nooit

Soms loop ik lang met een blog in mijn hoofd en ik vraag me af of ik die wel ga schrijven of niet. Als het me erg bezig houd dan schrijf ik wel eens eerst op papier. Dan kan ik nog een poosje verder twijfelen.

Ik blog vooral voor mezelf, om mijn gedachten op een rijtje te zetten en de chaos in mijn hoofd te ordenen, maar ik hou er toch altijd rekening mee dat anderen dit lezen. (En dat dus ook mijn dochters dit lezen). Ik wil niet dat iemand het idee heeft dat ik totaal wanhopig ben en alleen nog maar huilend over de bank hang. Maar er zijn natuurlijk wel momenten waarop ik me echt heel ellendig voel. En dan helpt het om te schrijven.

Op zo’n moment is de volgende blog ontstaan. Het is dus een momentopname, eentje van een slecht moment en gelukkig voel ik me niet altijd zo.

Eigenlijk heb ik zin om heel hard HELP te roepen, met van alles te gooien, m’n hoofd tegen de muur te bonken, te gaan lopen en maar te zien waar ik uit kom, van alles wat een mens in wanhoop kan doen.

Maar ik weet dat het mij niks zal opleveren en Jan komt er zeker al niet van terug. Naast wanhoop zit verdriet bij me aan tafel en daar tegenover eenzaamheid. Of ik nou 10 of 20 afspraken in mijn agenda heb, er zijn toch echt wel momenten waarop ik  me echt eenzaam voel. Ik eet meestal alleen, slaap altijd alleen, hooguit soms met een dochter in de buurt, en ben een groot deel van de week ’s avonds alleen thuis. Ik ken niemand die 7 dagen in de week bezoek heeft en ik heb dat dus zelf ook niet.

Bovendien heb ik links en rechts buren die het wel heel erg druk met zichzelf hebben, dus even bij de buuf binnenlopen is ook geen optie.

“Je mag me altijd bellen”, zo heet het boek dat Karin Kuiper, een weduwe met jonge kinderen, schreef over de eerste 1001 dagen na de dood van haar man. Mensen zeggen dat tegen haar. Ze doet het niet en ik ook niet. Als verdriet wanhoop en eenzaamheid om voorrang vechten dan huil ik in mijn eentje en ik bel niemand. Ik zou het niet kunnen.

Het doet zo’n pijn, zo ongelooflijk veel pijn. Ik laat het maar stromen, iets anders kan ik er ook niet mee. Er komt altijd wel weer een moment dat ik me kan realiseren dat het ooit beter zal gaan. En dat ik me kan vasthouden aan de goede momenten die er nu ook zijn. Maar voor nu is het gewoon verder ploeteren en dat kost bergen energie.

Ik moet dan vast ook trots zijn dat ik het allemaal zo goed doe. Of bedenken dat Jan wel trots zou zijn op zijn 3 meiden. Maar ik wil helemaal niet trots zijn, ik maak niet de keus om het goed te doen. Dit overkomt me allemaal en ik snap niet waarom.

Bang, boos en verdrietig, ik schreef het vaak in mijn blog, maar toen was er vaak nog een sprankje hoop. Die hoop heeft plaatst gemaakt voor een pijnlijke zekerheid: Eerst: Jan gaat dood, toen: Jan is dood en nu: Jan komt nooit meer terug.

Nooit.

De betekenis van dit woord begint steeds beter tot me door te dringen. Ik ga Jan nooit meer zien. Hij zit nooit meer tegenover me aan tafel, naast me in de auto, hij ligt nooit meer naast me in bed. Ik ga hem nooit meer spreken, voelen, ruiken, ik zie nooit meer die lieve bruine ogen. Hij loopt nooit meer naast me door het bos.

Ik kan nooit meer ruzie met hem maken, boos worden omdat hij onredelijk of onduidelijk is. Nooit meer door hem getroost worden, nooit meer voor hem zorgen, z’n pillen geven, z’n insuline inspuiten, hem druiven voeren of een slokje water geven.

Nooit meer vertellen dat ik iets leuks heb gedaan, of iets stoms. Hij gaat me nooit meer aan het lachen maken. Hij komt nooit meer terug. Nu niet, maar volgende week of volgend jaar ook niet.

Nooit……….  Wat een kutwoord.