus kwam het 112protocol in werking; bellen, lichten aan, voordeur open, spullen in tas en intussen Jan in de gaten houden. De 112-telefoniste bracht mij nog even van mijn stuk toen ik een beetje van Jan z’n  medische geschiedenis vertelde, die vroeg doodleuk of Jan dan nog wel geholpen wilde worden… Voor een euthanasieteam bel ik toch geen 112?

De ambulance was er zo, Jan hoefde er niet zelf in te klimmen hoor, de ambulanciers zetten de brancard wel even voor onze voordeur!! Dus toch nog buiten! Op mijn gemopper reageerden ze door uit te leggen dat ze hun ruggen wilden sparen en Jan niet over drempels wilden tillen. Ik heb ze gezegd dat ik het dan wel had willen doen. Het was meteen al niet gezellig meer, ik ben maar met m’n eigen auto naar Tilburg gereden, ook handig voor de terugweg dacht ik toen nog. Record 1: ik was er eerder dan de ambulance, zeker onderweg nog broodje shoarma gehaald?

Op de hart-EHBO werd het al snel duidelijk, Jan had inderdaad wéér een hartaanval en moest dus naar de hartbewaking. Klein probleempje, deze was vol…

Dus moest Jan naar een ander ziekenhuis, het was zo druk dat er diverse mensen doorgestuurd werden naar andere ziekenhuizen. Dit hadden we bij al onze ziekenhuis en EHBO-bezoeken nog nooit meegemaakt. We mochten kiezen, Eindhoven, Breda of den Bosch. Den Bosch dan maar, lekker dichtbij voor Annelijn en Ton. Intussen was het echt al diep in de nacht en ik zat nog steeds rechtovereind op een stoeltje naast Jan z’n bed. Den Bosch bleek ook vol en dus werd er voor ons besloten dat we rond 4 uur naar Breda moesten. Ik was stomverbaasd en heb nog nadrukkelijk geprobeerd om Jan naar Rotterdam te krijgen waar hij wel bekend is, mocht niet, de 2 ambulances die ’s nachts rijden mogen de regio niet uit als het niet erg nodig is. Dus heb ik zelfs nog voorgesteld om Jan dan tot 7 uur op de EHBO te laten en dan pas naar Rotterdam te brengen. Maar nee, ze moesten streng zijn, regeltjes zijn regeltjes.

Mijn eigen auto heb ik laten staan om met de ambulance mee naar Breda te kunnen, zodat we gelijk aan zouden komen en ik alles mee in de gaten kon houden in het ziekenhuis waar niemand Jan kende.

Op de hart-EHBO in Breda hadden ze voor mij een houten klapstoel waar ik de rest van de nacht op mocht zitten wachten naast Jan z’n bed tot iedereen genoeg met iedereen overlegd had. Vervolgens werd het overleg voortgezet, nu met de artsen in Rotterdam. Om 6.45 uur vond ik dat ik wel lang genoeg gewacht had met het bellen van de meiden, ik heb ze allebei wakker gebeld. Ze kwamen meteen, Nienke met de auto uit Utrecht, Jeroen te voet, die woont vlakbij het Amphia, Annelijn met het openbaar vervoer en Ton ook, maar dan over Kaatsheuvel om mijn auto op te halen die Annelijn net maandagavond weer eens ingeleverd had. Ton bracht ook de extra insuline voor Jan mee die ik vergeten was. Die moet in de koelkast liggen dus ik vroeg dat aan een verpleegster, zegt ze: dat is de moeite toch niet meer? Ik: Hoezo? Zij: Nou, uw man gaat toch zo naar Rotterdam, wist u dat niet dan? Nee, duhu, als niemand dat ons komt vertellen…

Dus om 10.15 uur kwam er wéér een ambulance, die ging ons naar Rotterdam brengen. Dat is drie ambulanceritjes op één dag voor Jan en twee voor mij, absoluut al een record, maar de dag was nog lang niet om. Het mag allemaal toch wel wat kosten tegenwoordig. Overigens was er dus al in drie ziekenhuizen bloed geprikt, bewakingsapparatuur aangesloten, statussen ingevuld, overdrachtsbrieven gemaakt, het leek wel help-de-verpleegkundigen-aan-het-werk-dag. En in ieder volgend ziekenhuis werden de gebruikelijke plakkers op Jan z’n lichaam er weer afgerukt, want dat hadden ze in het vorige ziekenhuis toch echt verkeerd gedaan!!! Als ik zou twitteren had ik er #martelen achter gezet.

In Rotterdam voelden we ons meteen helemaal thuis, op de een of andere manier hebben we het meeste vertrouwen in alle artsen daar, met uitzondering van dokter Polderman. We waren blij daar terecht gekomen te zijn, zij het dan met wat omwegen.

Dokter Jap kwam zo tussen neus en lippen door even zeggen dat Jan zo aan de beurt zou zijn voor de katheterisatie, terwijl wij nog helemaal niet wisten dat er die dag al meteen iets anders behalve observeren zou gebeuren. Hij legde nog wel even haarfijn alle risico’s uit. In geval van inwendige bloeding zou Jan dood bloeden, er konden hartritmestoornissen ontstaan, misschien was de situatie wel zo gecompliceerd dat er alleen maar gekeken en weer gauw gestopt kon worden, afhankelijk van wat men aantrof. Maar het risico van niks doen bleek toch zeker groter.

Ik had die nacht in m’n eentje op die klapstoel al een hoop tranen laten lopen, het verhaal van dokter Jap maakte het alleen maar erger. We wisten dat we geen garanties hadden op een goede afloop. Het waren twee angstige uren en we waren superblij dat ze ons na afloop konden vertellen dat het goed gegaan was. Dokter van Geuns himself, onze favoriete interventiecardioloog had de ingreep uitgevoerd. De uitleg die we achteraf kregen was duidelijk: één van de eerder geplaatste stents was volledig dichtgeslibt, een ander was vorige keer ook niet helemaal open te krijgen en één was toen niet goed uitgevouwen, dat was nu allemaal verholpen. Er was ook een grote kransslagader die misschien al wel 20 jaar dichtzat, daar was niks meer aan te doen. En er was nog een spiksplinternieuwe stent geplaatst. Het was dus allemaal weer hard nodig geweest. Ik denk dat het ook wel een klein recordje is als je in een jaar tijd zoveel gedotterd en gestent bent als Jan, maar dat weet ik niet zeker.

Intussen waren Kitty en Ingeborg ook gearriveerd, ik wilde heel graag dat ze ook in het Erasmus zouden zijn voor het geval het verkeerd was afgelopen en ik daar alleen met mijn meiden had gestaan.

Er daar kwam al weer de volgende verrassing; Jan was dan nu wel gedotterd, maar kon niet in het Erasmus blijven, het was vol. Je denkt dan eerst dat ze een grap maken, maar het was hartstikke serieus.

Dus de vierde ambulance (superrecord!)voor die dag werd besteld en omdat er altijd achteraf ook nog nare risico’s zijn mocht Jan niet ver van het Erasmus vandaan, zodat hij eventueel zo weer terug kon: het Havenziekenhuis, ook nieuw op ons ziekenhuislijstje.

Gelukkig zijn we heel wat gewend. Maar toen we in het Havenziekenhuis aankwamen en op de ICCU begroet werden met een: wij verwachten niemand hoor, we zitten vol, u moet naar het huppelepupziekenhuis denk ik, vond er bijna een spontane kleine verbouwing van de afdeling plaats. Dit is ons vierde ziekenhuis voor vandaag!!!!, was het enige wat ik nog kon zeggen. Ze ging dus maar even bellen, en toen bleek dat we op een mediumcareafdeling verwacht werden. Dus wij weer in de gammele lift, die bleef als toegift van deze rampzalige dag steken, en ik ben een beetje claustrofobisch!!!

Door de ronde raampjes zagen we onze meiden aankomen, die hadden vandaag pas drie ziekenhuizen op hun naam staan….

Ze vroegen me heel lief of het nog wel ging daar in de lift en ik heb maar ja gezegd. De bewaker die op het liftalarm afkwam begon heel deskundig tegen de liftdeur te beuken.

Na een poosje vonden we de resetknop en we konden verder, met een knal zakte de lift een halve verdieping naar beneden en ik wilde er alleen nog maar uit, met de trap naar boven! Die ene ambulancier had stiekem wel met mij mee gewild, maar dat ging moeilijk met Jan erbij.

Gelukkig bleek dat de rampen voor deze dag op waren, we hebben genoeg records gebroken en we konden er nog om lachen ook, huilen hadden we al genoeg gedaan.

Jan ligt daar nu lekker in een bedje, helemaal totall loss van al dat gesleep, met een stevig drukverband om z’n lies, minstens 48 uur in observatie nog hebben ze hem voorgeschreven.

Het is een lange blog, maar het was een nog langere dag. Ik heb uitgerekend dat ik 38 uur achter elkaar in touw ben geweest met af en toe heel even knikkebollen op een klapstoel (nóg een record), ik heb zelfs mijn Mikzshirt van gisteren nog aan, haren ongekamd, tanden niet gepoetst, ik ga zo maar eens even douchen en slapen denk ik.

Lang leve de Nederlandse gezondheidszorg!!  Hoezo! Hoezo! Hoezo!