fluitenkruid

Het fluitenkruid staat bijna in bloei. Ik zag het vandaag in de bermen langs de weg. Vorige week was er nog niks te zien en nu ineens: poef!

En dat betekent ieder jaar hetzelfde; Nienke is bijna jarig. Al sinds haar geboorte wijst het fluitenkruid mij er ieder voorjaar op dat ze bijna jarig is. Geen een andere plant doet dat met andere verjaardagen.

Weer al zo’n lastig moment waarbij we Jan extra zullen missen. We hebben er over gesproken of we dan haar verjaardag wel willen vieren, en de conclusie is dat we dat zeker willen. Nienke is jarig en daar moet je bij stil staan vinden wij, ook al is dat moeilijker dan andere jaren. Eigenlijk is het met haar verjaardag al jaren lastig want bij toeval was er dan altijd iets. Één keer was Jan zelfs in het ziekenhuis en mocht hij bij wijze van heel grote uitzondering met infuus en al een paar uurtjes naar huis, nadat hij aan de verpleging had laten zien dat hij zelf het infuusspul kon vervangen als het op was. Bizarre situatie zoals we er zoveel gehad hebben de laatste jaren.

Stilstaan bij verjaardagen is stilstaan bij het leven. Het leven staat niet stil, ook al zouden we de klok graag terugdraaien. Het kan niet, en omdat het leven verder gaat moeten wij ook verder, hoe lastig dat soms ook is.

Mijn hersens gaan automatisch steeds terug naar 27 jaar geleden. Wat waren we blij dat er een kindje op komst was. Onze liefste oudste dochter, zoals Jan dat zo diplomatiek kon zeggen.  

Op deze foto brengt Jan vol trots zijn dochter voor het eerst thuis. Ze is geboren na een lange spannende dag, waarbij dokter Frieze er tijdens die dag pas achter kwam dat ze helemaal niet goed lag, dwars zo ongeveer, en dus eindigde die dag in een spoedkeizersnee. Toen ik bijkwam uit de narcose vertelde de dokter mij dat we een meisje hadden gekregen en dat hij de trotse vader wel eens even er bij zou gaan halen, want die had het veel te druk met bellen en dus nog helemaal niet in de gaten dat ik weer aanspreekbaar was.

Pas de volgende dag mocht ik haar zien, een prachtig meisje met lange donkere haartjes, en ik wist meteen dat het mijn kindje was, ze had de hik, zoals ze vaak had toen ze nog in mijn buik zat.

Morgen wordt ze 27, de eerste verjaardag zonder haar papa. Daar zijn we heel verdrietig om, maar samen gaan we het redden, samen komen we die dag wel door. Omdat we geen keus hebben, maar ook omdat we dat graag willen. En omdat Jan dat graag zou willen.