De blog die ik gisteren schreef ging over rauwe rouw, dat is wat ik soms ervaar. Echt een naar gevoel alsof je diep in een donker put terecht gekomen bent.
Gelukkig is rouw niet altijd zó naar, maar pijnlijk wel altijd. Ik worstelde ook met de vraag of ik dat dan met iedereen wil delen door dat op mijn blog te zetten, het is natuurlijk nogal persoonlijk wat ik schrijf. Het antwoord gaf ik al voor een deel, mijn blog is van en voor mij. Maar ik besef dat ik het eigenlijk toch ook wel op mijn blog zet om anderen te laten zien hoe het voelt als je rouwt. Als je nog nooit van heel dichtbij een dierbare verloren hebt, dan heb je geen idee. Ik probeerde het me wel eens voor te stellen toen Jan er nog was, als hij dan in bad lag ofzo, dan dacht ik: Zo is het dus straks. Maar dat is helemaal niet vergelijkbaar. Wat het meest pijn doet is niet dat Jan er nu even niet is, alsof hij in bad zou liggen ofzo. Maar juist dat hij er nooit meer is.
Ik merk uit reacties via mail enzo dat er mensen zijn die juist daarom mijn blog lezen. Ze kennen iemand die rouwt om een dierbaar persoon en willen die situatie kunnen begrijpen. Of ze herkennen dingen vanuit hun eigen situatie. Als dat een bijkomstigheid is van mijn blog en andere mensen hebben daar iets aan, dan vind ik dat mooi meegenomen. Als iemand daarover echt met mij in contact wil, dan zou ik dat niet via de (anonieme) reacties op mijn blog doen. Ik ga daar n.l. niet op reageren, ik ga geen gesprekken voeren via die reacties. Maar je kunt me altijd mailen. (haha, nou klink ik als Karin Kuiper, je mag mij altijd bellen…) Mijn mailadres is wilvandermeer@home.nl
Rouwen doe ik continu, 24 uur per dag, zelfs in mijn dromen. Geen idee wat ik droom want ik kan ze niet onthouden, maar ik voel wel dat het heftige dromen zijn. Er zijn ook mildere rouwmomenten, ik loop hier echt niet de hele dag te brullen. Vanmiddag was ik moe en ik ben tegenwoordig heel mild tegen mezelf, niet zo van geen flauwekul maar doorgaan, maar gewoon even lekker met een dekentje op de bank. (16 mei, met een dekentje op de bank ipv buiten in de zon…) Op het moment dat ik die fleese-deken pakte voelde ik meteen die milde rouw; vaak, als Jan op zo’n moment in de buurt was, vroeg ik of hij het dekentje over me heen wilde leggen. Dat deed hij dan heel zorgvuldig, stopte het lekker in en vroeg: Zo goed?
En zo gaat dat de hele dag door, bij alles wat ik doe floept er een herinnering aan Jan in mijn hoofd.
Het is hard werken, kost veel energie en dat gaat ten koste van mijn concentratie en mijn geheugen. Vanmorgen was ik een flinke wandeling gaan maken met een vriendin. Omdat ik al aan de late kant was reed ik gauw met de auto die paar straten naar haar toe. Ondanks de regen zijn we toch gaan lopen, met paraplu’s, helemaal prima.
Toen ik later op de ochtend vanaf haar huis weer terug ging liep ik, nog steeds met paraplu, mijn eigen straat in en dacht: Hé, geen auto??? Waarop ik twee seconden later door had dat ik de auto bij haar voor de deur had laten staan en gewoon naar huis gewandeld was.
En dat doet rouw dus ook met je.
Vandaag heb ik voor de tweede keer iemand naar dezelfde tattooshop gestuurd waar ik zelf geweest ben. Eerst een vader die een herinnering aan zijn 10jarige dochter wilde en nu een meisje die vanwege haar overleden oma met een tattoo wil.
Toen Frank van de Tattooist in Tilburg met mijn tattoo bezig was spraken we daarover. Een heel groot deel van zijn klanten komt om een blijvende herinnering aan iemand te hebben. Ik vond het een prima zaakje daar aan de Broekhovenseweg. Dus mocht er iemand nog plannen hebben, hopelijk om vrolijkere redenen, dan kun je er gerust heen gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten