Krakau

Lieve Jan,

Hoe kan ik je nou vertellen dat ik heb gedaan wat ik je beloofd had, dat ik met onze meiden naar Krakau geweest ben? Hoe moet ik je nou zeggen dat we je zo gemist hebben en dat als ik nu naar de foto’s kijk ik steeds jouw hoofd erop mis?

Iedere keer als er een non of pater langs kwam, als ik wéér een afbeelding van de vorige paus zag, als we weer langs een kerk, klooster of kathedraal liepen waarvan er heel veel zijn in Krakau, dan miste ik je nog harder. Want dan wist ik hoe leuk jij dat zou vinden.

En hoe leg ik jou nou uit wat ik voelde als we door de wolken vlogen? Vooral op de terugweg, toen de zon scheen, was het zo prachtig daar boven die wolken en ik wilde zo graag dat we dichter bij jou waren, maar ik zag je nergens. Ik heb je beloofd dat wij weer leuke dingen zouden gaan doen zonder jou, en dat doen we ook echt wel hoor. En we genieten er zelfs van, echt wel, maar we missen je zo!

Want hoe kan ik je nou zeggen hoe lief onze meiden waren, ik weet wel dat het niet hoeft, want jij weet dat wel, maar ik wilde je nog zo graag zeggen hoe ze voor me zorgden en op me letten en mijn hand vast hielden en me troostten als ik weer eens moest huilen.

Als ik dan nog driehonderd keer naar die foto’s kijk, zie jij ze dan ook? Want dan doe ik dat wel hoor.

Ik wilde je ook nog zo graag vertellen hoe dapper we zijn en hoe we ons best doen. Zelfs als we weer pech hebben. Het vliegtuig vloog ineens een paar uur later zodat het al donker was toen we aankwamen. De taxichauffeur die ons van het vliegveld naar ons appartement bracht vertelde ons dat alles twéé dagen lang dicht zou zijn vanwege Poolse feestdagen. (gelukkig viel dat mee hoor, we hebben alles kunnen zien wat we wilden) Onze eerste handeling in Krakau was het kopen van een paraplu omdat het weer zo ontzettend slecht was. Terwijl in Nederland de zon scheen liepen wij door de stromende regen. En we klaagden nauwelijks, want we hebben wel geleerd dat pech hebben gewoon bij het leven hoort en dat klagen ook niet echt helpt.

En op de terugweg maakten we al plannen voor een reisje volgend jaar, en het jaar daarop en daarop, maar hoe kan ik dat nou tegen jou zeggen?

Ik wil het zo graag met je delen en ik weet niet hoe ik dat moet doen.

Ik wil je zo graag vertellen over het lekkere eten, over hoe we van alles een hapje van elkaar proefden en hoe ingewikkeld die Poolse taal is en dat wij soms ook wel meer dan één taal nodig hadden om iets te bestellen. En dat het zo raar was om daar rond te lopen in een wereld waar niemand wist van jou.

Dat er eigenlijk nog iemand bij ons hoorde, Jan. Er stonden twéé foto’s van je in ons appartement! En dat ik Poolse vaatdoekjes kocht met een prachtig labeltje eraan met daarop jouw naam: Jan. Ik ontdekte dat er een hele schoonmaaklijn met schuursponsjes, dweilen en van alles naar jou genoemd was. En ik nam ze mee naar huis alleen al vanwege dat labeltje terwijl ik ze anders weggegooid zou hebben.

We waren ook in de Joodse wijk, waar de film van Schindlers List opgenomen is, we gingen naar het museum, naar de synagoge en liepen over een plein. En op dat plein was een kunstwerk dat de nare gebeurtenissen in de Tweede Wereldoorlog symboliseerde: Het hele plein stond vol met lege stoelen. Daar maakte ik een foto die onze gevoelens tijdens deze vakantie misschien wel een beetje weergeeft. Een foto van een lege stoel.

Want we hebben genoten, maar we hebben je ook zó gemist.