frustraties

Frustraties genoeg tegenwoordig. En het kost me steeds meer moeite om er mee om te gaan.

Het lijkt ook wel of kleine frustraties erger zijn dan de grote, of misschien sluit ik vaak gewoon mijn ogen voor die laatste categorie.

Gisteren moest ik iets terug brengen bij de MediaMarkt, werd ik naar de servicebalie gestuurd, hing daar een nummertjesapparaat, trok ik nummer 56 terwijl nummer 23 aan de beurt was; 33 MENSEN VOOR MIJ!

Jan was wel mee, want we zouden daarna nog even op bezoek gaan, dus hij was maar “even” in de auto blijven zitten. Die auto stond ver weg, want het was overal megadruk. En ik had geen telefoon, die was net leeg, en we gingen toch samen, dus die was niet nodig….. Grrrrrrr.

Anderhalf uur heb ik daar gestaan. Intussen wel veel respect gekregen voor mijn medemensen, iedereen stond daar redelijk relaxt en gelaten te wachten. Jan werd al helemaal bezorgd dat er iets met me was, en toen hij ook nog eens een ambulance zag langsrijden is hij me toch maar eens komen zoeken, beetje de omgekeerde wereld. Het bezoek doen we een andere keer wel, de middag was bijna om.

Gisterenavond heb ik ook nog een hele poos met de pc geworsteld. Die wordt een beetje trager dus ik wilde alle foto’s op schijfjes zetten om te zorgen dat die veilig zijn. En ik weet best hoe je foto’s op een CD zet, maar het lukte niet!!!  Er stonden al foto’s in de wacht en die kreeg ik pas naar heel veel moeite weg. Voorgoed dacht ik, maar gelukkig vandaag terug gevonden. Maar toen lukte het nog niet, ik had al 2 CDtjes verprutst en ik kreeg het niet voor elkaar, er kwam iedere keer één nieuwe foto in de wacht die eerst gebrand wilde worden voor ik verder kon. Nog meer GRRRR.

Ik heb op dit moment niet zo heel vaak de keus om te doen waar ik zin in heb, het draait allemaal toch een beetje om Jan en z’n ziektes, maar als dit soort stomme dingen mijn tijd opslorpen, dan kan ik daar best gefrustreerd om zijn. Ik ben gisterenavond maar even in de stromende regen gaan wandelen, het stormde zo lekker, dat hielp.  (Vraag me af of het ooit weer normaal wordt in mijn hoofd, normaal concentratievermogen, hoge tolerantie, veel geduld, en m’n eigen originele matige geheugen ipv het zeefje wat er nu zit.)

En leuke dingen doen, dat helpt ook. Vanmiddag geluncht met de baas van Jan en zijn leidinggevende, was gezellig.

Morgen naar de ene dochter in Den Bosch en de andere komt ook daarheen. Ook leuk.

Afgelopen zondag heb ik van Nienke deel één gehad van de cursus Facebook voor dummies. Ik kan nu dus ook zeggen dat ik op Facebook zit, maar verder stelt het nog niet veel voor. Kreeg al een waarschuwing van een dochter dat ik wél moet reageren als iemand iets op m’n wall zet. Moet ik daar ook nog tijd in steken!! Verwacht maar niet te veel van mij. Hoewel, ik kan ook al chatten, op Annelijn uitgeprobeerd. Zegt ze terug: Eigenlijk moet ik studeren…  jaja, op facebook zeker.

De pijn in Jan z’n benen hoort in de categorie grotere frustraties. Zijn lichaam begint duidelijk te wennen aan de pijnstillers, eigenlijk zou de dosering verhoogd moeten worden. Voor Jan zijn die pillen op zich al frustrerend, hij mag er geen auto mee rijden. Daardoor is hij nu totaal afhankelijk van mij, terwijl hij qua conditie best weer even zelf de deur uit zou kunnen. In geval van nood doet hij dat dus ook soms, klein stukje naar de fysio bijvoorbeeld als ik echt niet kan.

Deze week zijn er nog wat nieuwe frustraties bijgekomen, daarover in een volgende blog meer.