zorgen

Zondagmiddag        Deze zondag is een uitstekende dag om me zorgen te maken. Een hele dag nutteloos niks doen, terwijl er genoeg te doen is hoor, ik verveel me nooit.

Jan heeft vanmorgen lang uitgeslapen, en ik ook. We zijn even bij z’n moeder langs geweest en daarna weer naar huis. Jan is niet zo lekker, dat gebeurt vaker de laatste tijd. Totaal uit het niks voelt hij zich misselijk. Hij denkt (hoopt) dat het van z’n medicijnen komt, met name van de pijnstillers. Sinds donderdag heeft hij morfinepleisters voor de pijn in z’n benen omdat hij van andere dingen ook al niet lekker werd.

Ik hoop het met hem mee, dan is er misschien met een pilletje tegen de misselijkheid wel wat aan te doen. Maar misschien is het wel gewoon omdat hij zo ziek is. Het is heel lastig, de cardioloog zegt dat z’n hart op dit moment in orde is en de maag-lever-darmarts zegt dat de bloedwaardes voor wat betreft de lever stabiel blijven. Niks om je zorgen te maken dus. Maar Jan zelf voelt wat anders…

Hij heeft een groot stuk van de middag geslapen.

Intussen maak ik me ook zorgen om m’n werk. Op een van mijn werkplekken is het niet zeker dat ik straks mijn eigen werk kan blijven behouden, misschien gaan ze me wel ergens anders inzetten, andere tijden, andere dagen. En ik zie dat helemaal niet zitten. Het kleine beetje houvast dat ik op dit moment nog heb wil ik graag behouden. Liever niet teveel veranderingen, er verandert zo al genoeg in mijn leven.

Gelukkig stormt het buiten, een half uurtje wandelen doet dan wonderen. Laat maar stormen, hup, m’n haar los en laat maar wegwaaien die zorgen.

Ook de verzekeringen brengen een hoop zorgen met zich mee, kleine zorgen, maar wel héél irritante. De autoverzekering voor de nieuwe auto stond ineens op meneer van der Meer, de oude bleek nog door te lopen terwijl de nieuwe al begonnen was en ze wilden ons dus dubbel laten betalen terwijl het onze fout niet was. Jan heeft er heel wat telefoontjes aan besteed voor het in orde was. Maar de CZ spant de kroon. Wij begrijpen wel waarom die verzekeringen zo duur zijn. Natuurlijk vanwege mensen zoals Jan die dure behandelingen, onderzoeken en medicijnen nodig hebben. Maar de grootste kostenpost is volgens mij personele kosten. Domme personele kosten om precies te zijn. Als je ziet hoeveel fouten daar gemaakt worden, dan moet je best dom zijn om daar aangenomen te kunnen worden.

Een voorbeeld: Omdat we erg veel ritjes maken naar ziekenhuizen voor afspraken controles en onderzoeken mogen we de reiskosten declareren. Dus Jan houdt dat allemaal keurig bij en hij stuurt regelmatig een formulier op waarop alle gemaakte kilometers genoteerd staan, met een formulier van het ziekenhuis erbij als bewijs.

Nu kreeg hij pas een brief van CZ dat er weer een uitbetaling had plaatsgevonden; er was 27 eurocent overgemaakt! 27 EUROCENT!!!    Jan heeft maar weer eens even gebeld om te vragen of ze denken dat het Erasmusziekenhuis hier om de hoek is. Bleek dat ze de vergoeding voor één kilometer hadden overgemaakt i.p.v. het totaalbedrag. Hoe dom kun je zijn??  Op zich al iets om je zorgen over te maken, de domheid van veel mensen, niet allemaal natuurlijk, die bij allerlei instanties werken.

Dinsdagmiddag.         Weer een lange nutteloze middag voor Jan en Wil met de korte achternaam in het ziekenhuis rondgehangen. Jan kreeg een inspannings-doppler-onderzoek voor de bloedvaten in zijn benen, om te kijken of daar de oorzaak van de pijn te vinden is.

Na het onderzoek zouden we meteen bij de arts terecht kunnen voor de uitslag. Meteen bleek in dit geval bijna 1,5 uur later te zijn…. Hoe moeilijk kan het zijn om bij zo’n balie waar je je moet melden gelijk even te horen  hoe lang het nog ongeveer zal duren en dat je eventueel best nog tijd hebt om in het restaurant een kopje koffie te drinken als je dat wilt. Maar nee hoor, ze laten je gewoon 1,5 uur zitten. We zijn allebei een keer naar de balie gelopen om te vragen of ze ons toch echt niet vergeten waren.

Dus toen uit het onderzoek ook nog helemaal niks gekomen was vonden we het een beetje een nutteloze middag. De vaatchirurg nam nog wel even met ons alle gedane onderzoeken door en zo is er dus weer een heleboel uitgesloten: Er is niks mis met de bloedvaten of doorbloeding. Naar een orthopeed gaan heeft geen nut want op de röntgenfoto’s is niks afwijkends te zien. Een hernia is het zeer waarschijnlijk ook niet, dat hadden diverse fysiotherapeuten al onderzocht. Dus nou gaan we weer terug naar de huisarts, kijken of die er nog iets slims over kan zeggen.

Jan heeft al wel besloten dat hij zich niet meer naar een andere arts laat sturen als de kans groot is dat die ook niks vindt of er niks aan kan doen. Hij is zo onderhand wel een beetje klaar met al die onderzoeken. Jan heeft het idee dat de bijwerkingen van de pijnstillers iets minder worden, hij is wat minder vaak misselijk, dus hij blijft waarschijnlijk gewoon braaf morfinepleisters plakken. En ik vind hem wel iets trager dan normaal, maar dat mag ik natuurlijk niet hardop zeggen.

Bovendien zou ik allang blij zijn als de misselijkheid inderdaad alleen van die medicijnen komt.