voor altijd

Mijn vader zei vroeger over mij: “Wat zij in haar kop heeft, heeft ze niet in haar kont”. En gelijk had hij!

Hij bedoelde daarmee dat als ik iets echt wil, dan wil ik het nú. En dat is nog steeds zo. Natuurlijk wil ik Jan nú terug, maar dat gaat helaas niet lukken. Daarom wilde ik wel voor altijd iets van hem bij me hebben. En dat heb ik nu.

 

Bijna niemand wist dat ik een tattoo ging laten zetten, ik had ook niet verteld wat ik wilde tegen die paar mensen die wisten dat ik een tatoeage wilde. Ik wilde dat het echt iets van mijzelf was, dat niemand mijn keuze zou beïnvloeden en ik wilde dus ook niet ieders mening van te voren al horen. Bij twee mensen had ik van te voren geïnformeerd naar hun ervaringen en een daarvan, Wendy die zelf een prachtige maar verdrietige tattoo heeft, had mij naar de Tattooist in Tilburg verwezen. Gelukkig, want dat bleek een prima zaakje waar ik erg goed geholpen ben.

Mijn dochters waren dus ook maar kort voor het ging gebeuren op de hoogte en daar had ik een denkfoutje gemaakt. Ik was er van uit gegaan dat ik dit alleen zou doen, maar zij bleken er allebei graag bij te willen zijn. Vandaar dat eentje pas halverwege het gebeuren nog binnenkwam. Achteraf was ik wel erg blij dat ze toch ook dit stukje samen met mij meegemaakt hebben.

Het ontwerp van de tattoo was voor mij al snel duidelijk, ik wilde graag Jan z’n naam in zijn eigen handschrift en een afbeelding van de broche die hij ooit voor mij liet maken. Jan was niet zo van de cadeautjes, en al helemaal niet van de sieraden. En ik heb een contactallergie voor metalen, dus ik draag ook weinig sieraden. Maar Jan wilde vorig jaar graag iets speciaals voor me laten maken. Hij kende iemand die amateurzilversmid is en daar heeft hij een ontwerp laten maken nadat ze samen hadden gekeken wat mogelijk was en wat Jan wilde. Het resultaat was een prachtige speld met twee paarse steentje.  (amethist ?) Die speld is mij nu heel dierbaar en ik draag hem vaak. Maar op mijn werkkleding bijvoorbeeld kan dat niet, en ik ben ook heel bang hem ooit te verliezen. Dus nu staat er een kopie van die speld op mij, zodat ik altijd iets van Jan bij me heb. Voor altijd.

Het deed in meerdere opzichten nog best pijn, maar ik ben er erg blij mee.      Ik kreeg van sommige mensen te horen dat ze niet verwacht hadden dat ik een tatoeage zou nemen omdat dat niet bij me zou passen. Dat is misschien wel zo, maar déze pas perfect bij mij! Op deze foto zie je het resultaat en het origineel.

 

Toen we na afloop buiten stonden gebeurde er iets heel wonderlijks, dat was wel een kippenvelmoment; er was in de avondlucht een regenboog te zien, hij was heel vaag, maar we konden hem toch echt wel zien. Nu weet ik dat er wat mensen moeten glimlachen als ze dit lezen; ha, daar heb je er weer zo een met haar regenboog, maar ik werd daar op dat moment, net na dat spannende tattoo-gebeuren, toch wel een beetje emotioneel van.

We hebben de regenboog op een foto vastgelegd, maar je moet wel erg goed kijken. Als je begint bij de vlag die daar uit de gevel steekt, dan kun je hem zien. En in die auto naast de lantaarnpaal zit een superlieve vriendin van een dochter. Zij zorgde ervoor dat die er toch nog net op tijd bij was.