komt een oma bij de dokter

Gisteren is Jan z’n moeder bij het Verbeeteninstituut in Tilburg geweest om te horen wat haar behandelingsmogelijkheden nog zijn. Jan z’n zus en haar man waren mee.

Behalve tumoren in haar darmen, lever en longen schijnt er ook in de lymfeklieren al wat aangetroffen te zijn. Of is dat altijd al als het al zo ver verspreid is? Dat weet ik eigenlijk niet, want Jan heeft een andere kankersoort, een langzamer groeiende, zodat er nog weinig te merken is van eventuele uitzaaiingen. (wat niet zegt dat ze er niet zijn)

Ze heeft nu morfine voor de pijn gekregen en twee andere medicijnen om de bijwerkingen tegen te gaan. Jan had daarvoor al gezorgd dat ze een slaapmiddel kreeg via de huisarts. Eerst wilde ze dit niet: “nog meer rommel in mijn lijf” mopperde ze, goed eigenwijs. Maar nadat wij haar uitgelegd hadden dat dat nu niks meer uitmaakt en dat slapen belangrijker is vond ze het toch wel een goed idee.

Als ze wil kan ze nog een lichte chemokuur krijgen in de vorm van tabletten. Daarmee zou het ziekteproces een beetje afgeremd kunnen worden. En lang niet iedereen wordt er beroerd van, omdat het maar een lage dosering is. Gelukkig hoeft ze niet na te denken over zware chemo; in haar situatie, bang als ze is voor witte jassen en naalden, zou dat een ramp zijn. En er valt toch niks meer te genezen.

Ze heeft nu een week tijd om te bedenken of ze die medicijnenkuur nog wil beginnen. Het zou dan betekenen dat ze twee weken chemo slikt en een week niet, en dat zo drie keer achter elkaar. Ergens tussendoor zou er dan nog een scan gemaakt worden om te kijken wat het middel doet.

Jan zit nu een beetje in een spagaat: natuurlijk wil hij er graag zijn voor zijn moeder en zoveel mogelijk helpen, maar zijn mogelijkheden zijn zeer beperkt. Hij mag geen auto rijden, heeft weinig energie en is regelmatig zelf helemaal niet lekker. Bovendien wil hij in z’n beperkte tijd ook nog wat proberen van het leven te genieten met ons, zijn gezin. Telefonisch wat dingen regelen kan hij nog wel, maar daarmee houdt het ver op. En eerlijk gezegd zit er wat mij betreft ook niet veel meer in.

Wij zitten al een aantal jaren in dezelfde situatie waar zijn moeder nu in terecht gekomen is. Onderzoeken, behandelingen, huisarts, specialisten en nog meer onderzoeken. De ene nare uitslag na de andere. Én de ene nare behandeling na de andere. Worstelen met de apotheek, de zorgverzekering, de artsen en de ambulancedienst, afspraken regelen en daarnaast nog drie keer per week fysiotherapie. In ons hoofd doet dat héél veel met ons, daar kan een gezond mens zich absoluut geen voorstelling van maken.

Onze huisarts was dan ook heel duidelijk en heel streng toen we haar over Jan z’n moeder vertelde: Jullie kunnen en mogen haar geen zorg gaan verlenen!

Superlastig, want het is wél Jan z’n moeder, de laatste grootouder van onze kinderen.

En, extra lastig, door haar ziekte lijkt het soms of ze vergeten is wat Jan al jaren doormaakt en hoe het met hem gesteld is.

Ik had het erg fijn gevonden als dit Jan in zijn laatste levensfase allemaal bespaard was gebleven.

Gisteren waren we voor een controleafspraak in het Erasmus. We dachten een afspraak te hebben met dokter Bas, maar een jonge vrouw riep ons binnen. Op mijn vraag waar dokter Bas gebleven was legde ze uit dat ieder half jaar de spreekuurdraaiende artsen wisselen. Natuurlijk, een opleidingsziekenhuis, iedereen moet het leren. Maar het was geen probleem zei onze splinternieuwe cardioloog i.o. Ze was helemaal op de hoogte.

Vervolgens kwam het gesprek op de pijn in Jan z’n benen. Maar u kunt de paracetamol nog flink ophogen, opperde de dokter. Nee hoor, zei ik, dat mag niet vanwege z’n lever. Toen keek ze een beetje wazig en heb ik maar even wat woorden als levercelkanker en terminaal laten vallen. De dokter bloosde ervan, ze was duidelijk dus niet helemáál op de hoogte…

Na 10 minuten stonden we weer buiten, hartfilmpje, bloeddruk en hartslag waren goed. Over een half jaar terugkomen. Ja, eigenlijk over een jaar, maar in uw geval….  We waren te verbaasd om te reageren, ik heb nog wel gezegd dat ik hoopte dat Jan dat nog zou halen. Reageerde ze niet op, wou zeker geen garantie geven?

Over de terugweg deden we 2 uur, in de file, in de stromende regen. En ik vind autorijden al zo leuk!